[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pierwszym thanem był niejaki Bukka z Marish, od któregowywodzi się rodzina Oldbucków.Objął on swój urząd w roku 379 wg KalendarzaShire u  czyli w 1979 kalendarza Gondoru.Ze śmiercią Arvedui skończyło się Królestwo Północy, Dunedainów bowiemzostało niewielu i wszystkie plemiona Eriadoru były przetrzebione.Ród królówwszakże przetrwał w wodzach Dunedainów, z których pierwszym był Aranarth,syn Arvedui.Syn Aranartha, Arahael, wychowywał się w Rivendell jak i wszyscypóz
niejsi synowie wodzów; tam też przechowywano dziedzictwo rodu, pierścieńBarahira, strzaskany miecz Narsil, gwiazdę Elendila i berło z Annuminas11.Odtąd królestwo przestało istnieć, Dunedainowie usunęli się z widowni i żyliw ukryciu, wędrując po świecie, a trudy ich i czyny rzadko opiewali bardowie lubzapisywali kronikarze.Teraz, gdy Elrond odpłynął z Z
ródziemia, mało nam jużo tych sprawach wiadomo.Nim jeszcze skończył się okres Niespokojnego Pokoju,złe siły zaczęły nękać Eriador napastując go jawnie lub tajemnie; mimo to więk-szość wodzów dożyła póz
nego wieku.Podobno Aragorna Pierwszego rozszarpaływilki, które stanowiły zawsze wielkie dla Eriadoru niebezpieczeństwo, po dziś niecałkiem zażegnane.Za czasów Arahada Pierwszego nagle dali o sobie znać orko-wie, którzy  jak się póz
niej okazało  od dawna przyczaili się w warowniachpośród Gór Mglistych, aby zagrodzić wszelkie przełęcze do Eriadoru.Gdy bo-wiem w roku 2509 żona Elronda, Kelebriana, jechała do Lorien przez przełęczCzerwonego Rogu, napadli znienacka, rozbili orszak, a ją samą porwali.Elladani Elrohir puścili się w pogoń i odbili matkę, lecz ucierpiała w niewoli i odniosłaciężką ranę od zatrutej broni.Wróciła do Imladris, gdzie Elrond uzdrowił ją z cie-lesnych ran, nie mogła jednak odtąd przywyknąć do życia w Z
ródziemni i w rokpóz
niej udała się do Przystani, by odpłynąć za Morze.Potem, za czasów Arassu-ila, orkowie rozmnożyli się w Górach Mglistych i rozzuchwalili tak, że niszczyli11Berło, jak nam król wyjaśnił, było głównym godłem władzy w Numenorze, a także w Amo-rze, gdzie królowie nie nosili korony, lecz tylko pojedynczy biały kamień, Elendilmir, GwiazdęElendila, na srebrnej opasce nad czołem.(Toml,str.206, t.III,str.151, 169,309).Berło Numenorupodobno zginęło wraz z królem Ar-Farazonem.Berłem Annuminasu była srebrna różdżka wład-ców Andunie, najstarsze chyba dzieło rąk ludzkich zachowane do dziś w Z
ródziemni.Liczyłosobie ponad pięć tysięcy lat, gdy je Elrond przekazał Aragornowi (t.III, str.316).Korona Gondo-ru wzorowana była na dawnym wojennym hełmie Numenorejczyków.Początkowo miała postaćzwykłego hełmu; miał to być ten sam hełm, który Isildur nosił podczas bitwy na polach Dagorladu(hełm Anariona został zmiażdżony, gdy kamień rzucony z Barad-Duru ugodził króla śmiertelniew głowę).Za czasów Atanatara Alkarina hełm ten zastąpiono innym, zdobnym w drogie kamienie.Tym właśnie hełmem ukoronowano Aragorna314okoliczne kraje, a Dunedainowie wraz z synami Elronda musieli ich zwalczać.W tym to okresie duża banda orków zapuściła się na zachód aż w granice Shire ui przepędzona została przez Bandobrasa Tuka.Było piętnastu wodzów przed urodzeniem się szesnastego, Aragorna II, którybył potem królem Gondoru i Arnoru zarazem.Nazywamy go  Naszym Królemi wszyscy obywatele Shire u radują się, ilekroć król odwiedza północ i w drodzedo swego odbudowanego dworu w Annuminas odpoczywa nad Jeziorem Even-dim.Nigdy jednak nie przekracza granic naszego kraju, stosując się do prawa,które sam wydał, zabraniającego Dużym Ludziom naruszać ziemi hobbitów.Czę-sto wszakże w otoczeniu swej świty przybywa na Wielki Most i tam spotyka sięz przyjaciółmi oraz tymi wszystkimi, którzy pragną go widzieć.Nieraz też hobbiciprzyłączają się do królewskiego orszaku lub odwiedzają króla w jego domu, gdziegoszczą tak długo, jak mają ochotę.W ten sposób nieraz odwiedzał króla than Pe-regrin, a także burmistrz Imć Samwise; córka Sama, śliczna Elanor, jest dworkąkrólowej Arweny -  Gwiazdy Wieczornej.Linia Północna, ku podziwowi świa-ta i na swą chlubę, mimo utraty potęgi i rozproszenia ludu przechowała z ojcana syna dziedzictwo nieprzerwane.A chociaż okres życia wszystkich Duneda-inów w Z
ródziemiu kurczył się stale, ród z północy żył przecież dłużej niż jegokrewniacy z Gondoru po wygaśnięciu dynastii ich królów; wielu wodzów półno-cy przeżyło dwukrotny wiek ludzki, osiągając sędziwość nie znaną nawet wśródhobbitów; Aragorn żył do stu dziewięćdziesięciu lat, a więc dłużej niż ktokolwiekz jego przodków od czasów króla Arvegila; w nim bowiem  w Elessarze odrodziła się godność dawnych królów.4.Gondor i spadkobiercy AnarionaPo Anarionie, który poległ pod Barad-Durem, Gondor miał trzydziestu jedenkrólów.Chociaż na pograniczach wojna nigdy nie wygasała, Dunedainowie z po-łudnia gromadzili przez tysiąc przeszło lat coraz większe bogactwa i władzę nalądzie i na morzu, aż do czasów Atanatara Drugiego, zwanego Alkarinem, czyliWspaniałym.Pojawiały się wszakże już wcześniej pierwsze oznaki zapowiadają-ce zmierzch, bo mężowie z najdostojniejszych rodów południa żenili się póz
noi niewiele mieli potomstwa.Pierwszym bezdzietnym królem był Falastur, dru-gim Narmakil I, syn Atanatara Alkarina.Siódmy król, Ostoher, odbudował Mi-nas Anor i tam odtąd królowie przenosili się zwykle na lato zamiast pozostawaćw Osgiliath.Za panowania Ostohera także po raz pierwszy napadli na GondorDzicy Ludzie ze wschodu, lecz syn króla, Tarostar, odparł napastników; dlate-go nazwano go Romendakilem-Zwycięzcą Wschodu.Romendakil zginął póz
niejw walce z inną hordą Easterlingów.Z
mierć ojca pomścił Turambar, rozszerzającznacznie granice Gondoru na wschód.315Od dwunastego króla, Tarannona, zaczyna się dynastia Królów-%7łeglarzy, któ-rzy budowali okręty i rozciągnęli władzę Gondoru na wybrzeża, położone na za-chód i południe od ujścia Anduiny.By upamiętnić zwycięstwa odniesione na czelefloty, Tarannon przybrał imię Falastura, co znaczy: Władca Wybrzeży.Bratanekjego i następca na tronie, Earnil I, odbudował starą przystań Pelargir i stworzyłpotężną flotę.Obiegł od morza i lądu Umbar, zdobył go i zamienił na wielki porti zarazem twierdzę Gondoru12.Earnil jednak niedługo cieszył się swym tryum-fem, zatonął bowiem wraz z wielu okrętami i żeglarzami podczas burzy przy brze-gach Umbaru [ Pobierz całość w formacie PDF ]