[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Napółnocno-zachodnim odcinku miały operować 3, 6 i 8 DywizjePiechoty armii południowokoreańskiej.Najtrudniejsze zadanie stało przed I Korpusem, który miałatakować w centrum.16 września o godzinie 9.00, w ulewnymdeszczu, I Korpus przeszedł do długo oczekiwanej kontrofensywy.Wojskom północnokoreańskim sprzyjała pogoda, gdy\
cię\
kiedeszczowe chmury uniemo\
liwiały siłom lotniczym koalicjiskuteczne wsparcie ataku naziemnego.Lecz kiedy w końcu poczterech dniach pogoda się poprawiła, amerykańskie bombowcerozpoczęły naloty na pozycje nieprzyjaciela, masakrując zarównojego oddziały frontowe, jak równie\
zaplecze.Najwa\
niejsze walkitoczyły się o Wzgórze 268 pod Wegwan.Pozycji tych broniłyoddziały KAL w sile 3 Dywizji Piechoty i 65 pułku ze 105Brygady Pancernej.Po cię\
kich walkach 19 września udało sięwojskom koalicji zdobyć Wegwan.W nocy 20 września pierwszeoddziały amerykańskie przekroczyły rzekę Naktong.Następniewojska in\
ynieryjne w 36 godzin zmontowały most pontonowy, poktórym oddziały wojsk sojuszniczych zaczęły się przeprawiaćprzez rzekę i wdzierać w wyrwę, która powstała w północno-koreańskim froncie.Dowództwo KAL zdało sobie sprawę, \
efrontu nie da się ju\
utrzymać, i zarządziło odwrót, którystopniowo przeradzał się w bezładną ucieczkę.Szybkość ofensywywojsk sprzymierzonych zaskoczyła dowódcówpółnocnokoreańskich i w wyniku spóz
nionych działańodwrotowych du\
a część trzech dywizji piechoty KAL zostałaodcięta.Po ostatecznym przełamaniu frontu, 23 wrześniasojusznicze siły ruszyły na północ wzdłu\
linii113Tegu Kumczhon Tedzon Suwon.W trakcie walk siłomsojuszniczym zdarzył się wypadek.23 września brytyjskikontyngent walczący o Wzgórze 282 na lewej flance frontuWezwał na pomoc w postaci wsparcia lotnictwo amerykańskie.Mustangi, które nadleciały, zrzuciły napalm między innymi napozycje brytyjskie.Ci, którzy prze\
yli nalot, zaczęli się wycofywaćw zamieszaniu, lecz mjr Kenneth Muir, zastępca dowódcy brygady,postanowił mimo to zdobyć wzgórze.Z 30 ludz
mi zaatakowałpozycje KAL i odniósł sukces, który przypłacił własnym \
yciem.Brytyjczycy stracili 17 zabitych i 76 rannych, przyjmuje się, \
estraty w wyniku omyłkowego nalotu wyniosły 60 ludzi zabitych irannych '.Równie\
na odcinku zajmowanym przez dywizje połu-dniowokoreańskie wojska koalicji odnosiły sukcesy.Po krwawychwalkach 6 Dywizja ARK przełamała pozycje bronione przez 8Dywizję KAL.Bardzo wa\
ne ze względów politycznych ipsychologicznych dla armii południowo-koreańskiej było zupełnerozbicie przez jej oddziały elitarnej 12 Dywizji KAL, zło\
onej zweteranów rewolucji chińskiej.Teraz północnokoreańskie jednostkiwzdłu\
całego frontu wycofywały się bezładnie, tysiąceuciekinierów niedawno jeszcze dumnej Armii Ludowej porzucanobroń, ekwipunek i mundury.26 września w okolicy miejscowościOsan \
ołnierze 1 Dywizji Kawalerii Zmotoryzowanej posuwającysię spod Pusan na północ spotkali się z oddziałami 7 DywizjiPiechoty operującej spod Inczhon w kierunku południowo-wschodnim.Armia KAL dostała się w kleszcze.Nie było ju\
mo\
liwości planowego odwrotu, pozostała jedynie ucieczka.Zapominając o dziejowej misji i komunistycznym etosie tysiące\
ołnierzy północnokoreańskich dzień po dniu1Muir został odznaczony pośmiertnie Krzy\
em Wiktorii (Victoria Cross), ustanowionymprzez królową Wiktorię w 1856 r.jako najwy\
sze brytyjskie odznaczenie dla oficerów i\
ołnierzy za szczególne zasługi na polu walki.114oddawało się do niewoli siłom sojuszniczym.Te oddziały, którymudało się uniknąć okrą\
enia, rozproszyły się po górach licząc napodjęcie tam walki partyzanckiej.Następnym głównym celemsprzymierzonych była stolica Korei Południowej  Seul.BITWA O SEULBitwa o Seul do dziś jest przedmiotem kontrowersji wśródhistoryków, przede wszystkim ze względu na straty  zarównowśród wojsk koalicji, jak równie\
wśród ludności cywilnej.Wieludowódców ni\
szego szczebla po latach twierdziło, \
e Seul mo\
nabyło zdobyć mniejszym kosztem, ale w dłu\
szym czasie.Nie ulegawątpliwości, \
e generalny szturm na stolicę Korei Południowej byłpodyktowany względami politycznymi.Mac Arthurowi chodziłobowiem o jak najszybsze restytuowanie władzy prezydenta i rządupołudniowokoreańskiego.Dlatego, aby maksymalnie osłabić 20-tysięczny garnizon KAL broniący Seulu, przystąpiono dozmasowanego bombardowania miasta przy u\
yciu artylerii ilotnictwa.Lądowanie pod Inczhon spowodowało ogromne zamieszanie wKwaterze Głównej KAL w Phenianie.Gdy zorientowano się, \
e jestto zakrojona na szeroką skalę operacja desantowa, rozpoczętopospieszne ściąganie sił do Seulu.Natychmiast zawrócono wysłanąwcześniej na front pusański 18 Dywizję Piechoty i dodatkowopostanowiono wycofać część 9 Dywizji znad rzeki Naktong.Z Sariwon przybył płk Pak Han Lin na czele 78 Samodzielnego PułkuPiechoty w sile 2 tys.\
ołnierzy.Z okolic Czhorwon na czele 25Brygady w sile 4 tys.ludzi nadciągał płk Wol Ki Czhan.Oficer tenkończył radzieckie akademie wojskowe i jego \
ołnierze odznaczalisię dobrym wyszkoleniem i wysokim morale.Gdy oddziałyamerykańskie zbli\
yły się do Seulu, dowództwo koreańskiezmieniło taktykę  dzia-116łania opóz
niające miały zostać zastąpione twardym oporem z rozkazemutrzymania zajmowanych pozycji a\
do śmierci.Seul w 1950 r.zamieszkiwało milion mieszkańców; był on piątą co dowielkości metropolią Dalekiego Wschodu.Mimo \
e tysiące mieszkańcówuciekło z miasta przed wkroczeniem komunistów, to jednak większość wnim pozostała, stając się zakładnikami \
ołnierzy północno-koreańskich.Władze w Phenianie, licząc się ju\
powa\
nie z mo\
liwością utraty miasta,20 września przesłały instrukcje do dowództwa KAL w Seulu okonieczności natychmiastowej ewakuacji więz
niów.W przypadku, gdybyto okazało się niemo\
liwe, mieli oni zostać zabici na miejscu.Kiedy\
ołnierze amerykańscy 23 września zbli\
yli się do miasta, ich oczomukazał się przera\
ający widok rowów wypełnionych ciałamizamordowanych Koreańczyków z odciętymi głowami [ Pobierz całość w formacie PDF ]