[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie miała pojęcia, \
e istniałykiedyś i takie Chiny, których Mand\
uria była integralną częścią.Uczniów wychowywano na lojalnych poddanych państwa Manzhugu-o.Słowa jednej z pierwszych piosenek, których się nauczyła mama,brzmiały tak:Czerwoni chłopcy i zielone dziewczynki spacerują po ulicach,Wszyscy oni wam powiedzą, jakim szczęśliwym miejscem jestManzhuguo,Ty jesteś szczęśliwy i ja jestem szczęśliwa,Wszyscy \
yją spokojnie i pracują wesoło,trosk i zmartwień nie mają.Nauczyciele mówili, \
e Manzhuguo jest rajem na ziemi.Ale nawetdziewczynka w wieku mamy zauwa\
ała, \
e jeśli ten kraj jest rajem, toraczej dla Japończyków.Japońskie dzieci chodziły do osobnych szkół,dobrze wyposa\
onych i dobrze ogrzanych, w których podłogi błyszczały,a okna były wymyte do połysku.Szkoły dla miejscowych dzieci znajdo-wały się w zrujnowanych świątyniach i rozwalających się domach isponsorowały je prywatne osoby.Nie były ogrzewane.W zimie całaklasa przerywała często lekcje w połowie, \
eby pobiegać dookoła budyn-ku, lub wszyscy razem mocno tupali nogami, \
eby się rozgrzać.Rzecz nie tylko w tym, \
e przewa\
nie Japończycy byli nauczycielami,64ale głównie w tym, \
e u\
ywali japońskich metod, wśród których biciebyło na porządku dziennym.Najdrobniejsza pomyłka lub odstępstwo odobowiązujących zasad i etykiety, na przykład wtedy, gdy dziewczynkanie miała włosów przyciętych centymetr poni\
ej płatka ucha, powodowa-ły razy.Zarówno chłopcy, jak i dziewczynki byli mocno policzkowani, achłopcy poza tym często obrywali po głowach drewnianymi kijami.In-nego rodzaju karą było klęczenie godzinami na śniegu.Kiedy miejscowe dzieci mijały Japończyków na ulicy, musiały siękłaniać i robić przejście, nawet jeśli Japończycy byli od nich młodsi.Japońskie dzieci często zatrzymywały miejscowe i wymierzały im, zu-pełnie bez powodu, razy.Gdy dzieci spotykały swoich nauczycieli, miałysię im głęboko kłaniać.Mama \
artowała, mówiąc przyjaciółkom, \
e ja-pońscy nauczyciele przelatują jak podmuch wiatru przez łąkę  widaćtylko pochylające się trawy.Wielu dorosłych tak\
e kłaniało się Japończykom, bojąc się ich obrazićbrakiem szacunku.Dla rodziny Xia z początku obecność Japończykównie miała wielkiego znaczenia.Posady średniego i ni\
szego stopnia zaj-mowali miejscowi, zarówno Mand\
urowie, jak i Chińczycy Han, naprzykład mój pradziadek nadal był zastępcą szefa policji w Yixian.Do1940 roku w Jinzhou \
yło około piętnastu tysięcy Japończyków.W domuobok tak\
e mieszkali Japończycy i babcia była z nimi w przyjaznychstosunkach.Sąsiad był urzędnikiem państwowym.Ka\
dego ranka jego\
ona i trójka dzieci stawali przed bramą i kłaniali mu się nisko, kiedyrikszą wyruszał do pracy.Potem \
ona zabierała się do swojej pracy: zpyłu węglowego lepiła kule na opał.Z jakichś powodów, których mojababcia i matka nigdy nie zrozumiały, robiła to w białych rękawiczkach,które ju\
po chwili były utytłane.Japonka często przychodziła do babci.Czuła się samotna, bo jej mą\
rzadko bywał w domu.Przynosiła trochę sake, a babcia robiła przekąski,na przykład jarzynowe pikle sojowe.Babcia trochę mówiła po japońsku,a Japonka trochę znała chiński.Nuciły sobie nawzajem piosenki i kiedysię wzruszyły, popłakiwały wspólnie.Często te\
pomagały sobie wza-jemnie w ogródkach.Japonka miała bardzo zmyślne narzędzia do pracyw ogrodzie, które babcia ogromnie podziwiała, a mama tyła często zapra-szana, \
eby się pobawiła w ogrodzie Japończyków.65Ale i do rodziny Xia musiało w końcu dotrzeć, co robią Japończycy.W północnej Mand\
urii spalono wsie, a ludność, która prze\
yła, zostałastłoczona w  strategicznych przysiółkach.Ponad pięć milionów ludzi,jedna szósta całej populacji, straciło domy, a dziesiątki tysięcy zmarło.Robotnicy w kopalniach zapracowywali się na śmierć pod dozorem Ja-pończyków, \
eby dostarczyć surowce na eksport do Japonii  Mand\
u-ria jest wyjątkowo bogata w surowce naturalne.Wielu ludzi, którzy przezdłu\
szy czas w ogóle nie mieli dostępu do soli, zapadało na zdrowiu izupełnie traciło energię \
yciową.Początkowo doktor Xia twierdził, \
e cesarz nie wie o tym, co się dzie-je, poniewa\
w istocie jest więz
niem Japończyków.Ale kiedy Puyi odsformułowania dotyczącego Japonii  nasz przyjazny sąsiad  przeszedłdo określenia  nasz starszy brat Japonia , a w końcu do formuły  kraj,który jest jak nasz ojciec  doktor walnął pięścią w stół i nazwał Puyi głupkowatym tchórzem.Jednak nawet po tym utrzymywał, \
e nie bar-dzo wiadomo, jaką część odpowiedzialności za wszystkie te okrucień-stwa ponosi cesarz  dopóki dwa straszne przypadki nie wstrząsnęłyjego światem.Pewnego dnia pod koniec 1941 roku doktor Xia był w swoim gabine-cie, kiedy wszedł człowiek, którego nigdy przedtem nie widział.Miał nasobie istne szmaty, był wychudzony i zgięty we dwoje.Wyjaśnił, \
e pra-cuje jako kulis na kolei i \
e ma bardzo silne bóle brzucha.W pracy mu-siał dz
wigać wielkie cię\
ary, od świtu do zmierzchu, przez trzysta sześć-dziesiąt pięć dni w roku, ale gdyby stracił pracę, nie miałby jak utrzymaćswojej \
ony i nowo narodzonego dziecka.Doktor Xia powiedział mu, \
e jego \
ołądek nie mo\
e strawić podłegojedzenia.Pierwszego czerwca 1939 roku rząd ogłosił, \
e od tej pory ry\
jest przeznaczony dla Japończyków i małej grupy współpracujących znimi Mand\
urów.Większość miejscowych jadała cię\
ko strawne mielone\
ołędzie i sorgo.Doktor dał temu mę\
czyz
nie lekarstwo, za które niewziął pieniędzy, i poprosił babcię, \
eby mu dała woreczek ry\
u kupione-go na czarnym rynku.Niedługo potem dowiedział się, \
e człowiek ten zmarł w obozie pracyprzymusowej.Po wizycie u doktora zjadł ry\
, wrócił do pracy i zwymio-tował na dziedzińcu kolei.Japoński dozorca zobaczył ry\
w jego wymio-cinach i mę\
czyzna został aresztowany jako  przestępca gospodarczy , apotem zesłany do obozu.Był w takim stanie zdrowia, \
e prze\
ył tam66tylko kilka dni.Kiedy \
ona dowiedziała się, co się z nim stało, utopiła sięrazem z dzieckiem.Po tym wypadku doktor Xia i babcia popadli w głębokie przygnębie-nie.Czuli się odpowiedzialni za jego śmierć.Doktor Xia powtarzał:  śete\
ry\
mo\
e zarówno uratować \
ycie, jak i zabić.Jeden mały woreczekry\
u  i trzy \
ycia!.O Puyi zaczął mówić:  Ten tyran.Wkrótce potem tragedia jeszcze bardziej zbli\
yła się do ich domu.Najmłodszy syn doktora pracował jako nauczyciel w Yixian.Jak w ka\
-dej szkole, w gabinecie dyrektora, Japończyka, wisiał wielki portret Puyi,któremu nale\
ało oddawać honory, wchodząc do gabinetu.Pewnego dniasyn doktora zapomniał pokłonić się przed portretem.Dyrektor zaczął naniego wrzeszczeć, kazał mu się natychmiast pokłonić i tak mocno uderzyłgo ręką w twarz, \
e ten stracił równowagę [ Pobierz całość w formacie PDF ]