[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Potem jednak zostawało się albomędrcem w tym czy innym klasztorze, albo studiowało prywatnie u mistrzów materietakie, jak prawo czy astronomia.Studiowano jednak z powagą, w Paryżu zaś żacy robi-li, jak się zdaje, wszystko, tylko nie przykładali się do nauk.Baudolino wyprowadził go z błędu: W Paryżu ciężko się pracowało.Na przykład po pierwszych paru latach brało sięjuż udział w dysputach, w dysputach zaś można się nauczyć formułowania zastrzeżeńi przechodzenia do definicji, a zatem do ostatecznego rozstrzygnięcia kwestii.Nie myślzresztą, że wykłady są dla studenta rzeczą najważniejszą ani że oberża jest miejscem,w którym traci się tylko czas.Najpiękniejsze w studium jest to, że owszem, uczysz sięod mistrzów, lecz jeszcze więcej od kompanów, a zwłaszcza starszych od siebie, opowia-dają ci bowiem, co przeczytali, ty zaś widzisz, że świat jest pełen rzeczy cudownych i żejeśli chcesz je poznać, musisz czytać księgi, bo życia by ci nie starczyło na wędrówki pocałej ziemi.Baudolino miał okazję przeczytać wiele ksiąg, kiedy przebywał u boku Ottona, alenie wyobrażał sobie, że może ich być na świecie tyle, ile zobaczył w Paryżu.Nie wszy-scy mieli do nich dostęp, lecz dzięki sprzyjającemu losowi, a może pilnemu uczęszcza-niu na wykłady, poznał Abdula.50 Jeśli mam wyjaśnić, co Abdul ma wspólnego z bibliotekami, muszę, panie Niketasie,zrobić krok wstecz.Kiedy więc pewnego ranka słuchałem akurat wykładu, dmuchającsobie jak zwykle w palce, żeby nieco je rozgrzać, ze zlodowaciałym siedzeniem, gdyżsłoma marnie zasłaniała posadzkę, zziębnięty jak cały Paryż w tych zimowych dniach,zobaczyłem nieopodal chłopca, który z cery wydał mi się Saracenem, lecz był rudowło-sy, co u Maurów się nie zdarza.Nie wiem, czy słuchał wykładu, czy szedł tropem swoichmyśli, ale jego spojrzenie ginęło gdzieś w pustce.Drżał z zimna i co jakiś czas otulał sięciaśniej ubraniem, a potem znów zatapiał wzrok gdzieś w powietrzu i czasem zapisywałcoś na tabliczce.Wyciągnąłem szyję i zauważyłem, że raz kreślił te ślady muszej sracz-ki, jakimi są litery Arabów, raz zaś pisał w jakimś języku przypominającym łacinę, lecznie będącym łaciną, a nasuwającym na myśl dialekty używane w moich stronach.Kiedywykład dobiegł końca, spróbowałem do niego zagadać.Chłopak odpowiedział grzecz-nie, jakby od dawna szukał kogoś, z kim mógłby porozmawiać.Zawiązała się międzynami przyjaz
ń i przechadzaliśmy się nad rzeką, on zaś opowiadał mi swoją historię.Nazywał się Abdul, właśnie jak Maur, lecz urodził się z matki pochodzącej z Hiber-ni, co tłumaczyło, skąd te rude włosy, wszyscy bowiem przybywający z tej wyspy nakrańcach świata mają takie właśnie włosy oraz sławę dziwaków i marzycieli.Ojciecbył Prowansalczykiem i pochodził z rodziny, która ponad pięćdziesiąt lat wcześniej,po zdobyciu Jerozolimy, osiadła w Outremer.Abdul próbował wyjaśnić, że szlachetniFrankowie z królestw ultramarines przejęli obyczaje podbitych ludów, nosili turbanyi inne turecczyzny, mówili językiem swoich wrogów i niewiele brakowało, a postępowa-liby według zaleceń Alkoranu.Dlatego rudowłosy Hiperborejczyk (w połowie) otrzy-mał imię Abdul i miał twarz spaloną od słońca ojczystej Syrii, gdzie przyszedł na świat.Myślał po arabsku, a po prowansalsku opowiadał zasłyszane od matki starodawne sagiz lodowatych mórz północnych.Baudolino od razu zapytał go, czy przybył do Paryża, by stać się na nowo dobrymchrześcijaninem i mówić jak się należy, to znaczy płynną łaciną.Jeśli chodzi o powodyprzybycia do Paryża, Abdul zachowywał raczej powściągliwość.Mówił o czymś, co musię przytrafiło; jak się zdaje, chodziło o jakąś niepokojącą sprawę, o straszliwą próbę,której został poddany jako dziecko, tak że rodzice postanowili wysłać go do Paryża,żeby uchronić przed nie wiadomo czyją zemstą.Kiedy o tym mówił, spochmurniał, za-rumienił się, jeśli Maur może się zarumienić, drżały mu ręce, Baudolino postanowiłwięc zmienić temat.Chłopak był bystry, po kilku miesiącach pobytu w Paryżu mówił po łacinie i dia-lektem tutejszego gminu, mieszkał u stryja, kanonika opactwa Z
więtego Wiktora, jed-nego z największych sanktuariów wiedzy w tym mieście (i być może w całym chrze-ścijańskim świecie), które miało bibliotekę bogatszą niż aleksandryjska.Oto wyjaśnie-51nie, w jaki sposób  dzięki Abdulowi  także Baudolino i Poeta zyskali dostęp do tejskarbnicy powszechnej wiedzy.Baudolino zapytał Abdula, co ten pisał podczas wykładu, a przyjaciel odpowiedział,że notatki po arabsku dotyczyły pewnych spraw poruszonych przez mistrza, a dotyczą-cych dialektyki, arabski jest bowiem z pewnością językiem najbardziej odpowiednimdo filozofowania.Inne rzeczy były po prowansalsku.Nie chciał o tym mówić, długosię wymigiwał, ale miał minę jak człowiek, który błaga oczami, by go dalej wypytywać,a w końcu wyjawił swą tajemnicę.Były to wiersze i brzmiały mniej więcej tak: O ma miłości z tak odległej ziemi,serce mnie boli, gdy myślę o tobie.o kwiecista ma zasłono,moja nieznajoma, moja towarzyszko. Piszesz wiersze?  spytał Baudolino. Z
piewam pieśni.Z
piewam to, co czuję.Kocham pewną daleką księżniczkę. Księżniczkę? Kimże jest ona? Nie wiem.Widziałem ją.właściwie niezupełnie, ale jakbym ją widział.kiedyw Ziemi Z
więtej byłem więz
niem.no tak, kiedy przeżywałem przygodę, o której jesz-cze ci nie opowiedziałem.Moje serce ogarnął płomień i przysiągłem tej Damie do-zgonną miłość.Postanowiłem poświęcić jej życie.Może któregoś dnia ją odnajdę, bojęsię jednak zarazem, że może to nastąpić.Tak pięknie jest tęsknić za miłością, która niemoże się spełnić.Baudolino już miał powiedzieć: przebiegły kos, jak mawiał jego ojciec, lecz zarazsobie przypomniał, że także on tęsknił za miłością, która nie może się spełnić (chociażon z pewnością widział Beatrycze i jej obraz nękał go po nocach), i rozczulił się nadlosem swojego druha Abdula.Tak zaczyna się piękna przyjaz
ń.Tego samego wieczoru Abdul zjawił się w izbieBaudolina i Poety z instrumentem, jakiego Baudolino nigdy dotąd nie widział, w kształ-cie mandorli i z mnóstwem napiętych strun, a pobłądziwszy po niej chwilę palcami, za-śpiewał:Gdy strumyk wytryska ze z
ródłaPrzejrzystą wodą, olśniewaJak zawsze blaskiem dzika róża,A słowik śpiewa na gałązcekanconę zmienną, lecz i cisząPieśń swoją syci, i słodyczą,Wtedy ma pieśń mu towarzyszy.52O miłości ma z ziem dalekich,Jakimże bólem serce ranisz,Jakże inaczej je uleczyć,Niz
li biec za twym wezwaniemTam, gdzie ciepło twojej wełny,O zasłono ma ukwiecona,Przyjaciółko, o nieznajoma.Nie wiem, kędy k tobie droga,I żar pragnienia mnie trawi.To wiem jeno, z woli Boga,%7łe śród chrześcijanek prawych,Saracenek ni %7łydówekNie najdę równej piękności.Któż godzien twojej miłości?Z wieczora i gdy dzień nadchodzi,Przyzywam cię, umiłowana;Rozum od zmysłów odchodzi,Miłość słońce mi przesłania.I cierń boleściwy czuję,Który zdrowia jest zwiastunem,I łzę, która mnie obmywa [ Pobierz całość w formacie PDF ]