[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Cóż więc mu macie do zarzucenia? Gdyby mu nie przyszło do głowy zasiadać z nami do stołu, uważałabym go zadoskonałość  powiedziała Gilberta. Taki ci jest niemiły?  zapytał pan Antoni i przystanął, by jej popatrzeć w oczy. Ależ nie, ojcze!  odpowiedziała, zdziwiona jego uroczystą miną. Nie bierz tak na seriomojej niechęci.Nie mam zwyczaju nikogo nienawidzić i jeśli znajdujesz przyjemność wtowarzystwie tego młodzieńca, jeśli zasłużył istotnie na twój szacunek, niech mnie Bóg broni,bym przez kaprys miała cię tego pozbawiać! Postaram się przełamać i może z czasempodzielę twoją dobrą o nim opinię. To rozumiem, tak mówi dobra i mądra córka! Poznaję moją Gilbertę! Wiedz o tym,dziecko drogie, że ty mniej niż ktokolwiek masz prawo lekceważyć tego chłopca, że jeśli nieczujesz do niego najmniejszej sympatii, powinnaś przynajmniej traktować go grzecznie iodprawić łagodnie.Domyślasz się chyba, dlaczego? Ani trochę, ojcze. Obawiam się, że ja się domyślam  odezwał się Emil, a policzki jego pokrył żywyrumieniec. A więc  ciągnął dalej pan Antoni  przypuśćmy, że chłopiec, w porównaniu z nami dośćzamożny, spojrzy na ładną, dobrą, lecz bardzo ubogą dziewczynę, że się w niej zakocha odpierwszego wejrzenia i złoży u jej stóp najszlachetniejsze w świecie uczucia  czy należy gowypędzić brutalnie i zatrzasnąć mu drzwi przed nosem mówiąc:  Nie, mój panie, jest pan zabrzydki!149Gilberta zaczerwieniła się równie mocno jak Emil i choć starała się przyjąć cios z pokorą,poczuła się tak dotknięta śmiałością Galucheta, że nie mogła nic odpowiedzieć i łzy napłynęłyjej do oczu. Ten nędznik skłamał niegodnie!  wykrzyknął Emil  i zasłużył na to, by pan gohaniebnie wypędził.Nie posiada ani grosza i ojciec mój wyciągnął go z najczarniejszej nędzy.Pracuje u niego zaledwie od trzech lat, więc o ile nie odziedziczył jakiegoś tajemniczegospadku. Nie, Emilu, mylisz się pan, on mnie nie okłamał, nie jestem ani tak słaby, ani takłatwowierny, za jakiego mnie masz.Wypytałem go i wiem, że z
ródło jego fundusiku jestczyste i solidne.To ojciec pański zapewnia mu kapitał dwudziestu tysięcy franków, byprzywiązać go do siebie mocą wdzięczności, w razie gdyby ożenił się w tej okolicy. Nie ulega wątpliwości  rzekł Emil drżącym głosem  że ojciec mój nie wie, iż tenczłowiek śmiał podnieść oczy na pannę de Ch�teaubrun, inaczej nigdy by go nie umacniał wpodobnej nadziei. Przeciwnie  odrzekł pan Antoni, który uważał to za rzecz bardzo naturalną  Galuchetzwierzył się pańskiemu ojcu ze swoich uczuć do Gilberty i pan Cardonnet upoważnił go, bysię na niego powołał prosząc mnie o jej rękę.Gilberta zbladła jak trup i patrzyła na Emila, który spuścił oczy, zdumiony, upokorzony ido głębi serca złamany.VIIIWYBUCH Co się stało?  zapytała Janilla, która zaszła ich siedzących we troje w altance przywejściu do sadu  dlaczego Gilberta jest taka blada? I dlaczego umilkliście wszyscy na mójwidok, jakbyście uknuli jakiś spisek?Gilberta rzuciła się na szyję Janilli i zaczęła szlochać. Patrzcie, państwo!  ciągnęła dalej staruszka  a to co takiego? Moja córeczka mazmartwienie, a ja wcale nie wiem, o co chodzi! Niechże się pan odezwie, panie Antoni! Czy ten młody człowiek sobie poszedł?  zapytał pan de Ch�teaubrun rozglądając siędokoła z niepokojem. Z całą pewnością, pożegnał się ze mną i odprowadziłam go do samej bramy odpowiedziała Janilla. Ledwo się go pozbyłam.Temu to się trudno wyjęzyczyć! Miałochotę zostać, miarkowałam to z jego miny, ale dałam mu do zrozumienia, że tego rodzajuspraw nie załatwia się tak prędko, że muszę się z panem naradzić i że do niego napiszemy,jeśli będziemy chcieli się z nim zobaczyć z tego czy z innego powodu.Ale przede wszystkimchcę wiedzieć, co się stało mojej córeczce? Kto jej zrobił przykrość? Twoja Janilla jest jużprzy tobie, żeby cię obronić i pocieszyć! Ach tak, ty mnie zrozumiesz!  wykrzyknęła Gilberta  pomożesz mi odeprzeć obelgę,czuję bowiem, że mnie obrażono.Potrzeba mi ciebie, byś to wytłumaczyła ojcu.Wystawsobie, że staje się niemal adwokatem pana Galucheta.150 Ach, więc wiesz już o wszystkim! W takim razie są to sprawy czysto rodzinne.I jamiałabym wam dużo do powiedzenia, ale to wszystko znudziłoby pana Emila. Rozumiem, co pani chce przez to powiedzieć, panno Janillo  odrzekł młodzieniec  iwiem, że zwykłe konwenanse nakazywałyby mi się oddalić, lecz to, co się tutaj dzieje, zbytblisko mnie obchodzi, bym miał poddać się przyjętym zwyczajom.Może pani mówić przymnie, skoro wiem już teraz wszystko. W takim razie, panie Emilu, jeśli pan wie, o co chodzi, i jeśli pan Antoni uważał zawłaściwe pana wtajemniczyć, co między nami mówiąc było całkiem zbyteczne, wyłożęwszystko tak, jakby pana tu nie było.Przede wszystkim, Gilberto, nie trzeba płakać: czym siętu martwić, córeczko? Jakiś natręt sobie wyobraził, że jest ciebie godny? Mój Boże, nierazjeszcze będziesz na to narażona, czy wyjdziesz za mąż, czy nie, ludzie zbytnio zadufani wsobie zasłużą na twój śmiech, bo z tego trzeba się śmiać, moje dziecko, a nie gniewać się o to.Temu młodzieńcowi się zdaje, że ci robi wielki zaszczyt i daje dowód uznania; przyjmij towięc w taki sam sposób i powiedz mu lub każ mu powiedzieć, że mu dziękujesz, ale że go niechcesz [ Pobierz całość w formacie PDF ]