[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Skazani byli zmuszani do dz
wigania na swoich piersiach i plecachdużych, pomalowanych na szafranowy kolor krzyży, które narażały ich na pośmiewisko iprzeszkadzały w podejmowaniu jakichkolwiek zajęć w celu zarobienia na swojeutrzymanie29.Często wyrokiem było długoletnie więzienie o suchym chlebie i wodzie,czasami więz
nia zakuwano w kajdany i trzymano w odosobnieniu.%7ływot wszystkichskazanych więz
niów był bardzo krótki.Najsurowsza kara spalenia na stosie przeznaczona była dla tych, którzy niewypełnili swojej poprzedniej pokuty, popadli na powrót w herezje lub nie przyznawali siędo żadnej z zarzucanych im zbrodni.Chociaż Kościół zaczął skazywać na śmierćheretyków już pod koniec IV wieku, dopiero nakaz papieski z 1231 roku zalecał palenieheretyków na stosie3~.Pod względem technicznym pozwalało to uniknąć rozpryskiwaniasię krwi.Słowa Ewangelii Z
więtego Jana uważane były za wyraz aprobaty dla tego rodzajukary:  Jeśli on nie pozostanie przy mnie, będzie rzucony jak sucha gałąz
i mężczyz
niwezmą go i wrzucą do ognia, i będzie spalony".Kościół dystansował się od mordowaniaprzekazując skazanych na spalenie heretyków władzom świeckim, które jednak nie mogłyodmówić wykonania wyroku.Na przykład, kiedy w 1521 roku senat Wenecji wyraziłdezaprobatę wobec tego rodzaju egzekucji, papież Leon X napisał, że świeccy urzędnicy:.nie będą się dłużej mieszać do tego rodzaju postępowania, ale natychmiast, bezzmieniania czy sprawdzania zasadności wyroków sądów kościelnych, wykonywać to, cojest ich powinnością.A jeśli odmówią lub się sprzeciwia wy (papiescy legaci) jesteście odzmuszenia ich pod groz
bą potępienia i innych stosownych środków.Od nakazu tego niema odwołania.W praktyce, każdy urzędnik świecki, który odmówił współpracy, był ekskomunikowany itraktowany tak samo jak podejrzani o herezje.Najbardziej okrutnym przejawem działania systemu inkwizycyjnego były sale tortursłużące do wymuszania przyznania się do winy.Tortury były prawnie dozwolone przezKościół od roku 1252, w którym zostały usankcjonowane przez papieża Innocentego IV, ażdo roku 1917, w którym to zaczął obowiązywać nowy Codex Juris Canonici.35 Innocenty IVzaaprobował nieokreślony czas trwania przesłuchania zapewniający przyznanie się do winy.Chociaż litera prawa zabraniała powtarzania tortur, inkwizytorzy bez wysiłku omijali tennakaz przez tak zwane  ciągłe" tortury, ani na moment ich nie przerywając.W 1262 rokuinkwizytorzy i ich asystenci mieli zagwarantowane prawo do cichego, wzajemnegorozgrzeszania się z popełnianych zbrodni.Po prostu tłumaczyli, że torturowany zmarł,ponieważ diabeł skręcił jemu kark.Tak więc, za przyzwoleniem samego papieża,inkwizytorzy mieli wolną rękę w wymyślaniu coraz to okrutniejszych i przerażających metodtorturowania.Ubrani w czarne, diabelskie szaty, z równie czarnymi kapturami na głowach,prawie każdego zmusili do przyznania się do winy.Konstruowali wszelkie możliweurządzenia do zadawania bólu przez powolne rozczłonkowywanie lub zniekształcanie ciała.Wiele z tych urządzeń zdobiło motto  Chwała niech będzie Panu".Najczęściej stosowanołamanie kołem, rozciąganie i tak zwane tortur wodne.Ofiary smarowano także tłuszczem lubsłoniną i powoli przypiekano.Piece służące do palenia ludzi, takie jakie były budowane wXX wieku przez nazistowskich Niemców, po raz pierwszy stosowane były przezchrześcijańską inkwizycję na terenach wschodniej Europy.Ofiary wrzucane były na rusztpaleniska i spalane żywcem.Szczególnie makabryczną torturą było umieszczanie naobnażonym brzuchu ofiary odwróconego do góry dnem naczynia wypełnionego żywymimyszami.Do dna naczynia przykładano ogień, który powodował, że przestraszone myszywgryzały się w ciało ofiary.W przypadku, gdy ofiara wytrzymywała taki ból i nie przyznałasię do winy, była żywcem palona na stosie, często w masowych publicznych paleniachzwanych auto-da fe.Przekazy pisemne pochodzące z tamtych lat odzwierciedlają terrorwywołany przez inkwizycję.Juan de Mariana opisuje, jak pod koniec XV wieku, ludzie: [ Pobierz całość w formacie PDF ]