[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Gdyby&  zgodziła się kobieta i podniosła się z klęczek. Cesarzowa nie wi-działa powodu, żeby robić szum wokół tego zdarzenia i jeszcze w przyszłości śledzićjego skutki.Opuściła świątynię.Benedyktyn odczekał chwilę, nim wyszedł na zewnątrz.Palermonurzało się w pomarańczowoczerwonym świetle zachodzącego słońca.Mnich pospie-szył z powrotem do kościoła San Giovanni.Kościół był pusty  rzecz niezwykła w godzinie nieszporów.Drzwi do zakrystii stałyotworem.U sufitu, na przedłużeniu żelaznego łańcucha od lampki oliwnej, wisiał zakry-stian.Sznur wokół jego szyi był cienki i wcinał się w nabrzmiałe sine ciało, wywieszo-ny język miał kolor granatowy.Pod wisielcem leżał przewrócony stołek, trudno to byłojednak uznać za samobójstwo  pachniało tu raczej wykonaniem wyroku.Owa woń chwyciła benedyktyna za trzewia.Zamknął drzwi do prezbiteriumi przykucnął w kącie.Ledwie się zdążył wypróżnić  ściemniło się tymczasem  gdy za zakratowanymoknem pojawiła się jakaś sylwetka i zapukano w umówiony sposób.Benedyktyn pod-niósł się chwiejnie i zobaczył mnicha o twarzy prawie całkowicie zasłoniętej opusz-czonym kapturem.Dla benedyktyna tylko jedno było teraz ważne: nie zostać samemuz zakrystianem powieszonym na łańcuchu i niewidzialnym katem na karku.Z wahaniem przesunął między żelaznymi sztabami pergaminową kiełbaskę, którązakapturzony człowiek skwapliwie chwycił. Nie chcesz wiedzieć, gdzie ją przechowywałem?  próbował obudzić cieka-wość posłańca. Nie czujesz nic?  Zrozpaczony benedyktyn uczepił się kraty. Dowiedziałem się jeszcze więcej, dowiedziałem się prawdy!Tamtego wszakże pochłonęła już ciemność.Benedyktyn chciał za nim wołać, zawrócić go, lecz zmienił zamiar.Zabarykadował144drzwi, postanowiwszy jakoś przeczekać noc.Podszedł znów do okna i spoglądał nakaktusy, których owoce lśniły w srebrzystym świetle księżyca.Umilkło już monotonnedzwonienie cykad.Nie widział nikogo, nie słyszał żadnego dz
więku, a przecież na zewnątrz czaili sięmordercy.Cofnął się od okna, ale nie odważył się spojrzeć na wisielca.Rozebrał bary-kadę, unikając hałasu.Musi się odważyć wyskoczyć w noc, nie ma innego wyjścia.I wtedy ponownie zastukano do okna.Benedyktyn potykając się podbiegł do kratyi wcisnął twarz między pręty.Ujrzał przed sobą spiczasty nos i zezujące oko.Za póz
nopojął, że to nie posłaniec.Wąż rzucił się naprzód; nie syknął nawet, lecz błyskawicznym ruchem wbił zębyw wargi benedyktyna.Ten szarpnął się, zatoczył i runął na wznak.WODOTRYSKIOtranto, lato 1244 W ten sposób odczuliście, panie, na własnej skórze  odezwała się hrabinaOtranto  jak norny* swym działaniem przysparzają ludziom mało radości i wielezmartwień, podobnie jak wiedza o zbyt wielu rzeczach może stać się ciężarem.Medenagan!* Nosicie, pani, ten ciężar z wdziękiem i godnością  pocieszył ją na swój mrukliwysposób rycerz zakonu krzyżackiego  i pobudziliście moją ciekawość.Statku, na któryczekacie, jeszcze nie widać&Podszedł ku niej i teraz oboje spoglądali na morze.Gdy jednak zachęta nie skłoni-ła Laurencji do podjęcia wątku, Zygisbert poczuł się zobowiązany przerwać milczenie.Uczynił to niezgrabnie, zacinając się. Kiedy cesarz odwiedził wreszcie Jeruzalem, zostałem przedstawiony przebywa-jącemu tam wielkiemu mistrzowi zakonu krzyżackiego i wkrótce do zakonu przyjęty. Gładka niebieska płaszczyzna, która jak aksamit rozpościerała się pod nimi, wciążbyła pusta. Kontaktu z Fachrem ad-Dinem nigdy nie zerwałem.Gdy zmarł przyjacielFryderyka, sułtan al-Kamil, jego syn i następca, Ajjub, podniósł mego dobroczyńcę dogodności wielkiego wezyra Egiptu&Jeśli rozmawiający sądzili, że ich spotkanie odbywa się bez świadków, mylili się.Zabrzuchatymi terakotowymi wazami zdobiącymi balustradę przyczaiły się dzieci.Jezajak zawsze dowodziła swym małym towarzyszem zabaw [ Pobierz całość w formacie PDF ]