[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oblegająca Imladris armia znalazła się w kleszczach między siłamiElronda i Gilgalada i uległa zagładzie.Eriador został wyzwolony, kraina była wszakżew znacznym stopniu zniszczona.W tymże czasie po raz pierwszy zebrała się Rada57, która ustaliła, że wschodniawarownia elfów powinna mieścić się raczej w Imladris niż w Eregionie.Wtedy teżGilgalad oddał Vilyę, Błękitny Pierścień, Elrondowi i ustanowił go swoim namiestnikiemw Eriadorze.Sam zatrzymał wszakże Czerwony Pierścień aż do czasu, gdy wyruszyćmu przyszło z Lindonu w dniach Ostatniego Sojuszu.Dopiero wówczas przekazał goKirdanowi58.Na wiele lat pokój zapanował za zachodzie Z
ródziemia.Mieszkańcy tejkrainy mieli zatem dość czasu na leczenie ran.Numenoryjczycy zasmakowali jednakwładzy i od tej pory [około roku 1800 według Kroniki Królestw Zachodnich] zaczęlizakładać osiedla na zachodnich wybrzeżach Z
ródziemia, dość urastając w siłę, by nadługi okres powstrzymać parcie Mordoru na zachód.W ostatnim akapicie opowieśćwraca do Galadrieli i powiada, że tęsknota za Morzem narosła w jej sercu tak bardzo(chociaż nie chciała porzucić swej powinności strzeżenia Z
ródziemia, jak długo Sauronnie zostanie całkowicie pokonany), że aż postanowiła porzucić Lorinand i zamieszkać nawybrzeżu.Powierzyła zatem Lorinand Amrothowi i raz jeszcze przeszła przez Morię, by57Poprawka tekstu zmienia to na  pierwszą Białą Radę.W Kronice Królestw Zachodnich ciało zbio-rowe określane jako Biała Rada pojawia się w roku 2463 Trzeciej Ery.Możliwe jednak, że Rada z TrzeciejEry świadomie nawiązała do poprzedniej, przyjmując taką samą nazwę, zwłaszcza że niektórzy członko-wie tej drugiej należeli także do pierwszej.58Wcześniej zostało wspomniane, że Gilgalad dał Naryę, Czerwony Pierścień, Kirdanowi, ledwo samgo otrzymał od Kelebrimbora, co zgadza się z informacją zawartą w Dodatku B do Władcy Pierścienii Pierścieniach Władzy, że Kirdan miał pierścień od samego początku.Odmienna, pomieszczona tutajwersja została nakreślona na marginesie rękopisu.79w poszukiwaniu Keleborna przybyć wraz z Kelebrianą do Imladris.Tam (jak się zdaje)znalazła męża i osiedliła się wraz z nim w Imladris.Dopiero wówczas Keleborn po razpierwszy ujrzał Kelebrianę i pokochał ją, chociaż nie zdradzał swego uczucia.Właśniepodczas pobytu Galadrieli w Imladris odbyło się zebranie Rady i zapadła wspomnianajuż decyzja.Wszelako jakiś czas póz
niej [data nieznana] Galadriela i Keleborn opuściliImladris razem z Kelebrianą.Osiedli na rzadko zamieszkałych ziemiach pomiędzyujściami Gwathlo a Ethir Anduin, a konkretnie w Belfalas, w miejscu zwanym póz
niejDol Amroth.Odwiedzał ich tam czasem syn, Amroth, a Nandorskie Elfy z Lorinandupowiększały grono domowników.Dopiero wiele lat póz
niej, w Trzeciej Erze, gdy Amrothzginął i Lorinand znalazł się w niebezpieczeństwie, Galadriela wróciła do dawnejsiedziby, a stało się to w roku 1981.Tak kończy się tekst  O Galadrieli i Kelebornie.Można zauważyć, że brak we Władcy Pierścieni jakichkolwiek wskazówek, co doinnych kolei losu Galadrieli i Keleborna, przywiódł komentatorów do zrozumiałegocałkiem wniosku, iż oboje spędzili połowę Drugiej Ery i całą Trzecią Erę w Lothlorien.Nie tak wszakże było, chociaż ich historia zarysowana w tekście  O Galadrielii Kelebornie została mocno zmieniona w póz
niejszym okresie, o czym każdy się zarazprzekona.Amroth i NimrodelWspomniałem wcześniej, że gdyby zamysł uczynienia Amrotha synem Galadrielii Keleborna istniał już w czasie powstawania Władcy Pierścieni, nie pominięto bytak istotnego szczegółu.Jakkolwiek wszakże było, to wspomniana koncepcja musiałazostać póz
niej odrzucona.Jako następną zamieszczam powiastkę (napisaną w roku1969 lub póz
niej) zatytułowaną:  Fragment streszczonej pokrótce legendy o Amrociei Nimrodel.Po tym, jak Amdir zginął w Bitwie na Równinie Dagorlad [w 3434 roku Drugiej Ery],Królem Lorien został syn jego, Amroth.Pokonanie Saurona przyniosło krainie wiele latpokoju.Będąc wprawdzie potomkiem Sindarinów, Amroth żył zgodnie ze zwyczajamiElfów Leśnych i mieszkał w koronach wielkich drzew rosnących pomiędzy wyniosłymi,zielonymi wzgórzami, w okolicy nazwanej póz
niej Kerin Amroth.Czynił to z miłoścido Nimrodel, którą kochał przez całe lata i nie poszukał sobie innej żony, gdy Nimrodelgo odrzuciła.Ona wprawdzie również darzyła go wielką sympatią, był bowiem piękny,nawet jak na Eldara, dzielny ponadto i mądry, wszakże Nimrodel pochodziła z ElfówLeśnych i niechętnie patrzyła na przybycie Elfów z Zachodu, przynieśli oni bowiemze sobą (jak powiadała) wojny i zniszczyli tym panujący z dawna pokój.Godziła sięużywać tylko języka Elfów Leśnych, nawet w czasie, gdy wyszedł on już z życia międzymieszkańcami Lorien;59 mieszkała też samotnie nad wodospadami Nimrodel, którejto rzece użyczyła swego imienia.Kiedy jednak krasnoludy opuściły Khazadum, a naich miejsce nadciągnęli Orkowie, hańbą okrywając Morię, Nimrodel samotnie uciekłaprzerażona na południowe pustkowia [w roku 1981 Trzeciej Ery].Amroth ruszył w trop,znajdując ją w końcu na skraju Fangornu, którego granice w owych dniach znajdowałysię znacznie bliżej Lorien60.Nimrodel nie odważyła się wejść do lasu, drzewa bowiem, jakmówiła, groziły jej, a niektóre nawet zastępowały drogę.Amroth i Nimrodel rozmawialitam długo, aż w końcu wyznali sobie wszystko i złożyli pewne obietnice. Pozostanę wierna przyrzeczeniu  powiedziała Nimrodel  i pobierzemy się,kiedy zawiedziesz mnie do kraju, gdzie panuje pokój.Amroth przysiągł, że opuści dla niej swój lud (chociaż chwila była po temu zupełnieniestosowna) i poszuka takiego zakątka.59Por.Dodatek A do niniejszej książki.60Por.Dodatek C (j.w.).81 Jednak w Z
ródziemiu nie ma spokojnego miejsca  stwierdził  i nigdy już niebędzie, a to za sprawą elfów.Musimy poszukać drogi przez Wielkie Morze na pradawnyZachód.Potem opowiedział jej o przystani na południu, gdzie wielu jego pobratymcówosiedliło się dużo wcześniej. Są już nieliczni, jako że większość pożeglowała na Zachód, jednak ci, cozostali, wciąż budują statki i oferują przewóz wszystkim elfom ściągającym do nich,zmęczonych Z
ródziemiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]