[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jestdumna ze swej reputacji ekscentryczki.Teraz zakłada ręce na piersi, cmokajęzykiem i potrząsa głową.- Idziemy właśnie do rektora, żeby porozmawiać o budżecie - wyjaśniami.- Rozumiem.Powodzenia.- Pokonuję następny stopień w górę, ale za-trzymuje mnie ruchem dłoni.Nabieram nagle przekonania, że chce roniezapytać, czy naginam swoją wiedzę naukową dla potrzeb klienta.- Talcotcie, Talcotcie, Talcotcie - mruczy, mierząc mnie wzrokiem zzaokularów w stalowych oprawkach.- Co ja mam z tobą zrobić?- A o co chodzi?- Podobno odwołałeś kolejne zajęcia w zeszłym tygodniu.- Byłem w Waszyngtonie, Lyndo, na konferencji w sprawie deliktów.Studentów powiadomiłem kilka tygodni wcześniej.Jednak to jej nie ułagodziło.Wydyma wąskie wargi w wyrazie dezapro-baty.- To łącznie ile zajęć opuściłeś? Ben mówił mi, że siedem lub osiem.Dobry stary Ben.- Jest moim prodziekanem, Talcotcie.Po prostu wykonuje swoją pracę.- Strzepuje śnieg z klapy płaszcza.- Jeśli któryś z moich wykładowców niepracuje jak należy, muszę o tym wiedzieć.- Mój prodziekan, moi wykładow-cy.Wcześniej nie uświadamiałem sobie, jak bardzo Lynda przypomina miMallory'ego Corcorana.- Lyndo.sama kazałaś mi wziąć wolne.- No, a ty oczywiście mnie posłuchałeś, prawda? - Znów cmoka języ-kiem.- Muszę ci wyznać, Talcotcie, że zaczynam się trochę o ciebie niepoko-ić.- Niepokoić.o mnie?W milczeniu kiwa głową, czekając, aż minie nas grupka roześmianychstudentów.Wszyscy są biali.To gwiazdy przeglądu prawniczego, ulubieńcywykładowców.To oni zdobędą najbardziej upragnione aplikantury sędziow-skie oraz posady wykładowców w naszej szkole.- Musisz przyznać, Talcot-cie, że twoje zachowanie stało się ostatnio trochę dziwaczne.Skonsternowany, uświadamiam sobie, że Lynda kontynuuje naszą roz-mowę z Vineyard i nadal stara się zdobywać punkty dla Marca.Tylko dziękitemu, że przed chwilą rozmawiałem z doktorem Youngiem, udaje mi sięutrzymać nerwy na wodzy.- Nie pozwolę, Lyndo, żebyś mi to zrobiła.W błękitnych oczach, jasnych jak poranek, pojawia się wyraz urażonejniewinności, a dłoń przyłożona do serca ma świadczyć o szczerości jej słów.- Ja niczego ci nie robię, Talcotcie.Martwię się tylko krzywdą, którą samsobie wyrządzasz.- Poklepuje mnie po ręce.- Należysz do rodziny, Talcot-cie, wiesz o tym.Pragnę dla ciebie wszystkiego, co najlepsze.- Rozumiem.- Dlaczego mówisz to takim ironicznym tonem?- Dlatego, że i tak przyczepisz się do wszystkiego, co powiem?Wyraz jej oczu błyskawicznie twardnieje.Lynda Wyatt nie należy doosób, którym można bezkarnie krzyżować plany, a ja zrobiłem to już dwu-krotnie.- Naprawdę, nie zasłużyłam na takie traktowanie.Staram się po-móc.Chciałbym się powstrzymać, ale pokusa jest zbyt silna.- Doprawdy,Lyndo? A komu właściwie próbujesz pomóc?Po raz pierwszy w okresie naszej trzyletniej znajomości jestem świad-kiem sytuacji, w której Lyndzie zabrakło słów.Jej usta przybrały kształtmałego  o wyrażającego obrazę, a na policzki wypłynął rumieniec wście-kłości.Kładzie dłonie na biodrach, lecz ja, nie czekając na jej ripostę, wymi-jam ją i wchodzę do budynku.Szybkim krokiem przechodzę przez hol, trochę zmartwiony swoim nie-grzecznym zachowaniem.Wyobrażam też sobie, że rozzłoszczona LyndaWyatt może mnie dogonić i oświadczyć, iż szkoła nie chce już ze mnąwspółpracować.Idąc, zauważam kątem oka, że koło schodów opiera się ościanę mój student Lionel Eldridge, a stojąca obok przedstawicielka jaśniej-szej nacji wpatruje się w niego pełnym podziwu wzrokiem.Z zaskoczeniemstwierdzam, że tą wielbicielką jest Heather Hadley, córka Marca z pierwsze-go małżeństwa, która zazwyczaj spędza czas ze swym ponurym przyjacielemPaulem.Upewniam się jeszcze, czy dobrze widzę.Nigdy nie potrafiłem zro-zumieć, na czym polega magnetyzm Lionela, znanego niegdyś milionomkibiców koszykówki jako Słodki Nellie, chociaż nawet Kimmer, której firmazatrudniła go zeszłego lata na moje usilne prośby, przyznaje, że jest onwspaniały.Plotki głoszą - a Droga Dana je rozpowszechnia - że młody panEldridge zdążył już dokonać poważnej liczby podbojów wśród studentek.Kiedy teraz patrzę na tak wyraz
nie nim zauroczoną Heather, zastanawiamsię złośliwie, co wielki liberał Marc powie na romans swojej ukochanej cu-downej córki z żonatym, niespecjalnie sobie radzącym z nauką i bardzoczarnym Słodkim Nelliem.Okrążam ich i kieruję się ku schodom.Lionelobdarza mnie olśniewającym uśmiechem, dzięki któremu nadal zarabiamiliony na reklamach, mimo że z powodu kontuzji kolana musiał zrezy-gnować z gry po zaledwie siedmiu występach w zespole All Stars NBA.Nieodwzajemniam jego uśmiechu.Nie kiwam mu ręką.Nellie może i zdobyłśrednio dziewiętnaście punktów w meczach, które rozegrał w trakcie swejkariery, jak napisał w podaniu o przyjęcie na uczelnię, ale tu w Oldie jesttylko studentem, który nadal nie oddał mi pracy semestralnej.Na schodach spotykam Roba Saltpetera i Lemastera Carlyle'a, którzy zksiążkami pod pachą idą na zajęcia.Rob korzysta podczas wykładów z pro-gramu PowerPoint, toteż niesie dodatkowo laptop.Wita mnie jak zwyklewylewnie, natomiast Lem tylko przelotnie się uśmiecha i mija mnie równieszybko jak ja Eldridge'a.Zazwyczaj zachowuje się tak przyjacielsko, że terazpatrzę za nim przez chwilę zaniepokojony [ Pobierz całość w formacie PDF ]