[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiel ordinare homoj, kies vivo �an�i�is enunu pasion, li pensis pri �io tio tra sia amo al Ligia, kaj �e lalumo de tiuj briloj li vidis klare unu aferon: ke se Ligia �eestasen la tombejo, se �i konfesas tiun �i instruon, a�skultas kajsentas, neniam en la vivo �i i�os lia amatino.La unuan fojon de la tempo, kiam li vidis �in �e la Aulusoj,Vinicius sentis, ke se li e� nun �in reakiros, e� tiam li �in nereakiros.Nenio simila venis �is nun en lian kapon, kaj en tiumomento li ne povis tion konsciigi al si, �ar �i estis ne tielklara kompreno, kiel malklara sento de iu neriparebla perdokaj de iu malfeli�o.Naski�is en li maltrankvilo, kiu tuj �an�issin en uraganon de kolero, kontra� la kristanoj �enerale, kajkontra� la maljunulo speciale.Tiu fi�kaptisto, kiun unua-rigarde li konsideris kiel simplulon, inspiris nun al li preska�timon kaj �ajnis al li esti ia mistera fato, decidanta senindul-ge kaj kune tragike pri lia sorto.Fosisto denove almetis nerimarkeble kelkajn tor�ojn al lafajro, la vento �esis murmuri en la pinioj, la flamo levis sin,rekte, en maldika kojno, al la steloj, brilantaj sur la belvetera�ielo, kaj la maljunulo, rememorinte la morton de Kristo, ko-mencis paroli nur pri Li.�iu haltigis la spiron en la brusto kajla silento i�is ankora� pli granda ol anta�e, tia, ke oni povispreska� a�di la batadon de la koroj.Tiu homo vidis! kaj li225QUO VADIS?eLIBROrakontis, kiel tiu, al kiu �iu momento tiel fiksi�is en la memo-ro, ke, fermante la okulojn, li ankora� vidas.Li rakontis do,kiel, veninte de la Kruco, li sidis kun Johano dum du tagoj kajdu noktoj en la �ardeno, kiel ili restis tie ne dormante, neman�ante, en doloro, timo, �agreno, tenante siajn kapojn perla manoj kaj pensante, ke Li mortis.Oh, ah! kiel dolore estis!kiel dolore! Jam la tria tago ekmatenis kaj la tagi�o blankigisla urbajn murojn, kaj li kun Johano sidis tiel �e muro, senkon-silaj kaj senesperaj.Se nur dormo iafoje ilin kaptis (�ar anka�la nokton anta� la krucumo ili pasigis sendorme), tuj ili veki-�is kaj komencis denove lamenti.Kaj apena� la suno levi�is,enkuris Mario el Magdalo, senspire; kun disligitaj haroj kajkun la krio:  Oni prenis la Sinjoron! Kaj ili, a�dinte tion, levissin kaj kuris al la loko.Sed Johano, homo malpli a�a, alkurisunua, vidis la tombon malplena kaj ne kura�is eniri.Nurkiam ili estis triope �e la eniro, li, kiu tion rakontas al ili, en-iris, vidis sur la �tono la vi�tukon kaj la tola�ojn, sed la korponli ne trovis.Do timo ilin ekregis, �ar ili pensis, ke la pastroj forkaptisKriston, kaj amba� revenis hejmen en ankora� pli grandaaflikto.Poste alvenis aliaj dis�iploj kaj lamentis, jen �iuj kune,por ke pli facile a�du ilin la Sinjoro de Armeoj, jen la�vice.Laspirito en ili duonmortis, �ar ili esperis, ke la Majstro ela�e-tos Izraelon, sed jen estis la tria tago, de kiam Li mortis, do iline komprenis, kial la Patro forlasis la Filon, kaj ili preferus nevidi la tagon kaj morti, tiel peza estis la �ar�o.La rememoro pri tiuj teruraj momentoj ankora� nun elpre-mis el la okuloj de la maljunulo du larmojn, kiujn oni bonevidis �e la lumo de la fajro, gutantajn de la griza barbo.Liamaljuna kapo, nudigita de haroj, komencis tremi, kaj la vo�o226QUO VADIS?eLIBROmorthaltis en lia brusto.Vinicius diris al si interne:  Tiu �ihomo parolas veron kaj ploras pro �i, kaj la simplakorajna�skultantojn anka� kortu�o kaptis je la gor�oj.Ili a�dis jamplurfoje pri la krucumo de Kristo kaj sciis, ke �ojo sekvos lamal�ojon, sed, �ar tion rakontis la apostolo, kiu vidis, tial subla impreso ili plektis la manojn, plor�emante, a� batis la bru-stojn.Sed iom post iom ili trankvili�is, �ar la deziro a�skulti pluvenkis.La maljunulo duonfermis la okulojn, kvaza� volantepli bone vidi en la animo la malproksimajn aferojn, kaj da�ri-gis: Dum ili tiel lamentis, denove enkuris Mario el Magdalo,vokante, ke �i vidis la Sinjoron.Ne povante pro grandega bri-lo rekoni Lin, �i pensis, ke tio estas �ardenisto, sed Li diris: Mario! Tiam �i ekkriis:  Rabbonim! kaj falis al Liaj piedoj;Li ordonis al �i iri al la dis�iploj, kaj poste malaperis.Sed ili,la dis�iploj, ne kredis al �i, kaj kiam �i ploris, iuj admonis �in,pensante, ke �ia menso difekti�is pro la �agreno, �ar �i anka�diris, ke �i vidis en la tombo an�elojn, dum ili, alkurinte dua-foje, vidis la tombon malplena. Poste vespere alvenis Kleo-faso, kiu kune kun la aliaj iris en Emauson, kaj ili revenis rap-ide, dirante:  Vere, la Sinjoro levi�is el mortintoj.Kaj ili kom-encis kontra�paroli unu la alian �e la fermita pordo, timan-te la judojn [ Pobierz całość w formacie PDF ]