[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ktoś napadł na bank?- Przecież mówię, gdzieś w sześćdziesiątym ósmym.Dużo się wtedy o tym pisało.Banda zwariowanych hippisów dokonała napadu - zginęło dwóch strażników, a Miller otrzymał postrzał w nogę.Tamci też zresztą nieźle oberwali.Miller otrzymał od gubernatora medal za odwagę.- Już sobie przypominam - powiedział Duncan.- Pewnie.Reportaż na co najmniej dziesięć minut.W tych czasach nie brakowało tematów, jeden mocniejszy od drugiego.- Pamiętam - rzekł Duncan.Skulił się czując mdłości.Przez chwilę bał się, że nie zdoła pohamować wymiotów.- Wiem - powtarzał sobie w duchu - teraz wiem już wszystko.- Z trudem przełknął ślinę i spytał: - Czy policja ma podejrzanych?- Jedynie teorie.Uważają, że to gang działający poza granicami San Francisco.Podobno doszło do kilku napaści na domostwa w ciągu paru ostatnich miesięcy.Ale ten Miller zajmował się ochroniarstwem i licho wie, na kogo mógł się napatoczyć, wykonując swoją pracę.Trzeba też pamiętać, że tu jest Kalifornia - tu wszystko może się zdarzyć.- Dziękuję panu - wykrztusił Duncan słabym głosem.- Czy wie pan coś, co mogłoby pomóc policji? Firma zamordowanego wyznaczyła dwadzieścia tysięcy dolarów nagrody.Ale Duncan już nie słuchał.Usiadł w fotelu.Kim był Robert Miller - człowiekiem, który zabił Emily Lewis przed bankiem na ulicy w Lodi w 1968 roku.Teraz już wiedział, czemu Miller zginał.Dosięgła go zemsta.Sędzia Thomas Pearson uważnie obserwował wnuka.Chłopiec stawał się mniej nerwowy, w miarę jak oswajał się z otoczeniem.Jednak na najmniejszy odgłos z dołu, który przedostawał się do ich ciemnego pomieszczenia, wzdrygał się.Widać było wyraźnie jak rosła jego frustracja, połączona z lękiem i reakcją na przymusową bezczynność.Czasem chłopiec chodził w kółko, po chwili zwijał się w kłębek na łóżku zastygając w pozycji embriona, to znów zrywał się i chodził.Wysiłki dziadka, by odwrócić jego uwagę, spełzały na niczym.Cały ranek spędzili samotnie, skazani na swoje towarzystwo, myśląc co się stanie.Gdy później Olivia zrobiła im zdjęcia, ożywili się, ale przez całe popołudnie trwali w martwej ciszy.Sędzia za­stanawiał się wielokrotnie, czy są w domu sami, ale nawet gdyby tak było, nie wiedział, co robić.Rozejrzał się po strychu - diabelska pułapka - otoczony ścianami i przy­tłoczony odpowiedzialnością.Gdybym stracił Tommy'ego, nie mógłbym spojrzeć w twarz Duncanowi i Megan.To by mnie zabiło.Spojrzał na zegarek i stwierdził, że kolacja się spóźnia.Pewnie już zapadła noc, pomyślał.Nasza druga noc.Na zewnątrz gęstnieją ciemności, niebo się zachmurzyło.Robi się coraz zimniej, dzień gaśnie szybko, wszystko kryje się w cieniach.Skinął na Tommy'ego, by podszedł i usiadł przy nim, a następnie objął go ramieniem.- Tak tu cicho, dziadku - powiedział chłopiec, jakby chcąc się upewnić.- Czasem zdaje mi się, że nikogo tu w ogóle nie ma.- Wiem - odpowiedział sędzia - ale gdybyśmy spróbowali wywalić łóż­kiem drzwi, przekonałbyś się, że oni są i pilnują nas.- Jak długo będziemy musieli tu siedzieć?- Już o to pytałeś.Nie wiem.- Zgadnij.- To do niczego nie prowadzi, Tommy.- Proszę.Czuł napięcie w głosie chłopca i nie mógł się zdecydować, czy powiedzieć prawdę, czy skłamać.To główny kłopot w wychowaniu dzieci, pomyślał.Nigdy nie można być do końca pewnym, czy prawda, prawda dorosłych uwolni je, czy przytłoczy.Mignęło mu wspomnienie wycieczki samochodo­wej, którą odbył wspólnie z żoną i dziećmi wiele lat temu.Megan miała wtedy tyle lat co Tommy."Jak długo jeszcze?" - wypytywała w nieskoń­czoność.- "Aż dojedziemy" - odpowiadał.- "Ale jak długo" - upierała się.- Długo.- Ale jak długo? W końcu po dwudziestu minutach postanowił: Powiem jej prawdę.- "Megan, zostały jeszcze dwie godziny, więc zajmij się czymś, popatrz przez okno, albo zagraj w coś z mamą, ale przestań wreszcie pytać - jak długo".Dziewczynka zaczęła krzyczeć: "Dwie godziny! Chcę do domu!" A on aż zgrzytnął zębami.Ale to była jedynie maleńka prawda.A co z poważnymi sprawami? Na przykład, czy mamy jakieś szansę.Czy w ogóle przeżyjemy?- Myślę, Tommy, że posiedzimy tu co najmniej jeszcze jeden dzień.Widział jak wargi chłopcu zadrżały.- Czemu? Chłopiec drżał.- Myślę, że zażądali od twego taty pieniędzy, a on musi je zebrać, więc to potrwa trochę.Już ci tłumaczyłem.Tommy pokiwał głową, ale trząsł się w dalszym ciągu.- Chcę stąd iść - powiedział.Sędzia spostrzegł napływające do oczu łzy.- Chcę iść do domu - powtarzał coraz wyższym głosem, przerywanym łka­niem.- Chcę iść do domu, do domu, do domu.Dziadek mocno objął go ramionami.Lecz chłopiec, zamiast się uspokoić w ciepłym mocnym uścisku, nagle wybuchnął, odpychając sędziego.- Chcę stąd iść! Chcę stąd iść! - wrzeszczał, tupiąc z wściekłości.Nagle zerwał się i podbiegł do drzwi strychu waląc w nie gołą dłonią jak w ogromny rezonujący bęben.- Chcę stąd iść!! - krzyczał przeraźliwie.Sędzia podbiegł i schwycił go za ramiona.Próbował go odciągnąć, ale chłopiec był silniejszy.Nie, tylko nie to, pomyślał sędzia.Tylko nie teraz, Tommy, nie teraz, błagam.Chłopiec po raz drugi wyrwał się z objęć dziadka i rzucił się całym ciężarem na drzwi, które skrzypnęły pod naporem ciała dziecka.- Wyjść, wyjść, wyjść!! Do domu!! - krzyczał Tommy [ Pobierz całość w formacie PDF ]