[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Widziałem go wtedy ostatni raz!Gdy byłem już na dole, u podnóża skał, raz jeszcze obejrzałem się; wodospadu nie byłowidać, lecz ścieżką, wiodącą ku niemu, szedł szybko jakiś człowiek.Na jasnym tle zieleni jego postać było widać wyraz
nie.Zwrócił moją uwagę tym, że szedłszybko, bez zatrzymywania się.Wkrótce zapomniałem o nim, myśląc o chorej.Po upływie godziny przybyłem do Meiringen.Stary Steiler stał w drzwiach hotelu.207 No! Jakże tam?  wykrzyknąłem z dala. Mam nadzieję, że stan się nie pogorszył.Steiler spojrzał na mnie zdziwiony, a moje serce ścisnęło się od złych przeczuć. Czy nie pisał pan tego listu?  zapytałem go, wyjmując list z kieszeni. Czy nie przyje-chała do hotelu chora Angielka? Ależ nie!  odrzekł, dziwiąc się coraz bardziej. Papier ze znaczkiem hotelu.Musiałto pisać ów wysoki Anglik, który tu przybył zaraz po odejściu panów.Mówił mi.Nie dosłuchałem końca i pędem zawróciłem tą samą drogą, którą przed chwilą przysze-dłem.Schodziłem dobrą godzinę, teraz, idąc pod górę, upłynęły dwie godziny, zanim dotar-łem do wodospadu.W pobliżu skały leżał kij alpejski Holmesa, tuż koło tego miejsca, gdziewidziałem go ostatni raz.Na próżno wołałem przyjaciela, szukając go dookoła: jedynie gór-skie echo odpowiadało na moje słowa.Widok kija przeraził mnie.Oznaczało to, że nie poszedł do Rosenlau.Stał na tej wąskiejścieżce, tuż nad samą przepaścią, i tu go spotkał wróg.Chłopca również nigdzie nie było.Widocznie został przekupiony przez Moriarty'ego i zostawił ich sam na sam.Co było potem?Kto odgadnie, co się stało póz
niej?Parę minut stałem w odrętwieniu, przejęty grozą.Potem  o, ironio!  naśladując Holmesa,starałem się jego własną metodą odtworzyć scenę, jaka tu mogła się rozegrać.Niestety! Oka-zało się to nader trudne.W ciągu całej naszej rozmowy nie dochodziliśmy do końca ścieżki;jego kij alpejski wskazywał, gdzie się zatrzymaliśmy.Grunt w tym miejscu był bardzo mięk-ki, nawet ptak zostawił na nim ślady.Dwie pary śladów prowadziły dalej tą ścieżką, lecz niepowracały.W odległości kilku jardów od brzegu przepaści ziemia była zdeptana, miała licznezagłębienia.Położyłem się na samym skraju otchłani i zajrzałem w głąb.Zapadał już zmrok,widziałem tylko pod sobą kłęby huczącej wody i nic więcej.Zawołałem, ale nie było odpo-wiedzi.Los jednak zrządził, że od swego przyjaciela i towarzysza otrzymałem znak pożegnalny.Mówiłem już, że kij leżał porzucony koło skały.Podniosłem go i wtedy zobaczyłem, że cośbłysnęło na ziemi.Była to srebrna papierośnica Holmesa.Otworzyłem ją z uczuciem żałosnejtrwogi; ze środka wypadł kawałek papieru.Rozwinąłem go; był zaadresowany do mnie.Byłato kartka, wydarta z notesu i zapisana ołówkiem.Trzeba oddać sprawiedliwość Holmesowi; wostatniej chwili życia pisał równie wyraz
nie i spokojnie, jak to czynił przy swym biurku.Ototen list w całości: Kochany Watsonie! Kreślę te sława dzięki uprzejmości pana Moriarty'ega, który zgodzilsię zaczekać kilka chwil, zanim przystąpimy do rozwiązania sprawy życia i śmierci.Opowie-dział mi, jakim sposobem uniknął pościgu, policji angielskiej i wyśledził nas w naszej podró-ży.Jeszcze teraz mam pochlebne zdanie o jego talencie.Jestem rad, ze moim udziałem stajesię uwolnienie świata od tego człowieka, boleję tylko nad tym, że swoim przyjaciołom, a208głównie Tobie, Watsonie, sprawić muszę ból.Mówiłem ci już jednak, ze dobiegłem do szczytusławy i w sposób świetniejszy nie mógłbym zakończyć mej drogi.Jeżeli chcesz znać prawdę,to ani przez chwilę nie wątpiłem, że ów list z hotelu to podstęp Moriarty'ego.Pozwoliłem jed-nakże Ci odejść, wiedziałem bowiem, że tak czy owak starcie z nim staje się nieuniknione.Przekaż ode mnie inspektorowi Pattersonowi, że wszystkie papiery, dotyczące sprawy Mo-riarty 'ego, leżą u mnie w biurku.Testament zrobiłem już przed wyjazdem z Londynu i wrę-czyłem go swemu bratu Mycroftowi.Bądz
łaskaw przekazać słowa szacunku swej żonie.Twójszczerze oddanySherlock HolmesJeszcze kilka słów.Badania biegłych wykazały, że pojedynek ów zakończył się runięciemobu w przepaść.Wszelkie próby wydobycia ciał okazały się niewykonalne.I oto tam, w dole,wśród potoków huczącej wody, spoczęły dwa ciała: największego zbrodniarza i najlepszegodetektywa, przyjaciela i dobroczyńcy ludzkości.Chłopca, który doręczył list, również nieznaleziono; nie ulega wątpliwości, że był to jeden z agentów Moriarty'ego.Tak zginął, jak żołnierz na posterunku, najlepszy i najmądrzejszy człowiek, jakiego kiedy-kolwiek znałem.Pamięć o nim pozostanie mi droga na zawsze.209SPIS TREZ
CIPIES BASKERVILLE'ÓWRozdziaÅ‚ l Sherlock Holmes.7RozdziaÅ‚ 2 PrzeklÄ™ty ród.14RozdziaÅ‚ 3 Zagadka.25RozdziaÅ‚ 4 Sir Henryk Baskerville.35RozdziaÅ‚ 5 Trzy zerwane nici.47RozdziaÅ‚ 6 Baskerville Hall.58RozdziaÅ‚ 7 Stapletonowie z Merripit House.69RozdziaÅ‚ 8 Pierwszy raport doktora Watsona.84RozdziaÅ‚ 9 Drugi raport doktora Watsona.92RozdziaÅ‚ 10 WyjÄ…tek z dziennika doktora Watsona.110RozdziaÅ‚ 11 CzÅ‚owiek z Czarnego Szczytu.121RozdziaÅ‚ 12 Z
mierć na moczarach.135Rozdział 13 Zarzucanie sieci.150Rozdział 14 Pies Baskerville'ów.161Rozdział 15 Rzut oka wstecz.174PRZYGODY SHERLOCKA HOLMESARozdział l Srebrzysta Gwiazda.187Rozdział 2 Dziedzice z Reigate.214Rozdział 3 Urzędnik Pickroft.234Rozdział 4 Stały pacjent.252Rozdział 5 Ostatnia zagadka.271210 [ Pobierz całość w formacie PDF ]