[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyglądał na kogoś, kto stoi na granicy załamania. Czy mogę zacząć?  spytała Hermansson, unoszącniebieskawą teczkę na dokumenty.Grens i Sven skinęli głowami.Hermansson otworzyła teczkę iwyjęła z niej kilka dokumentów.Był to wynik jej popołu-dniowych działań od czasu rozmowy z Agestamem, którąodbyła w porze obiadu.Na początku sprawa autobusu stojącego na parkingu przylotnisku Arlanda.Potem przeszukiwanie bazy danych z nazwiskami tysięcypasażerów, którzy w ciągu dwóch godzin przebywali na tereniehali odlotów międzynarodowych.Na końcu rozmowy telefoniczne, które odbyła, stojąc w ko-lejce w kawiarni na lotnisku, to znaczy z Jensem Kl�vjem zInterpolu, jak również dokumenty z informacją o stu dzie-więćdziesięciu czworgu dzieciach porzuconych w pięciukrajach. Czekam na raport z laboratorium w sprawie śladówznalezionych w autobusie, a także na zestawienie nazwiskpasażerów odlatujących z Arlandy.Obie te informacje powinnyjuż tu być.Zerknęła na Svena, a potem na zegarek. Od pół godziny Nadja siedzi na posterunku policji nalotnisku w Arlandzie i ogląda film z piętnastu kamermonitorujących halę odlotów.Jeśli ma przy sobie dziecko,zachowuje się normalnie.Jeśli ktoś, kogo zna, pojawi się przyodprawie, istnieje duża szansa, że Nadja go rozpozna.Kawa z dwoma kawałkami cukru.Hermansson wypiła swoją,a Sven wypił kawę z mleczkiem.Hermansson była przekonana,że oboje myślą o tym samym, a mianowicie, że kawa im niesmakuje, chociaż została podana w taki sposób, jak lubili. No dobrze.Widzę, że nad tym panujesz.A teraz?Grens wyglądał na zmęczonego, ale dokładnie zanotowałwszystko, co Hermansson powiedziała.Nadal był wymagający. Jak skończymy, idę znowu do Kl�vjego.Wieczorem i nocąspłyną do niego dodatkowe informacje.Jeśli chcesz, mogęsporządzić raport, posiedzę tu dość długo.Zbolała twarz Grensa, nieśmiały uśmiech. Przychodzisz do pracy wcześnie rano, nie jadasz lunchu,pracujesz do póz
nej nocy  powiedział z uśmiechem.Wiedziałem, że słusznie postąpiłem, zatrudniając cię tutaj.Wszyscy się roześmiali.Hermansson pomyślała, że zbytrzadko śmieją się w ten sposób razem.Potrzebują takiegośmiechu, jeśli mają rozwiązać sprawę zamordowanej kobiety iporzuconej grupy dzieci.Na dodatek Grens niepokoił się o losjedynej osoby, na jakiej mu kiedykolwiek zależało.Grens pochylił się nad biurkiem i przesunął tacę z leżącym naniej ciastem, żeby móc dosięgnąć dokumentów leżących namniejszej kupce.Na samej górze leżała cienka teczka.Grenssięgnął po nią i nią pomachał. Teraz, jak już jesteście w tak świetnym humorze, możebyśmy porozmawiali o zamordowanej kobiecie, której szczurywyżarły kawałek twarzy.Grens sprawiał wrażenie zadowolonego, czasami taki był,kosztem innych. Sven? Tak? Przesłuchiwałeś niedawno tę kobietę z kasy ubezpie-czeniowej, w gabinecie Errforsa w zakładzie medycyny są-dowej.Ciekaw jestem, czego się dowiedziałeś?Sven przeciągnął dłonią po brodzie.Nie akceptował tegorodzaju ironii, po prostu jej nie lubił.W ironicznych komen-tarzach istnieje zawsze coś złośliwego, jakiś podtekst, którymoże zranić. Co masz na myśli? Chodzi mi o zamordowaną kobietę, bo rozumiem, że to oniej rozmawialiście? Przecież wiesz.Grens wiedział, że Sven nie lubi, jak się do niego tak mówi, idlatego porzucił niemiły dla niego ton. Wiem nie za wiele.Jak się nazywa? O co ci chodzi? Jak się nazywa? Liz.Liz Pedersen. Dobrze.Czy to nazwisko coś ci mówi? Nie. Zupełnie nic? A powinno?Dziwny człowiek, w jednej chwili dziki i zestresowany, potemprzesadnie troskliwy i znowu złośliwy.Sven znał Grensa oddawna, a mimo to wcale go nie znał.Grens jeszcze energiczniej zaczął wymachiwać teczką. Dokonałem przed chwilą ważnego odkrycia.Pod numeremsześć-sześć-zero-pięć-jeden-trzy.Na nazwisko Liz Pedersen.Iznalazłem kilka zapisów.Wszystkie jednoznaczne i oczywiste.Prawo jazdy, numer paszportu i inne bzdury.Wszystkie zwyjątkiem jednego.Tego.Mówiąc to, Grens wstał z krzesła i podał Svenowi dokument,którym wymachiwał. Zgłoszenie z rejestru osób poszukiwanych.Jest tunazwisko Liz Pedersen i informacja, że jest ona opiekunkązaginionego dziecka i że należy się z nią skontaktować, jeślidziecko się odnajdzie.Zgłoszenie przyszło ze szkoły i dotyczydziecka, którego matką jest Pedersen.Grens pochylił się i wskazał na dokument leżący na wierzchu. To jej córka.Znikła gdzieś dwa i pół roku temu.Sven przez dłuższą chwilę szukał fragmentu, o którymmówił Grens. Na ostatniej stronie, na samym dole.Czy rozpoznajeszprzypadkiem podpis osoby, która to zgłoszenie przyjęła?Sven otworzył blankiet na ostatniej stronie.Podpis.Jego własny. Rozpoznałeś ją, a teraz wiesz dlaczego.To ty przyjąłeśzgłoszenie, kiedy tu przyszła.Sven się nie odezwał.Trzymał teczkę z dokumentem, ale byłnieobecny myślami.Liz Pedersen, numer osobowy 660513-3542,wezwana 17 września 2005 roku do sekcjidochodzeniowej w związku ze zgłoszeniemzaginięcia Jannike Pedersen, numer osobowy910316-0020 [ Pobierz całość w formacie PDF ]