Smolarski Mieczysław Kłopoty pana Hamiltona (Podróż polubna Pana Hamiltona)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Marti nałożył ogromne okulary i nagryzmolił piórem, które wybitnie wolałonamiętno zygzaki od klasycznej linii prostej: Najdroższa! Nie łudz, się, iż me uczucia zmienią się kiedykolwiek i nie sądz, iżtwój mąż wyjedzie z Paryża z pozwoleniem, które stara się uzyskać.Szczęście twojejest tylko przy mnie.Ostatni raz dostajesz list od Martiego.Ostatni! Jakże słowo tobrzmi okrutnie.Ujrzysz mnie jednak znów w przyszłości w nowej roli, pełnego miłoścido ciebie, ale i groznego mściwością dla tego, kto uczucia twe ujarzmia swą tyranją.Garcia Marti Almareida". Almareida! zawołał z podziwem Tao po przeczytaniu listu.Hiszpan otulił się majestatycznie w płaszcz. Jestem, kim jestem, do stu diabłów Barcelony!Jakby nabrzmiały godnością człowieka, o którym pisały wszystkie pismacodzienne, podniósł się i pełen powagi opuścił pokójXXIX.PODR�%7ł W KANAPIEHamilton szósty już dzień przebywał na dworze prezydenta świata Przez ten czaszdołał podrzeć w uniesieniu gniewu trzy tomy poezji, które wydały mu się nudnymi,wpływać cierpieniem swym na wybitne poprawienie się zdrowia Gibbsa i osiągnąć,jako zachwycającą nagrodę za to wszystko, tytuł szambelana, dający mu prawo donoszenia bardzo niewygodnego kostiumu.Jego oburzenie początkowe ustąpiło już jednak wygodnego miejsca spokojnejmelancholii.Uważał się za człowieka, tkniętego palcem losu po to tylko, by czarowałinnych, a sam na siebie ściągał różne udręczenia.Jako objaw dodatni należy podkreślić, iż odczuwał po raz pierwszy pewnąskromność, wywołaną więcej nader żałosnym smutkiem, niż nadmiarem osiąganychzaszczytów. Cóż właściwie dotychczas tak znakomitego uczyniłem mówił do siebie byw nadziei dalszych moich usług wyciskano mnie jak cytrynę, służącą za smakowityzaprawę do potraw, spożywanych przez samolubów? Byłem dobrym administratoremdomu kolosu i doskonałym graczem w piłkę nożną.Ubierałem się wytworniezabawiałem się muzyką i poezją, mój strój, moje nogi i mój charakter posiadały więcpewne cechy dodatnie.Pokochałem piękną Hatmę i z dniem ślubu z nią moje życieczłowieka uczciwego zdawało się rzeczą należycie ugruntowaną.Dzięki przypadkowej znajomości, choć i nie bez indywidualnego czaru i talentu,skłoniłem Połupajłę, by wyrzekł się ogłoszenia wynalazku, będącego chlubą ludzkości.Jeden z jego fantastycznych pojazdów moknie może w tej chwili na deszczubezużytecznie, przywiązany łańcuchem za ogon do komina.Pogodziłem potem, kunieszczęściu sympatycznego stowarzyszenia indywidualistów, dwóch najbardziejobrzydliwych ludzi, jakich znam, oczywiście poza Martim, naczelnika miasta idyrektora Czworoboka.Służę obecnie za ofiarę zgnuśniałemu Gibbsowi, który radośćżycia wysysa ze mnie jak wampir, po to.by wyzdrowieć i świat dalej zatruwać swą bez-czynnością i lenistwem.jednym słowem ja, idealista i utalentowany człowiek czynu, odchwili, gdy począłem działać publicznie, dokonałem samych dzieł szkodliwych, za coczekają mnie ogólne uznanie i wielkie godności.Sądząc zatem filozoficznie, człowiekzdolny i pełen inicjatywy, który pracuje w ziem społeczeństwie, musi dokonywać rze-czy złych i znalezć może wszystko, prócz szczęścia.Pozostało mi wrażenie, iż nie czyniłem nie tylko tego, czego chciałem, ale i tego comógłbym, Właściwie zapasy mej energii są studnią, której nie grozi wyczerpanie, alenie znajdują ujścia, gdyż przeszkadza temu nie- przenikliwy grunt społeczny.Gibbs,który chce uczynić mnie swym następcą radzi mi w chwilach swej słabości, bympospieszył na biegun do Połupajły.Jako prezydent świata, stałbym się niewątpliwieiskrą, która rozsadziłaby go jak wielką beczkę prochu Istnieje bowiem we mnie tanajgłębsza współczesność, która mówi, że życie zaczyna się jutro".Głęboka zaś mojauczciwość może zakwitnąć tylko w samotności, a nie znajdując rezonansu wśród ludzi,znalazłaby pełne zadowolenie w walce z dzikimi zwierzętami.Rozumowania te przerwał brutalnie, jak zawsze, marszałek dworu, który wszedł dopokoju bez pukania i stuknąwszy laską, ozdobioną kulą ziemską, oznajmił: Prezydent prosi pana do siebie. Ani mi się śni iść odrzekł Hamilton. Jego dostojność może spożyć posiłekbeze mnie. Wyniesiemy pana przy pomocy czterech kamerdynerów i jednego lokaja! odparł chłodno dostojnik.Młodzieniec nie należał dotychczas do ludzi, którzy prowadziliby beznadziejnąwalkę z przemocą, o ile chodziło o spożycie obiadu w towarzystwie.Przystroił twarz wuśmiech nader promienisty i udał się do gromnicy".Gibbs zaniepokoił się jego pogodnym wyglądem. Jesteś dziś wesół, przyjacielu? Przyzwyczajam się do położenia objaśnił go, roztwierając szeroko usta ześmiechu, Twój gniew jest dla mnie bezcennym lekarstwem brzmiał słodki wyrzut, przyczym żółty szlafrok prezydenta spiętrzył się z niezadowolenia. Nie mogę martwić się, gdy na duszy mi wesoło odpowiedział Hamilton.Przyszedłem do przekonania, iż najwyższą radość sprawia mi łaska jego dostojności.Pobyt na dworze zachwyca mnie i postanowiłem sobie wyzyskać go, celem osiągnięciaodpowiedniej otyłości.Podano jako wstęp do obiadu szparagi i melony.Gibbs stracił apetyt, natomiastofiara jego jadła z całym zapamiętaniem.Przy stole zapanowało ponure milczenie,przerywane od czasu do czasu przerazliwie głośnym i sztucznym śmiechem młodszegobiesiadnika.Przy szóstym czy siódmym jego wybuchu, prezydent widząc, że towarzyszjego trąca się sam z sobą szklanką i odkorkowuje w nadmiarze szaleństwa drugą butelkęwina, nie wytrzymał dłużej. Słabo mi jest! jęknął. Odprowadzcie mnie do mej sypialni.Nie możnaliczyć już na przyjaciół.Nawet najlepszy z nich jest niegodziwą kanalią [ Pobierz całość w formacie PDF ]