[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pan Muldgaard, żeby nie było wątpliwości, stanowczym gestem pokazał ją palcem, zanim zdążyliśmy go powstrzymać.- Pani Biała Glista i ten pan proszę precz! Odjazd!Białej Gliście zabrakło tchu.Nam też.Nikomu wcześniej nie przyszło do głowy, że pan Muldgaard zasłyszane miano potraktuje poważnie i uzna je za nazwisko.Ujawnianie przed Bobusiem i jego ukochaną wszystkich naszych uczuć nie leżało w niczyich zamiarach, a od lat używane określenie stanowiło naszą słodką tajemnicę.Szczególnie teraz, kiedy Biała Glista upasła się nieprzyzwoicie i przestała ubierać się na biało, straciło właściwie uzasad­nienie i wymagało daleko idących wyjaśnień.Zaciekawiło mnie, czy Bobuś zerwie z Alicją wszelkie kontakty, czy też poprzestanie na zrobieniu awantury.Za Białą Glistą trzasnęły szarpnięte gwałtownie drzwi.- No to teraz chyba wreszcie wyjadą - powiedziała mściwie Zosia.Stropiona i zakłopotana przez chwilę, Alicja machnęła ręką.- Bierz ich diabli - powiedziała z determinacją.- Jak Bobuś chce, to mu mogę w oczy powiedzieć, co o nich myślę.Nawet będzie lepiej, niech sobie nie wyobraża, że ja to aprobuję! Zamtuz sobie znaleźli!.Pan Muldgaard, nie mając pojęcia, co narobił, wrócił do tematu, dopytując się, dlaczego Ewa w piżamie Alicji spała na kanapie i dlaczego Alicja nie spała we własnym łóżku.Sam wprawdzie zalecał to ostatnie, był jednak ciekaw, czy jego zalecenie wystarczyło.Wytrąceni nieco z równowagi, w zdenerwowaniu zdradziliśmy mu więcej niż pierwotnie mieliśmy ochotę, i kłopotliwy Giuseppe stał się nagle obiektem jego zaintereso­wania.Widząc, że nie ma już innego wyjścia, powiedzieliśmy o kontaktach Edka z czarnym facetem w Polsce.Pan Muldgaard nie okazał zdziwienia, poczynił sobie notatki, zganił naszą powściągliwość w udzielaniu informacji, pochwalił ostrożność i porzucił towarzystwo.Bobuś uniósł się honorem do tego stopnia, że zostawił czek na sumę wyrównującą wartość magnetofonu.Biała Glista opuściła dom Alicji bez słowa, nie żegnając się z nikim.Alicja włożyła czek do koperty i wysłała na adres żony Bobusia.Przyszło dwóch facetów, przynieśli szybę i wstawili ją w okno.O jedenastej zapanował święty spokój.- Idę do pracy - powiedziała Alicja.- Z biura zadzwonię do szpitali i dowiem się o wszystkich.Pilnujcie domu, bo nie mam pojęcia, co on teraz wymyśli.W godzinę zaledwie później powiadomiła nas telefonicznie, że wszystkie ofiary czują się doskonale.Agnieszka i pani Hansen już przytomnieją, a Włodzio i Marianne narzekają na dietę.Thorsten zostanie wypuszczony ze szpitala nazajutrz.Użyty przeciwko Ewie sztylet za­trzymał się na żebrach, nie dosięgając płuca, Ewa jest przytomna, acz nieco zdenerwowana, Roj siedzi przy jej wezgłowiu i usiłuje całować ją po piętach.Zrozumiałyśmy tę akrobatyczną przenośnię jako sygnał, że Giuseppe nie ma tu już nic do gadania.- Aż zbrodni potrzeba, żeby głupiego chłopa doprowadzić do przytomności - mruknęła Zosia z niesmakiem.- Pewnie - przyświadczyłam.- Gdyby nie to, kotłowaliby się tak jeszcze Bóg wie dokąd.Do nich trzeba mieć jednak końskie zdrowie.- Masz na myśli tych dwoje czy facetów w ogóle?- Raczej facetów w ogóle.Ewa i Roj, jak dotąd, nie przysparzali zmartwień ani sobie, ani nikomu.Pojęcia nie mam, co ich teraz napadło.- Jeżeli Ewa nie popełniła tych zbrodni.- Trudno przypuszczać, że sama siebie dziabnęła od tyłu - zauważyłam krytycznie.- No tak.Jeśli więc nie ona, to możliwe, że to Roj, ale Roj wydaje mi się zupełnie bez sensu.Ewa przynajmniej miała jakieś motywy, a Roj co?- Nie wiem.Musi być coś, o czym nie wiemy.Zastanawiam się, czy przypadkiem ten cały Giuseppe nie wykorzystał sytuacji dla swoich prywatnych celów i czy nie usiłował zgła­dzić Ewy z zazdrości i przez zemstę.- I dziabał ją tam, gdzie Alicja ma serce? - przerwała Zosia z dezaprobatą.- I co, przeczucie mu powiedziało, że osoba, która śpi w domu Alicji i w jej piżamie, to Ewa? I jeszcze wiedział, że szyba jest wybita i może swobodnie wejść? I do tego wszystkiego miał wspólnika?- No nie - przyznałam.- Rzeczywiście.Bardzo ładnie nam wychodzi zgadywanie, kto nie jest mordercą, gorzej ze zgadywaniem, kto jest.We wczesnych godzinach popołudniowych pan Muldgaard przysłał człowieka z samo­chodem po Pawła.Giuseppe był do dyspozycji, należało go obejrzeć i stwierdzić, czy to istotnie on usiłował jeździć furgonetką od węgla na ulicy Gagarina w Warszawie.Jego paszport wskazywał, że kiedyś tam w Polsce był.Paweł pojechał, niesłychanie przejęty.Zosia wyjęła pocztę z wiaderka w szopie, służącego jako skrzynka na listy.- Masz, jest do ciebie - powiedziała.- Zdaje się, że na to czekałaś?Przyjrzała mi się krytycznie, kiedy otwierałam kopertę i dodała:- Czy nie zgłupiałaś przypadkiem na jego punkcie? Przyznaję, że wydaje się na pozio­mie, ale w tym stanie jeszcze cię nie widziałam.Podejrzewam, że w końcu wyjdziesz za mąż!- Zgłupieć, owszem, zgłupiałam - wyznałam uczciwie.- W zamążpójście bardzo wątpię, głównie dlatego, że jako żona to ja jestem do niczego.Nie będę przecież człowieka do siebie zrażać! Natomiast jeśli już chcesz koniecznie wiedzieć prawdę.Zatrzymałam się, zastanowiłam i doszłam do wniosku, że i tak tyle tajemnic wychodzi tu na jaw.- Jeśli chcesz wiedzieć prawdę, to w tej korespondencji może się znaleźć coś w rodza­ju wyjaśnienia tutejszych zbrodni.Nie jestem pewna, ale coś powinno być.Zosia przejęła się tak, że wyrzuciła do śmieci trzymaną w ręku ścierkę do talerzy.- Na litość boską, znów się wplątałaś w jakieś takie.! Co on ma z tym wspólnego?! Tak porządnie wygląda!.Czytaj prędzej!.Spróbowałam spełnić jej życzenie, westchnęłam, pokręciłam głową i wróciłam do początku listu.- Przeciwnie.Muszę czytać wolniej, jeśli mam wszystko zrozumieć.Przeczytałam upragnione wiadomości trzykrotnie.Z pewnym trudem zmusiłam się do zaniechania po raz czwarty czytania fragmentów całkowicie prywatnych i skupiłam się nad fragmentami mniej prywatnymi.Zosia stała nade mną jak kat nad skazańcem.Nie ulegało wątpliwości, że śmierć Edka narobiła kłopotów różnym, bliżej niesprecyzowanym osobom.Nadal nie było wiadomo, jakim nazwiskiem przedstawiał mu się facet w czerwonej koszuli.Nawet i bez nazwiska jednakże stało sić juý pewne, ýe ów facet byů jednostkŕ nad wyraz podejrzanŕ.Zwiŕzany byů z jakŕú nie znanŕ mi caůkowicie niesympatycznŕ organizacjŕ i wspóůpracowaů z kimú z naszego otoczenia w Aller¸d.Istniaůy przypuszczenia, ýe tym kimú byůa Alicja, dalszy ciŕg wydarzeń jednakże sprawił, że przypuszczenia upadły.Może to być mężczyzna, może to być kobieta, ale raczej kobieta [ Pobierz całość w formacie PDF ]