[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Amroth i Nimrodel rozmawiali tam długo, aż w końcu wyznali sobie wszystko i złożyli pewne obietnice.- Pozostanę wierna przyrzeczeniu - powiedzia­ła Nimrodel - i pobierzemy się, kiedy zawiedziesz mnie do kraju, gdzie panuje pokój.Amroth przy­siągł, że opuści dla niej swój lud (chociaż chwila była po temu zupełnie niestosowna) i poszuka takie­go zakątka.- Jednak w Śródziemiu nie ma spokojnego miejsca - stwierdził - i nigdy już nie będzie, a to za sprawą elfów.Musimy poszukać drogi przez Wielkie Morze na pradawny Zachód.Potem opowiedział jej o przystani na południu, gdzie wielu jego pobratymców osiedliło się dużo wcześniej.- Są już nieliczni, jako że większość pożeglowała na Zachód, jednak ci, co zostali, wciąż budują statki i oferują przewóz wszystkim elfom ściągającym do nich, zmęczonych Śródziemiem.Powiada się, że Valarowie w swej łaskawości pozwalają teraz przebyć Morze także i tym, którzy wzięli udział w Wielkiej Wędrówce, nawet jeśli przed wiekami nie przybili do wybrzeży Błogosławionego Kraju i nigdy go nie widzieli.Nie ma co rozwodzić się tutaj nad przebiegiem ich wędrówki do Gondoru.Działo się to w dniach Króla Earnila II, przedostatniego Króla Południowego Kró­lestwa i zamęt panował na jego ziemiach [Earnil II rządził Gondorem w latach 1945-2043].Gdzie indziej opowiedziane zostało [chociaż te zapiski się nie zachowały], że Amroth i Nimrodel zostali rozdzieleni.Potem Amroth, długo i na próżno szukając ukocha­nej, zawędrował w końcu do przystani elfów, gdzie pozostała ich już ledwie garstka, mniej niż mieściło się na pokładzie statku, przy czym mieli tylko jedną pełnomorską jednostkę do dyspozycji.Tak i przygotowywali się do odpłynięcia na zawsze ze Śródziemia.Ciepło przyjęli Amrotha, uradowani, że wzmocni on skromną załogę, nie chcieli jednak czekać na Nim­rodel, nie wierząc w jej przybycie.- Gdyby wędrowała ku nam przez zamieszkałą część Gondoru - powiedzieli - nikt by jej nie napastował i mogłaby liczyć na pomoc, ludzie z Gon­doru bowiem to dobre istoty, rządzą nimi potom­kowie dawnych przyjaciół elfów, wciąż władający na swój sposób naszą mową.Góry jednak pełne są wrogich ludzi i złych stworów.Zbliżała się jesień, a wraz z nią silne wichury, niebezpieczne nawet dla statków elfów, przynajmniej jak długo żeglowały jeszcze blisko Śródziemia.Rozpacz Amrotha była wszakże tak wielka, że mimo wszystko odłożyli jeszcze wyprawę na wiele tygodni.Mieszkali w tym czasie na statku, ich domy bowiem na wybrzeżu stały już puste i ogołocone z wszelkich dóbr.Pewnej jesiennej nocy nadeszła wielka burza, jedna z najgwałtowniejszych, o jakiej wspomniano w annałach Gondoru.Nadciąg­nęła z zimnego Pustkowia Północnego i z wielkim hukiem przetoczyła się przez Eriador, docierając do Gondoru, gdzie uczyniła wiele spustoszeń.Białe Góry nijak nie chroniły przed wietrzną nawałnicą i wiele statków zepchniętych zostało do Zatoki Belfalas, gdzie potonęły.Lekką jednostkę elfów wiatr zerwał z cum, po czym poniósł przez rozszalałe żywioły ku wybrzeżom Umbaru.Nigdy więcej nie słyszano już o niej w Śródziemiu, jednak statki budowane przez elfy na ostatnią podróż nie tonęły, więc także ten musiał widać opuścić Kręgi Świata i dopłynąć w koń­cu do Eressei.Amroth jednak tam nie dotarł.Kiedy sztorm spadł na wybrzeża Gondoru, świt właśnie przedzierał się przez powłoki gnanych wiatrem chmur.Po przebudzenie Amroth dostrzegł, że statek oddalił się już znacznie od lądu.Krzyknął wówczas w roz­paczy: „Nimrodel!” i rzuciwszy się do wody, popłynął ku ledwie widocznej linii brzegu.Obdarzeni bystrym wzrokiem elfów marynarze długo śledzili jego walkę z falami, aż wschodzące słońce przebiło się przez chmury i jasne włosy Amrotha zalśniły w dali niczym złota iskra.Od tamtej pory nikt, ani elf, ani człowiek, nie ujrzał go już w Śródziemiu.Nie wiadomo też, co właściwie spotkało Nimrodel, chociaż powstało wiele legend tyczących jej losu [ Pobierz całość w formacie PDF ]