[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jest to zbiór wszystkich zdarzeń, na które może oddziałać to, co dzieje się w P.Żaden sygnał z P nie może dotrzeć do zdarzeń poza stożkiem świetl­nym P, ponieważ nic nie porusza się szybciej niż światło.Dlatego to, co zdarzyło się w P, nie może wpłynąć na takie zdarzenia.Absolutna przeszłość zdarzenia P to region wewnątrz stożka świetlnego prze­szłości P.Jest to zbiór tych wszystkich zdarzeń, z których wysłany sygnał, mógł dotrzeć do P.Wobec tego absolutna przeszłość P to zbiór wszystkich zdarzeń, mogących mieć wpływ na to, co zdarzyło się w P.Jeśli wiadomo, co dzieje się w określonej chwili we wszystkich pun­ktach obszaru przestrzeni położonego wewnątrz stożka przeszłości P, to można przewidzieć, co zdarzy się w P.“Gdzie indziej" jest częścią czasoprzestrzeni leżącą poza obu stożkami świetlnymi zdarzenia P.Zdarzenia w “gdzie indziej" nie mogły wpłynąć na P ani zdarzenie P nie może wpłynąć na nie.Na przykład, gdyby Słońce przestało świecić dokładnie w tej chwili, nie miałoby to wpływu na obecne zdarzenia i na Ziemi, ponieważ Ziemia byłaby w “gdzie indziej" tego wydarzenia (rys.7).Dowiedzielibyśmy się o tym dopiero po ośmiu minutach, bo tak długo trwa podróż światła ze Słońca do Ziemi.Dopiero wtedy Ziemia znalazłaby się w stożku świetlnym zdarzenia, jakim było zgaśnięcie Słońca.Podobnie, nie wiemy, co dzieje się obecnie w odległych regionach wszechświata: światło docierające do nas z odległych galaktyk zostało wyemitowane miliony lat temu, a gdy patrzymy na najdalsze obiekty, jakie udało nam się zaobserwować, widzimy światło wysłane przed ośmioma miliardami lat.Kiedy więc patrzymy na wszechświat, widzimy go, jakim był w przeszłości.Jeśli nie uwzględnimy siły ciążenia, jak Einstein i Poincare w 1905 roku, to otrzymamy teorię nazywaną szczególną teorią względności.W każdym zdarzeniu (punkcie czasoprzestrzeni) możemy skonstruować stożki świetlne (stożek świetlny to zbiór wszystkich trajektorii promieni świetlnych wysłanych z tego zdarzenia), a ponieważ prędkość światła jest jednakowa we wszystkich zdarzeniach i we wszystkich kierunkach, wszystkie stożki będą identyczne i będą wskazywały ten sam kierunek w czasoprzestrzeni.Wiemy, że nic nie może poruszać się prędzej niż światło; to oznacza, że droga dowolnego ciała w czasoprzestrzeni musi leżeć wewnątrz stożka świetlnego dowolnego zdażenia leżącego na tej drodze (rys.8).Szczególna teoria względności z powodzeniem wyjaśnia fakt, że prędkość światła jest taka sama dla różnych obserwatorów (zgodnie z rezultatami doświadczenia Michelsona i Morleya) i poprawnie opisuje zjawiska, jakie zachodzą, kiedy ciała poruszają się z prędkością bliską prędkości światła.Jest ona jednak sprzeczna z teorią Newtona, która ' powiada, że ciała przyciągają się wzajemnie z siłą, która zależy od odległości między nimi.Wynika stąd, że wraz ze zmianą położenia jednego ciała, zmienia się natychmiast siła działająca na drugie.Innymi słowy, efekty grawitacyjne powinny podróżować z nieskończoną pręd­kością, a nie z prędkością mniejszą lub równą prędkości światła, jak wymaga szczególna teoria względności.W latach 1908-1914 Einstein wielokrotnie, bez powodzenia, próbował znaleźć teorię ciążenia zgodną ze szczególną teorią względności.Ostatecznie w 1915 roku zapropo­nował nową teorię, zwaną dziś ogólną teorią względności.Rewolucyjność pomysłu Einsteina polega na potraktowaniu grawi­tacji odmiennie niż innych sił, a mianowicie jako konsekwencji krzy­wizny czasoprzestrzeni.Czasoprzestrzeń nie jest płaska, jak zakładano uprzednio, lecz zakrzywiona lub “pofałdowana" przez rozłożoną w niej energię i masę.Ciała takie jak Ziemia nie są zmuszone do poruszania się po zakrzywionej orbicie przez siłę ciążenia; należy raczej powie­dzieć, że poruszają się w zakrzywionej przestrzeni po linii najbliższej linii prostej, zwanej linią geodezyjną [ Pobierz całość w formacie PDF ]