[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Có\
eś ty czynił? Pocó\
eś siebie nawrócił?Mów\
e, ty niewysłowiony!""O Zaratustro, odparł najszpetniejszy człowiek, jesteś nicponiem!Czy ten \
yje, czy od\
ył, czy te\
umarł całkowicie, - któ\
z nas dwu, pytam się ciebie,lepiej wie o tem?To tylko wiem, - a od ciebie, o Zaratustro, nauczyłem się tego: kto najpewniej zabićchce, ten się śmieje."Nie gniewem, lecz śmiechem się zabija" - tak rzekłeś ongi.O Zaratustro, ty skryty, tyburzycielu bez gniewu, niebezpieczny tyś święty! - jesteś nicponiem!"2.Wówczas Zaratustra, zdziwiony nawałem tych złośliwych odpowiedzi, cofnął się \
ywoku wrotom swej jaskini i, zwróciwszy się do gości, krzyknął mocnym głosem:"O wy sowizdrzały i figlarze! Czemu\
to udajecie przede mną i ukrywacie się tak!Jak to ka\
demu z was serce teraz dygocze z rozkoszy i złośliwości, \
e staliście sięznowu\
jako dzieci, to jest pobo\
ni, -- \
eście robili znów to, co dziatwa czyni, \
eście się modlili, ręce składali i "PanieBo\
e!" powtarzali!Lecz opuśćcie wreszcie wreszcie tę bawialnię, jaskinię mą własną, w którejrozgościły się dziś wszelki psoty dziecięce.Ochłodz
cie oto tu na dworze swojąswawolę dziecięcą i rozgardyasz serc swoich!Oczywiści: skoro nie staniecie się jako dzieci, nie wejdziecie do tego królestwaniebieskiego.(I Zaratustra wskazał rękoma ku górze).Lecz my nie pragniemy bynajmniej dostać się do królestwa niebieskiego: mę\
amistaliśmy się - przeto chcemy królestwa ziemskiego".3.I raz jeszcze jął przemawiać Zaratustra."O przyjaciele moi, rzekł, dziwni wy ludziewy\
si, jak\
e podobacie mi się teraz, -- odkąd staliście się znowu\
radośni! Zaprawdę, rozkwitliście mi wszyscy: zda mi się,\
e takim kwiatom, jak wy, nowych uroczystości potrzeba.- małej krzepkiej niedorzeczności, jakiejś słu\
by bo\
ej i święta oślego, potrzeba wamstarego radosnego szaleńca, Zaratustry, wichury wam potrzeba, co dusze wamrozchmurzy.Nie zapominajcie\
tej nocy i tego święta oślego, o ludzie wy\
si! Wynalez
liście tosobie u mnie, uwa\
am to jako dobrą wró\
bę, - takie rzeczy wynajdują tylkoozdrowieńcy!A jeśli raz jeszcze to ośle święto obchodzić będziecie, czyniąc to dla swojej uciechy,czyńcie\
to i mnie ku woli! A zarazem i na moją pamiątkę!"Tako rzecze Zaratustra.Pieśń pijana.1.Tymczasem jeden gość po drugim wymykali się z jaskini w chłodną i zadumy pełnąnoc; Zaratustra zaś wiódł pod ramię najszpetniejszego człowieka, aby mu pokazaćswe królestwo nocy, wielki krągły księ\
yc i srebrne wodospady wokół jaskini.I oto,skupieni wokoło siebie, zamilkli nagle wszyscy ci ludzie, wiekiem ju\
starzy, wszak\
eo ukojonych, krzepkich sercach i z tem zdumieniem w duchu, \
e tak oto dobrze czująsię na świecie; przejmujący czar nocy wnikał w ich serca coraz to głębiej i głębiej.Zaratustra zaś rzekł do siebie w duchu: "o jak\
e mi się oni podobają teraz, ci ludziewy\
si!" - nie wypowiedział wszak\
e tego w poszanowaniu ich szczęścia oraz ichmilczenia.-Wówczas stało się to, co w tym zdumiewającym dniu było najbardziej zdumieniagodne: szpetny człowiek począł raz jeszcze, po raz ostatni rzęzić i parskać, i gdydosapał się wreszcie do słów, nagle krągłe i czyste pytanie wyskoczyło z jego ust,dobre, głębokie i jasne pytanie, które wszystkim, co je słyszeli poruszyło nagle serca."Przyjaciele moi, wy wszyscy społem, rzekł najszpetniejszy człowiek, co sądzicie otem? Kwoli temu dniu - po raz pierwszy w \
yciu jestem zadowolony, \
em całe \
ycieprze\
ył.I choć tyle ju\
wyznałem, nie dość mi jeszcze tego.Warto \
yć na świecie: jedendzień, jedna uczta z Zaratustrą nauczyły mnie kochać ziemię."Było\
więc to - \
yciem?" powiem kiedyś śmierci.- "Hej\
e więc! Jeszcze raz!Przyjaciele moi, có\
wy o tem mniemacie? Nie chcecie\
wraz ze mną mówić dośmierci: Było\
więc to - \
yciem? Kwoli Zaratustrze, - hej\
e! Jeszcze raz!" - -Tak mówił najszpetniejszy człowiek; a było to na chwilę przed północą.I jak sądzicie,co się wówczas przytrafiło? Skoro tylko ludzie wy\
si usłyszeli to pytanie, uświadomilisobie nagle swą przemianę i uzdrowienie, oraz kto był sprawcą tych przeistoczeń:garnęli się do Zaratustry z podzięką, uwielbieniem i pieszczotą, całowali go podłoniach; ka\
dy zachował się wedle swego przyrodzenia: jedni śmieli się, inni płakali.Stary wró\
biarz tańczył z radości; i aczkolwiek był on wówczas pełen słodkiego wina,jak mniemają niektórzy opowiadacze, wypełniała go bez wątpienia jeszcze bardziejsłodycz \
ycia, oraz wyrzeczenie się wszelkiego znu\
enia.Są i tacy, co opowiadają,jakoby i osieł wówczas tańczył: nie darmo najszpetniejszy człowiek napoił go byłwinem.Bądz
co bądz
, jeśli onego wieczoru osieł nawet nie tańczył, działy sięwówczas większe i dziwniejsze cuda nad taniec ośli.Krótko i węzłowato, jak to głosiprzysłowie Zaratustry: "i có\
na tym zale\
y!"2.Zaratustra jednak, podczas tych wydarzeń z najszpetniejszym człowiekiem, stał, jakpijany: wejrzenie jego przygasło, język bełkotał i słaniały się nogi [ Pobierz całość w formacie PDF ]