[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Cicho, na palcach, podszedł do lalek porzuconych niedbale na podłodze.Jakimś cudem kunsztowna fryzura Barbie ocalała, choć lalka została odarta z pięknego stroju.„Leżała na podłodze goła i w jej nagości Adam dopatrzył się czegoś obrzydliwego.Początkowo nie wiedział, co to.Potem zobaczył, że Barbie ma wysoko sterczące, wielkie piersi, które ładnie prezentowały się pod sukienką, ale bez ubrania były zdumiewająco sztuczne.„Silikonowy biust Pameli Andersen”, pomyślał zgryźliwie.Nadal jednak coś go niepokoiło w wyglądzie lalki.Przyjrzał się uważnie jej zbyt długim i zbyt zgrabnym nogom, zaokrąglonym biodrom, przesadnie wąskiej talii.Wzruszył ramionami: modelki w kolorowych pismach wyglądały podobnie, choć zapewne dopiero po komputerowych zabiegach grafików.Ale w Barbie było coś zagadkowo obleśnego.Nagle odkrył: naga Barbie miała ogromne piersi, ale nie miała nic pomiędzy nogami.Odruchowo parsknął śmiechem, zaraz jednak przyłożył dłoń do ust.Nie chciał, aby Ewa go usłyszała.„Ta lalka jest ocenzurowana obyczajowo! I to w jak szczególny sposób!”, pomyślał sarkastycznie.„Małe dziewczynki nie powinny wiedzieć, że Barbie ma waginę, choć wolno, by widziały jej biust? Zabawne… Co na to Myszka?”Był zaciekawiony.Nie wiedział, że Myszka znacznie wcześniej poświęciła długie godziny na kontemplowanie anatomii Barbie.Tego, co Barbie miała i czego jej zabrakło.*Jałowa ziemia, pokryta zielonym futerkiem trawy, czekała cierpliwie, wierząc, że On nie zapomni.Myszka po raz pierwszy tak bardzo była ciekawa, co On zrobi, że pamiętała o strychu przez cały wieczór i początek następnego dnia.Myszka chciała zobaczyć, jak On ożywi ziemię.Istniało wiele możliwości, Myszka to wiedziała.Mama nie zawsze w porę przełączała telewizor na kanały dozwolone dla córki.A zresztą mama nie była pewna, czy w ogóle istnieje coś, czego Myszka nie powinna oglądać.Granice wyobraźni dziewczynki nie były jej znane; ani granice jej rozumienia.Myszce zdarzało się oglądać horrory, w których na bezbronną ziemię przekradały się niewyobrażalne i groźne monstra.Oglądała programy przyrodnicze, w których jedne zwierzęta w okrutny sposób zabijały inne, pożerając je, gdy jeszcze trwały w agonii.Dziewczynka obawiała się, że ziemia, którą On teraz stwarzał, stanie się miejscem takich zmagań; że któryś z potworów oglądanych w telewizji ożywi ziemię w sposób, który wzbudzał jej lęk.O wiele gorsze niż filmowe monstra były obrazy wojen.A te dziewczynka oglądała prawie codziennie, gdyż mama co wieczór śledziła newsy w telewizorze i nie widziała powodu, aby usuwać córkę z pokoju.Nakazywała jej wyjść, gdy w jakimś filmie pan i pani zaczynali się dotykać i rozbierać.Wojny zaś w telewizyjnych „Wiadomościach” były czymś tak naturalnym jak prognozy pogody: pokazywano je codziennie, z niewielkimi tylko zmianami.Ewie nigdy nie przyszło do głowy, że to one budzą w Myszce strach i niezrozumienie o wiele większe niż sceny erotyczne.A jednak Ewa czuła, że Myszce należy zabronić oglądania takich scen, a można jej pozwolić na oglądanie telewizyjnych dzienników, które w szybkim, rockandrollowym rytmie — niemal jak na paradzie — pokazywały bombardowanie miast, egzekucje jeńców, uliczne walki, katastrofy, morderstwa.Myszka nie mogła tego pojąć.Ludzie szukający nawzajem bliskości ciał wydawali jej się piękni i dobrzy, ci sami ludzie strzelający do siebie byli nieprzyzwoici.Dziewczynka potrząsała bezradnie głową, wierząc, że wypadną z niej wszystkie złe obrazy, których nie chciała tam mieć i których istnienia On nie powinien się nawet domyślać.Gdyby się domyślił, mógłby stworzyć coś po stokroć bardziej przerażającego.A może już stworzył…?Zasłony zawirowały i zaczęły się rozchylać, jak w teatrze, a Myszka niecierpliwie oczekiwała na to, co tym razem wyłoni się spoza kurtyny, uplecionej z czerni głębokiej jak sadza.Ziemia.Nad nią niebo.Ptaki i chmury pomiędzy niebem a ziemią.Woda.Wieloryby i miliony innych wodnych stworzeń.Myszka czujnie spojrzała na ziemię… Trawa zafalowała od Jego oddechu… Nie, nie tylko od Jego oddechu.Trawa żyła.Z norek wychodziły rude lisy z puszystymi kitami, rdzawe borsuki i małe, aksamitne krety, oślepione słońcem.Harcowały zające, sarny i długoogoniaste małpy.Kumkały żaby.Łagodne, białe baranki skubały trawę.Miś koala pił coca‑colę…— Ne… Neee… — powiedziała odruchowo Myszka i coca‑cola zniknęła.Miś żuł eukaliptusowe liście.W pewnej chwili zwierzęta znieruchomiały, nasłuchując.Ziemia zatrzęsła się, powietrze rozdarł ryk setek trąb i przez łąkę przetoczyły się słonie, wydeptując w trawie pierwsze ścieżki.Za nimi przebiegło stado płochliwych antylop, długoszyich żyraf, skocznych zebr…— TO JEST DOBRE — stwierdził Głos.Myszka zaklaskała w dłonie.To było bardzo dobre.Nie było wilków, tygrysów, panter ani żadnych monstrów.On bezbłędnie wyjął z jej pamięci tylko to, co należało wyjąć.I tylko tego użył do stwarzania.Zrozumiała, że na początku błądził, gdyż Mu nie pomagała.Teraz już była pewna, że nie jest jedynie widzem.Potem nadeszły kolejne zwierzęta.Dziewczynka od razu dostrzegła ich odrębność: trzymały się razem, gromadziły się w stada.Rozpoznała domowe bydło i trzodę: łagodne krowy, jurne byczki, pogodne kozy, wesołe świnki.I ptaki przykute na zawsze do ziemi: kury, koguty, indyki.Były niespokojne, jakby na coś oczekiwały.„Czekają na kogoś, kto na nie krzyknie, uderzy kijem, zagna do domu”, pomyślała, nie wiedząc, skąd to wie.On milczał.Trawa falowała, a silny wiatr gnał po niebie chmury, bałwanił wodę, kładł na ziemię gałęzie drzew.Był tak silny, że przyginał ku ziemi Myszkę i rozwiewał jej włosy.„Nad czym On tak myśli?”, zdziwiła się [ Pobierz całość w formacie PDF ]