[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Tak, okropne!  ciągnęła Maria Konstantinowna. Pretensjonalność i pstrokacizna panistrojów każdemu daje dużo do myślenia.Wszyscy patrząc na panią tylko podśmiewali się iwzruszali ramionami, a ja cierpiałam męki.I bardzo panią przepraszam, ale pani nie jestschludna.Kiedyśmy się spotykały w budce kąpielowej, przyprawiała mnie pani o dreszcz.Suknie jeszcze jako tako, ale halka, koszula., moja droga, płonę ze wstydu! Biednemu Iwa-nowi Andrieiczowi też nikt nawet krawata nie zawiąże jak należy, a po jego bieliz
nie i butachkażdy widzi, że biedaczek nie ma w domu żadnej opieki.I stale jest głodny ten nieboraczek,bo przecież skoro w domu nikt się nie zatroszczy o samowar czy kawę, to chcą nie chcąc po-łowę pensji wydaje się w pawilonie.U pani w domu jest strasznie, po prostu strasznie! W30całym mieście nie ma much, a u pani nie można się od nich opędzić, wszystkie talerze ispodki aż czarne.Na oknach i stołach kurz, zdechłe muchy, szklanki.Po co tam szklanki?Moja droga, żeby do tej pory nie posprzątać ze stołu!.A wejść do sypialni  aż wstyd; wszę-dzie porozrzucana bielizna, na ścianach wiszą te rozmaite kauczuki, stoją jakieś naczynia.Moja droga! Mąż o niczym nie powinien wiedzieć, żona musi być przed nim czysta jak anio-łeczek.Ja co rano budzę się ledwo świt i myję twarz zimną wodą, aby mój Nikodim Aleksan-drycz nie zauważył, że jestem zaspana. To są drobiazgi!  wyszlochała Nadieżda. Gdybym chociaż zaznała szczęścia, aleprzecież jestem tak nieszczęśliwa! Owszem, pani jest bardzo nieszczęśliwa!  westchnęła Bitiugowa ledwie powstrzymującsię od płaczu. A w dalszym życiu oczekują panią same zgryzoty.Samotna starość, choroby,a potem rachunek na sądzie ostatecznym.Okropność, okropność! Teraz sam los wyciąga po-mocną rękę, a pani ją nierozumnie odtrąca.Pobrać się, jak najprędzej się pobrać! Tak, trzeba by  szepnęła Nadieżda  ale to jest niemożliwe. Dlaczego? Niemożliwe! Och, gdyby pani wiedziała!Nadieżda chciała opowiedzieć o Kirilinie i o tym, że wczoraj wieczorem spotkała na przy-stani młodego, ładnego Aczmijanowa i że strzelił jej do głowy komiczny, wariacki pomysł,jak pozbyć się trzysturublowego długu  to ją bardzo ubawiło, przyszła więc do domu póz
-nym wieczorem, mając uczucie, że jest kobietą sprzedajną i niepowrotnie upadłą.Sama niewiedziała, jak to się stało.Zapragnęła przysiąc Marii Konstantinownie, że bezwzględniezwróci ten dług, ale wstyd i łkanie nie dawały jej mówić. Wyjadę  powiedziała w końcu. Niech Iwan Andrieicz zostanie tutaj, a ja wyjadę. Dokąd? Do Rosji. Ale z czego będzie pani żyła? Przecież pani nic nie ma. Zajmę się przekładami albo.albo założę małą czytelnię. Bez tych fantazji, moja droga.Na czytelnię potrzeba pieniędzy.No, teraz się pożegnam,a pani uspokoi się, namyśli i jutro przyjdzie do mnie wesolutka.To będzie urocze! Więc dowidzenia, mój aniołeczku.Tylko jeszcze pocałuję.Maria Konstantinowna ucałowała Nadieżdę w czoło, przeżegnała ją i wyszła.Już zaczęłosię zmierzchać.Olga zapaliła światło w kuchni.Wciąż płacząc Nadieżda poszła do sypialni ipołożyła się na łóżku.Wstrząsały nią silne dreszcze.Leżąc rozebrała się, odsunęła zmiętoszo-ną suknię ku nogom i zwinęła się w kłębek pod kołdrą.Chciało jej się pić, ale nie było niko-go, kto by jej podał szklankę wody. Zwrócę!  mówiła do siebie i w majaczeniu zdawało jejsię, że siedzi przy jakiejś chorej i poznaje w niej samą siebie. Zwrócę.Byłoby głupotą przy-puszczać, że ja dla pieniędzy.Wyjadę i z Petersburga wyślę wszystko.Najpierw sto.Potemsto.i znów sto.Póz
no w nocy wrócił A
ajewski. Najpierw sto.powiedziała do niego Nadieżda  potem sto. Powinnaś zażyć chininę  orzekł myśląc równocześnie:  Jutro środa, odchodzi statek, aja nie jadę.Trzeba będzie zostać aż do soboty.Nadieżda uklękła na posłaniu. Czy ja coś teraz mówiłam?  zapytała uśmiechając się imrużąc oczy przed światłem świecy. Nie.Jutro trzeba posłać po doktora.Z
pij.Wziął poduszkę i poszedł ku drzwiom.Z chwilą gdy postanowił nieodwołalnie, że wyje-dzie i opuści Nadieżdę, ta zaczęła budzić w nim litość i poczucie winy; było mu wobec niejtrochę wstyd, jak wobec chorej czy starej klaczy, którą postanowiono zabić.Zatrzymał się wdrzwiach i obejrzał.31 Na wycieczce byłem rozdrażniony i potraktowałem cię po grubiańsku.Wybacz mi, namiłość boską!Po tych słowach wszedł do gabinetu i położył się, ale długo nie mógł zasnąć.Gdy następnego rana Samojlenko  ze względu na święto rządowe w pełnej gali, w epole-tach i przy orderach  sprawdziwszy tętno i obejrzawszy język Nadieżdy Fiodorowny wy-szedł z sypialni, stojący za drzwiami A
ajewski zapytał z trwogą: No i jak? Jak?Na jego twarzy malował się strach, wielki niepokój i nadzieja. Nie bój się, nic groz
nego  odparł Samojlenko. Najzwyklejsza malaria. Ja nie o tym  zniecierpliwił się A
ajewski. Masz pieniądze? Mój kochany, bardzo cię przepraszam  wyszeptał Samojlenko w zmieszaniu, oglądającsię na drzwi. Wybacz, na miłość boską.Nikt nie ma w tej chwili gotówki, uzbierałem popięć, po dziesięć rubli, wszystkiego sto dziesięć.Dzisiaj jeszcze będę z kimś rozmawiał.Po-czekaj. Ale w sobotę ostateczny termin  szepnął A
ajewski drżąc z niecierpliwości. Zaklinamcię na wszystko, w sobotę! Jeżeli nie wyjadę w sobotę, to mi w ogóle nic nie trzeba.nic! Nierozumiem, jak lekarz może nie mieć pieniędzy! O Boże, co ja na to poradzę!  wyszeptał Samojlenko szybko i z takim przejęciem, że ażmu coś pisnęło w gardle [ Pobierz całość w formacie PDF ]