[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdybym miała dość odwagi, rzuciłabym się pod pociąg.Stałam na peronie i nie mogłam się oprzeć tej myśli.- Naleję ci whisky.- Przyniosłem jej szklaneczkę.- Bo\
e, jakbym chciał, \
ebyś nie mieszkała sama.Czynie ma jakiejś stewardesy, z którą mogłabyś.- Nigdy ju\
nie zamieszkam z \
adnÄ… dziewczynÄ….- Czy masz zamiar wrócić do Pete'a?SpojrzaÅ‚a na mnie gniewnie.- Czy próbujesz mnie od tego powstrzymać?- Nie.OpadÅ‚a na poduszki i zaczęła wpatrywać siÄ™ w Å›cianÄ™.Lekko siÄ™ uÅ›miechnęła.Whisky zaczęła dziaÅ‚ać.-Jak na obrazach Hogartha.MiÅ‚ość à la mode.Pięć tygodni póz
niej.- Jesteśmy przyjaciółmi?- Nigdy ju\
nie będziemy przyjaciółmi.- Gdybyś to nie była ty, tobym dziś wieczór wyszedł i nie wrócił.- Gdybyś to nie był ty, tobym dziś wieczór nie wróciła.Wyciągnęła w moją stronę pustą szklankę.Pocałowałem wyciągniętą dłoń i poszedłem po whisky.- Czy wiesz, o czym dziś myślałam? - zawołała przez pokój.- O czym?- śe gdybym się zabiła, byłbyś zadowolony.Chodziłbyś i opowiadał: ona się przeze mnie zabiła.I topowstrzyma mnie od samobójstwa.Nie dopuszczę, \
eby jakiś parszywy buc miał się przechwalać.- Cios poni\
ej pasa.- Potem pomyślałam, \
e mogłabym to zrobić, gdybym napisała, dlaczego to zrobiłam.- Dalej patrzyła namnie, bynajmniej nie ułagodzona.- Zajrzyj do mojej torebki.Jest tam bloczek do stenografii.- Wyjąłem go.-Zajrzyj na koniec.Zobaczyłem dwie strony zapisane du\
ymi literami.- Kiedy to napisałaś?- Przeczytaj.Nie mam ochoty dłu\
ej \
yć.Niemal nigdy nie miałam ochoty \
yć.Szczęśliwa jestem tylko tutaj, gdzie sięuczę i muszę o tym myśleć; albo kiedy czytam; albo w kinie.No i w łó\
ku.Jestem szczęśliwa tylko wtedy, kiedyzapominam, \
e \
yję.Kiedy istnieją tylko moje oczy, albo uszy, albo skóra.Nie pamiętam, abym od dwóch czytrzech lat była szczęśliwa.Od tamtej skrobanki.Tylko czasem zmuszałam się, by wyglądać na szczęśliwą, \
ebymspojrzawszy w lustro mogła się oszukiwać, \
e przez chwilę jestem szczęśliwa.Dalej były jeszcze dwa zdania, ale grubo przekreślone.Spojrzałem jej w oczy.- Przecie\
wcale tak nie myślisz.- Napisałam to dzisiaj podczas przerwy.Gdybym wiedziała, jak mo\
na się zabić w stołówce, zrobiłabymto.- Brzmi to histerycznie.- Jestem histeryczką! - niemal krzyknęła.- I komediantką.Pisałaś po to, \
ebym ja przeczytał.Dłu\
sza chwila milczenia.Alison nie otworzyła oczu.- Tak.Ale nie tylko po to.I znów się rozpłakała, ale tym razem płakała ju\
w moich ramionach.Próbowałem przemówić jej dorozsądku.Obiecywałem, \
e odło\
ę podró\
do Grecji, \
e w ogóle nie przyjmę tej posady, obiecywałem jej storzeczy, których nie zamierzałem dotrzymać i ona o tym dobrze wiedziała, ale udało mi się ją uspokoić.Rano namówiłem ją, \
eby zadzwoniła i powiedziała, \
e z
le się czuje, i cały dzień spędziliśmy na wsi.Następnego dnia rano, a było to na dwa dni przed moim wyjazdem, nadeszła kartka pocztowa zestemplem z Northumberland.Od Mitforda, tego faceta, który był na Phraxos.Pisał, \
e jeśli chcę się z nimzobaczyć to przez parę dni będzie w Londynie.Zadzwoniłem do niego w środę do Klubu Armii i Floty i zaprosiłem na drinka.Był ode mnie o dwa, trzylata starszy, mocno opalony, miał wąską głowę i błękitne oczy, nieruchomy wzrok.Co chwila dotykał ciemnych,przystrzy\
onych po oficersku wąsików, miał na sobie granatowy blezer i pułkowy krawat.Wyglądał jak przebranyi od razu rozpoczęliśmy podjazdową wojnę presti\
ów i antypresti\
ów.W czasie niemieckiej okupacji był w Grecjijako skoczek spadochronowy i usta mu się nie zamykały na temat Xanów i Paddych i innych znanych condottieritamtych czasów, o których mówił po imieniu.Bardzo się starał objawić trójjedyną osobowość modnego filhellena- pokazać, \
e jest zarazem d\
entelmenem, człowiekiem wykształconym i łotrzykiem - ale mówił nieautentycznymakcentem, urywanymi zdaniami i u\
ywał szkolnego \
argonu z nie najlepszej jednak szkoły.Był dogmatyczny,zasadniczy, wyczuwało się, \
e poza polem bitwy nie bardzo potrafi siÄ™ znalez
ć.Piliśmy ró\
owy gin i udawało misię dobrze odegrać swoją rolę: oznajmiłem mu, \
e dla mnie wojna oznaczała tylko dwa lata marzeń o najszybszejdemobilizacji.Wszystko to było absurdalne.Chodziło mi przecie\
o informacje, a nie o to, by wzbudzić jegoantypatię, przyznałem się więc w końcu, \
e jestem synem wojskowego i zapytałem, jak wygląda ta wyspa.Wskazał na stojące na barze dania.- Ma pan tu wyspę.- Papierosem pokazał jeden z półmisków.- Czylipasztet.Chodzi o kształt.W środku grzbiet.W tym kąciku ma pan szkołę i wieś.A cała reszta północnego brzegui południe to jedna wielka pustka.- A szkoła?- Pierwsza klasa! Najlepsza w Grecji.- Dyscyplina?Wyciągnął dłoń, sztywną jak do ciosu karate [ Pobierz całość w formacie PDF ]