[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Powiódł go, a także jego dwustu wojowników i harem, złożony z dwunastuślicznotek, nocą do Isperichu.Okazał wspaniałomyślność zamieszkującym miasto Buł-garom: pozwolił im na ucieczkę, podczas gdy jego wojska pustoszyły gród i puszczałygo z dymem, łupiąc i gwałcąc, o ile uchodz
cy zbytnio się ociągali.Wracając do sułtańskiego posła  Tibor kazał go wbić na wysoki, cienki pal.Taksamo potraktowano dwustu żołdaków. Na ich własną modłę  radośnie rozkazał katom. Na sposób turecki.Lubią sięparzyć z młodzieniaszkami, niech zatem pomrą szczęśliwi, tak jak żyli!A kobiety z haremu wziął tamtej nocy wszystkie, cały tuzin, przechodząc bez wa-hania od jednej do drugiej i przedłużając te igraszki o cały następny dzień.Ha! Byłow nim coś z satyra.A teraz.uwięziony w ziemi mógł tylko marzyć.Wciąż pamiętał, jak to bywało.Tak,a może potrafił jeszcze coś więcej niż tylko rozpamiętywać?Z
luzowata materia jego wypustki przeszli kolejną metamorfozę.Wężowe szczęki, kłyi język stopiły się na powrót z plazmą macki, której koniuszek spłaszczył się na kształtłyżki.Płaska łopata rozdzieliła się na pięć pękatych, szarozielonych robaków  szcząt-kowy kciuk i cztery palce.Na środkowym otworzyło się maleńkie oko, utkwione terazw falujących piersiach nieprzytomnej kobiety.Tibor uelastycznił swą  dłoń , uwrażliwił,wydłużył i pogrubił łodygę stanowiącą  ramię.Wiedziona połyskującym oczkiem, drżąca, galaretowata dłoń znalazła drogę pod54kurtkę kobiety, odkryła pod warstwami odzieży jej ciało.Piersi miała delikatne, o du-żych sutkach, obfite.Za swego żywota takie właśnie piersi Tibor wielbił.Pogładził je te-raz, może nazbyt szorstko.Kobieta jęknęła cicho i poruszyła się lekko.Dotknięcie Pradawnego Stwora sprawiło, iż serce kobiety zabiło mocniej.Tętno byłozdecydowanie silniejsze, ale w owym pulsowaniu czuło się panikę, desperację.Niezna-joma wiedziała, że bierność może jej tylko zaszkodzić.Usilnie starała się odzyskać przy-tomność.Ciało jej nie reagowało jednak na wezwanie podświadomości, ręce i nogi drę-twiały, nadchodziła śmierć.Stwór-Tibor również był bliski paniki.Bał się, że dziewczyna umrze w tym miejscu.W wyobraz
ni ponownie ujrzał ludzi odnajdujących ciała kobiety i mężczyzny, zobaczył,jak mrużąc oczy spoglądają na ruiny grobowca, jak wymieniają porozumiewawcze spoj-rzenia.Potem widział, jak kopią, oglądał zaostrzone kołki z twardego drewna, srebrnełańcuchy i błyszczące topory.Zobaczył zbocze wzgórza w blasku wielkiego ognia biją-cego ze ściętych drzew.Przez krótką, bolesną chwilę miał wrażenie, że jego nieludzkieciało topi się, a wrzący tłuszcz i cuchnąca posoka wsiąkają w przegniłą ziemię. Nie, nie wolno jej tu umrzeć.Muszę przywrócić jej świadomość  pomyślał pa-nicznie.Ale.Dłoń Tibora oderwała się od jej piersi, by popełznąć pożądliwie w dół brzucha i za-stygła.Przez stulecia spędzone w ziemi zmysły Tibora, jego czujność, nie tylko nie stępia-ły, ale wręcz spotęgowały swą wrażliwość.Wyzuty ze wszystkiego, wykreował w sobieową moc.Przez wiele wiosen czuł strzelanie zielonych pędów, wsłuchiwał się w szcze-biot ptaków zwołujących się na pobliskich drzewach.Wdychał letnie ciepło, chowającsię głębiej i parskając nienawistnie w stronę zabłąkanych promieni słońca dotykającychpolany, ocierających się o jego grób.Jesienią brązowe, zeschłe liście waliły się czasem naziemię z siłą gromu, a kiedy spadł deszcz, strużki huczały jak potężne rzeki.Teraz zaś.Teraz nikły, uporczywy, niemal mechaniczny rytm, wyczuwany dłonią spoczywają-cą na kobiecym brzuchu, opowiadał mu coś, wystukiwał szyfr, którego zapewne nie wy-kryłaby żadna inna istota.Opowiadał o nowym życiu, o poczęciu, o maleńkim płodzie. To cud  wyszeptał do siebie Tibor.Usztywnił swą nibyrękę, naciskając mocniejna ciało kobiety.Nienarodzone dziecko, czysta niewinność, pojedynczy impuls inten-sywnej rozkoszy przemieniony w nasienie, rosnący tu, w mrocznym, ciepłym łonie.Władzę nad Tiborem objęły złe instynkty, w części wampirze, w części ludzkie.Mroczna jak noc logika wyparła pożądanie.Macka wydłużyła się jeszcze bardziej i dłoństraciła kształt.Stawała się coraz cieńsza, jakby jej działaniu wyznaczono nowy cel.Takbyło w istocie  całkowicie nowy cel.Kierunek pozostał ten sam: najtajniejsze miejscekobiety, rdzeń jej płci.Nie po to, żeby skrzywdzić, ale by poznać, zapamiętać.Teraz jed-nak chodziło i o coś więcej [ Pobierz całość w formacie PDF ]