[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po raz pierwszy uświadomił sobie, \
e ostatnio, kiedy prowadził wmyślach rozmowy, co zdarzało się często, ten drugi głos nie nale\
ał ju\
do niego ani do rodziców, jak kiedyś.Nie dlatego \
e zawsze wiedział, coby powiedziała, tylko wszystko miało jej głos i wygląd.Oczywiście tengłos musiał nale\
eć do Uny.Ziye pastwiła się nad naburmuszonym Tiro, który nie patrzył na spissymboli, jakie wypisała w przerwie pomiędzy lekcjami.Kiedy zarzuciłasobie brak cierpliwości, Marek nie uwierzył.Zawsze była taka opanowa-na.A potem ze wstrząsem ujrzał, do jakiej lodowatej wściekłości jestzdolna i w jaki stan parali\
u wprowadza swoje ofiary.Tiro, dwudziesto-pięcioletni, bardzo du\
y, siedział zgarbiony i wpatrywał się z pobielałymiustami w podłogę.- Powiedz, w czym problem! - syczała Ziye.- Po co tu przychodzisz?Nie potrafisz mówić nawet we własnym języku? - Stała i czekała na od-powiedz
.Zadawanie pytań retorycznych stanowiło jedno z jej narzędziprzewlekłych tortur.312Marek wiedział ju\
, \
e pierwsze jego wra\
enie było słuszne.Po dwu-dziestu latach na arenie musiała się nauczyć udawać gniew, nawet okru-cieństwo, choć furia, która na pewno kiedyś pojawiła się spontanicznie,dawno z niej wyparowała.Potrafiła wzbudzać przera\
enie.Wprawdziedla pogrą\
onej w otępieniu Pyrry nie miała takiego współczucia jak De-lir, nigdy jednak nie stosowała swoich niszczących taktyk w stosunku dotak kruchych ludzi.Pyrra przychodziła na lekcje, poniewa\
Iris przyprowadzała ją za rękę,kładła przed nią papier i czasami nawet nakłaniała ją do przepisania pik-togramu lub powtórzenia dz
więku.Ale Iris była dziś sama.Pyrra zacho-rowała.Matka.Nauczyciel.Kot.Pies.Marek był odpowiedzialny za dzieci.Kartki z symbolami były dla Iris i trojga innych, Crispina, Feliksa i Mari-ny, dzieci Marinusa i Heleny, którzy zajmowali się kuchnią obozową.Mieszkali tu tak długo, \
e dzieciaki - choć młodsze od Iris - były o wielebardziej zaawansowane, a Marek kazał im pracowicie tłumaczyć historięz psem, kotem, matką i nauczycielem w rolach głównych.- Ale po co? - wymamrotał wreszcie Tiro.- Nie mogę uczyć łaciny,nie mogę uczyć niczego.Nie znam Siny.Jak miałbym tam coś robić?- Rzeczywiście jak, skoro nawet się nie starasz? - warknęła Ziye.Marek mechanicznie pokazywał dzieciom kartki.Denerwował się.Usiłował się skupić na lekcji z Iris.Wszystko, co odciągało go od Uny,wywoływało irytację, a musiał to robić.Chodził tam i z powrotem, bez-radnie, bez sensu, jak serce dzwonu.Odło\
ył karty i powiedział nagle:- Shi oznacza nauczyciela, trupa lub wesz.Prawdopodobnie nie była to najistotniejsza informacja dla Iris.Miaładziewięć lat.A on nieświadomie naśladował jednego ze swoich guwerne-rów.- Albo poezję, albo wilgoć - dodał.- Dlaczego?- Bo kiedyś to słowo miało ró\
ne brzmienia na ró\
ne znaczenia, takjak inne słowa, których się uczyłaś, na przykład ma, ale teraz wszystkieznaczenia przybrały to samo brzmienie: shi.- Dlaczego teraz nie ma brzmień?313- Nie wiem - odparł Marek niezgodnie z prawdą.Ju\
odpływał odzło\
onych słów, by ujrzeć Unę biegnącą po ście\
ce do Damy, przypo-mniał sobie te\
chwilę, kiedy zobaczył japo raz pierwszy.Dodał z wysił-kiem: - Teraz musisz dodać drugie słowo, na przykład zhang.- Co tu robisz, Marku Nowiuszu Faustusie? - spytała Iris.Marek powoli otrząsnął się z zamyślenia i spojrzał z niedowierzaniemna Iris.Spytała na tyle cicho, \
e głos nie przebił się przez ostrą tyradęZiye, i patrzyła na niego chłodno.Był nieprzygotowany, odebrało mu mowę.Co gorsza, poczuł, \
e sięoblewa rumieńcem.Uśmiechnął się.- Myślisz, \
e jestem podobny do Marka Nowiusza, tak?Iris patrzyła na niego powa\
nie.- Bardzo, bardzo podobny.- Hm.A\
\
ałuję, \
e nim nie jestem - zaryzykował.- Byłoby cieka-wiej.Niestety, nigdy nie byłem w Rzymie.Iris skrzywiła drobną buzię, zastanowiła się i nie uwierzyła.- Widziałam cię w dalwizji.Wszyscy się bardzo o ciebie martwią -rzekła karcąco.- Nie powinieneś tu z nami siedzieć.Powinieneś wracaćdo domu.Nie wiedział, co wybrać: czy przekonywać ją, by nikomu nie mówiła,czy dalej udawać, \
e się myli.- Nie miałem dokąd iść - powiedział mocnym głosem.- Tak jak ty.Tasjusz od czasu do czasu przeraz
liwie rzęził, a oni tylko w milczeniuzaciskali zęby.Una poczuła, \
e za chwilę da za wygraną, krzyknie:  Słu-chaj, wiemy, \
e jesteś szpiegiem i udajesz chorego! - tylko po to, by gouciszyć.Rozpierała ją ochota, by zacząć podobnie kaszleć.Tasjusz le\
ał bezwładnie obok niej, z zamkniętymi oczami, ale wie-działa, \
e ukradkiem obserwuje ich spod jasnych rzęs, zerka często namijane góry.Czasami jego głowa opadała omdlewająco na jej ramię.Usiłowała się nie wzdrygać, nie wstrzymywać oddechu.Damę dręczyła świadomość, \
e Tasjusz znalazł się blisko Uny.Wy-prowadził samochód z wioski.Nie spodziewał się, \
e w ogóle uruchomi314tę maszynę, ale czerpał z jazdy niewyobra\
alną przyjemność.Nie umiałchwycić jak nale\
y prawej dz
wigni, ale poruszał nią, mocno napierająccałą dłonią i szarpiąc w tył.Nie powinien się tak zachowywać, nie po-winny radować go takie drobiazgi.Wyjechali z Athabii wyboistym szlakiem, skręcili w las, a potem ru-szyli po nagiej górze w płytkim śniegu.- Nie wiem czemu, ale myślałem, \
e to bli\
ej  odezwał się Tasjusz.Pierwszy dreszcz przebiegł po prawej ręce Damy.Od niechcenia ode-rwał ją od dz
wigni, ostro\
nie zgiął, znowu poło\
ył.- Tak jest bezpieczniej - rzucił krótko.- Opowiedz, jak uciekłeś - poprosiła Una, \
eby go czymś zająć.- Za bardzo się.haaach.zmęczyłem.Przepraszam - wyszeptał.Po drugiej stronie gór pomarszczone płachty śniegu znikły, buki ustą-piły miejsca wyschniętym piniom.Jechali tam w deszczu, w powietrzuunosił się ślad ciepła, a okolica szybko się zmieniała.Było to nawetwiększe pustkowie ni\
te koślawe pagórki wokół Athabii, a przynajmniejtak się wydawało, bo widzieli przed sobą niekończące się regularne diunybrązowawych drzew, ciągnące się całymi milami.Wąska dró\
ka towznosiła się, to opadała.A jednak w miarę jak samochód zje\
d\
ał pozboczu, dostrzegali warstwy ziemi, wygięte, wypiętrzone, rozłamane,które zostały obna\
one, gdy formowały się góry, teraz mierzące w niebojak liczne, ostre niczym brzytwy mury.Tasjusz lekko napiął mięśnie.- Jedziemy do Hispanii?- Tak - powiedział Dama przez zaciśnięte zęby [ Pobierz całość w formacie PDF ]