[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdy po raz pierwszy doświadczysz tej wrażliwości, prawdopodobnie obez­władni cię przerażenie, ponieważ legną w gruzach wszystkie otaczające cię mury obronne, twoja nieucz­ciwość będzie wystawiona na pokaz, a twoje mecha­nizmy obronne zostaną wypalone.Pomyśl o przerażeniu, jakie ogarnia bogacza, gdy zaczyna on naprawdę widzieć żałosny stan biedaka; żądnego władzy dyktatora, gdy naprawdę popatrzy na położenie ludzi, których uciska; czy fanatyka w momencie, gdy ujrzy fałszywość swoich przeko­nań, które nie pasują do faktów.O przerażeniu, któ­re przeżywa romantyczny kochanek wówczas, gdy decyduje się zobaczyć prawdę, że nie kocha on swojej ukochanej, ale jej obraz.To dlatego najboleśniejszym aktem dla istoty ludzkiej, którego boi się najbardziej, jest akt widzenia.A tymczasem właśnie w tym akcie widzenia rodzi się miłość lub ściślej, ten akt widze­nia jest Miłością.Gdy raz zaczniesz widzieć, twoja wrażliwość za­prowadzi cię do świadomości nie tylko tych rzeczy, które chcesz widzieć, ale także wszystkich innych.Twoje biedne ”Ja” będzie desperacko próbowało przy­tępić tę wrażliwość, ponieważ będzie pozbawione ochrony, nie będzie miało żadnego zabezpieczenia, niczego, do czego mogłoby przywrzeć.Jeśli kiedy­kolwiek pozwolisz sobie na to, by to zobaczyć, to umrzesz.Dlatego miłość jest tak przerażająca, bo ko­chać to widzieć, a widzieć to umrzeć.Ale równocześ­nie jest to najwspanialsze, najbardziej zachwycające doświadczenie na świecie.Gdyż w śmierci Ja" jest wolność, pokój, ukojenie, radość.Jeśli naprawdę pragniesz miłości, to natychmiast podejmij trud widzenia, potraktuj to poważnie i po­patrz na kogoś, kogo nie lubisz, i zobacz w prawdzie swoje uprzedzenie.Popatrz na kogoś, do kogo jesteś mocno przywiązany, lub na coś, bez czego nie możesz się obejść, i w prawdzie zobacz cierpienie, bezsens, niewolę tego przywiązania.Popatrz długo i z miło­ścią na ludzkie twarze i ludzkie zachowanie.Poświęć trochę czasu na zapatrzenie się w zachwycie na przy­rodę, lot ptaka, kwitnący kwiat, suchy liść rozsypu­jący się w pył, przepływ rzeki, wschód księżyca, syl­wetkę góry na tle nieba.Wówczas twoja twarda skorupa ochronna wokół serca będzie miękła i to­pniała, a twoje serce ożywi się wrażliwością i sub­telną otwartością.Rozproszone zostaną ciemności znajdujące się w twoich oczach, będziesz widzieć jas­no i przenikliwie i wreszcie będziesz wiedzieć, co to jest miłość.POTRZEBA SAMOTNOŚCIGdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić.(Mt 14, 23)Czy przyszło ci kiedykolwiek na myśl, że możesz kochać tylko wtedy, gdy jesteś sam? Co to znaczy wi­dzieć osobę, rzecz, sytuację taką, jaka jest ona w rze­czywistości, a nie tak, jak ty sobie ją wyobrażasz, i zareagować tak, jak na to zasługuje? Nie możesz kochać tego, czego nawet nie widzisz.A co ci przeszkadza widzieć? Twoje koncepcje, schematy, przesądy, projekcje, twoje potrzeby i przy­wiązania, etykietki, które wyciągnąłeś ze swojego uwarunkowania i swoich przeszłych doświadczeń.Widzenie to najbardziej mozolne przedsięwzięcie, ja­kie człowiek może podjąć.Dlatego że wymaga ono zdyscyplinowanego, uważnego umysłu.Tymczasem większość ludzi woli raczej popaść w lenistwo umy­słowe niż zaprzątać sobie głowę tym, by widzieć każdą osobę i rzecz od nowa w jej świeżości chwili obecnej.Już porzucenie swojego uwarunkowania po to, by widzieć, jest wystarczająco trudne.Ale widzenie wzywa do czegoś jeszcze bardziej bolesnego.Do porzucenia kontroli, którą sprawuje nad tobą społe­czeństwo; kontroli, której macki dosięgły najgłęb­szych korzeni twojej istoty, co powoduje, że porzuce­nie jej oznacza rozdarcie siebie samego.Jeśli chcesz to zrozumieć, pomyśl o małym dziec­ku, któremu dano skosztować narkotyku.Gdy obej­mie on całe ciało dziecka, zaczyna być ono uzależnio­ne i całą swoją istotą woła o narkotyk.Wtedy brak narkotyku wydaje się taką udręką nie do wytrzyma­nia, że lepsza zdaje się śmierć.Dokładnie tak samo postępowało z tobą społe­czeństwo, gdy byłeś dzieckiem.Nie pozwalano ci cie­szyć się stałym, pożywnym pokarmem życia: pracą i zabawą, towarzystwem innych osób i tym, co daje przyjemność zmysłom i umysłowi.Dano ci skoszto­wać narkotyku, który nazywa się Aprobata, Uznanie, Uwaga; narkotyku, który nazywa się Sukces, Pre­stiż, Władza.Skosztowawszy ich, stałeś się uzależ­nionym narkomanem i zacząłeś się strasznie bać, by tego nie utracić.Perspektywa błędu, pomyłki, kry­tyki ze strony innych przerażała cię.Stałeś się zatem tchórzliwie zależny od innych ludzi i utraciłeś swoją wolność.Mają oni teraz władzę nad tobą: mogą cię uszczęśliwić lub unieszczęśliwić.I mimo że nienawi­dzisz cierpienia, jakie ta zależność sprowadza, jesteś całkowicie bezradny.Nie ma ani minuty, abyś świa­domie lub nieświadomie nie był dostrojony do reakcji innych, maszerując zgodnie z rytmem ich wymagań.Jeśli cię ignorują lub nie aprobują, doświadczasz tak nieznośnej samotności, że czołgasz się do ludzi, by błagać o komfort Poparcia, Zachęty, Podtrzymania.Życie z ludźmi w takim stanie pociąga za sobą nie kończące się napięcie, ale życie bez ludzi przynosi agonię samotności.Utraciłeś swoją zdolność widze­nia ich jasno takimi, jacy są, i stosownej reakcji, po­nieważ twoje postrzeganie ich jest przeważnie przy­ćmione twoją potrzebą otrzymania narkotyku.Konsekwencja tego wszystkiego jest straszna i nie do uniknięcia: stałeś się niezdolny, aby kochać kogokolwiek lub cokolwiek.Jeśli pragniesz kochać, mu­sisz się jeszcze raz nauczyć widzieć.A jeśli chcesz widzieć, musisz zrezygnować z narkotyku.Musisz wydrzeć z siebie oddziaływanie społeczeństwa, które przeniknęło cię aż do szpiku kości.Musisz odpaść.Na zewnątrz wszystko będzie tak jak przedtem, na­dal będziesz w świecie, ale już nie ze świata.A w swoim sercu będziesz teraz nareszcie wolny i zupeł­nie sam.Tylko w tym odosobnieniu, tej całkowitej samotności umrze uzależnienie i pragnienie, a naro­dzi się zdolność do miłości.Bo nie będziesz już pa­trzył na innych jak na środki zaspokojenia twojego narkotycznego głodu.Tylko ktoś, kto tego spróbował, wie, jakie to stra­szne.To tak jak zaproszenie samego siebie do śmier­ci [ Pobierz całość w formacie PDF ]