[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nawiązując do swego przebywania w czasie oblężenia w piwnicach twierdzy, wznosili modły ku czci ”Podziemnej Dziewicy, Naszej Pani Alkazaru."Katolik", nr 9, 03.03.91r.ZWARCI- SZYBCY- GOTOWI- BISZalety pana prezydenta Lecha Wałęsy są powszechnie znane.Jest to człowiek skromny (choć absolutnie sam obalił komunizm), precyzyjnie formułujący swe natchnione myśli, bezkompromisowy w wywiązywaniu się z wyborczych obietnic.Ponadto Lech Wałęsa pełniąc funkcję prezydenta wszystkich Polaków (nie dotyczy to pana Jarosława Kaczyńskiego, którego sejmowe wystąpienia ostentacyjnie bojkotował, no ale- zgódźmy się- szef PC nie jest Polakiem) dał się poznać jako mąż stanu światowego formatu.Jego koncepcje (NATO- bis, pomoc dla Rosji poprzez kraje Europy Środkowej) zadziwiły, zadziwiają i będą zadziwiać swym chłodnym realizmem i mistrzowskim wręcz przełożeniem teorii na język praktyki.Bo pan prezydent Wałęsa jest praktykiem.Praktycznie odwdzięczył się współpracownikom, którzy zapewnili mu prezydencki fotel, praktycznie dał nam po 100 milionów (a dorzuci jeszcze po dwie dużebańki, tak aby było 300), praktycznie jest nowym wcieleniem innego znanego demokraty- Józefa Piłsudskiego.Obu panów łączą nie tylko wąsy, czasowe miejsce zamieszkania i szczere przywiązanie do monteskiuszowskiego trójpodziału władzy.Oto bowiem Lech Wałęsa, wzorem swego mniej uzdolnionego mistrza, stworzył Bezpartyjny Blok Wspierania Reform.Idea przyświecająca powstaniu obu- przed i powojennego- BBWR-ów była taka sama: skupić w jednym szeregu przemysłowca, robotnika, chłopa, plebana i na dokładkę kogoś z mniejszości narodowych.A wszystko pod sztandarem uzdrowienia życia politycznego, społecznego, moralnego, czyli tzw.sanacji (jest to również termin stomatologiczny, patrz: ”sanacja jamy ustnej”).Myślę, że BBWR- wersja ulepszona (z turbo- doładowaniem) czeka życie długie i szczęśliwe.Już widzę te wiece poparcia, tą jedność narodu skupionego wokół wodza, ba, setek wodzków, wodzusiów i wodzusiątek.Wszędzie biało- czerwono, wszędzie gipsowe, marmurowe, żelazne orły w koronie.I te portrety w gminnych siedzibach- duże, groźne, marsowe, ale i rubaszne, takie swojskie, chwytające za szczere, słowiańskie serce.Niestety czasem przemknie ulicą jaki niedomyty oszołom lub wraża jaczejka, nie godząca się z radosną rzeczywistością.Proszę się nie martwić.Wszystko będzie dobrze.Nieprzystosowalność to wprawdzie groźna, podobnie jak schizofrenia bezobjawowa, choroba, ale uleczalna.Jaki turnusik w miejscu odosobnionym (z obowiązkowym łowieniem ryb w ramach reedukacji), jakieś delikatne przetrzepanie skóry (w każdej rodzinie się zdarza) i po kuracji.A może się mylę? Może bezlitosny deszcz myje z powierzchni ziemi niekochane dziecię? A niechby i zmył! Wszak po deszczu czuć OZON."TO", nr 97, 5 lipca 1993r.Sprawa z BBWR-em była niepoważna, takoż i została przeze mnie potraktowana.Lech Wałęsa natomiast okazał się najgorszym rodzajem psują w obozie kalekiej polskiej prawicy (nawet nie wiem czy takowa w ogóle jeszcze istnieje).Dramatem Polski jest to, że nie ma ona prawdziwej klasy politycznej przejętej interesami narodu i państwa (w tej kolejności).Rządzą nami napuszeni dyletanci bez żadnego zmysłu praktycznego (ekipy solidarnościowe) lub- wymiennie- cyniczne kanalie z postkomunistycznej koterii- ludzie od których nie kupiłbym używanego samochodu.Słowem, mamy do czynienia z uczonymi durniami, złodziejami i męskimi prostytutkami, jakby powiedział Józef Piłsudski, niewiele zresztą od nich lepszy.Ostatni polski polityk z krwi i kości umarł I stycznia 1939 roku.Nazywał się Roman Dmowski.EUROPEJCZYKOpole, 29 lutego 1952 roku.Przed obliczem Wojskowego Sądu Rejonowego stoi młody, nieśmiały mężczyzna.Za chwilę przewodniczący składu sędziowskiego- kapitan Franciszek Pastuszka, w obecności aplikanta- podporucznika Romana Włodawskiego, prokuratora wojskowego- porucznika Edwarda Langa i obrońcy z urzędu- adwokata Franciszka Mroczka, wymierzy mu karę trzech lat pozbawienia wolności.Może się uważać za szczęściarza.Wojskowy sąd w Opolu już nieraz udowodnił, że ma ciężką rękę.Nazywa się Kazimierz Rudek.Ma 22 lata, ojca alkoholika i dwie przypadłości niegodne obywatela socjalistycznego państwa: wybujałą fantazję oraz zamiłowanie do podróży.Zwłaszcza przez "żelazną kurtynę".Ale nie tylko.Rok 1930.Chołojów, województwo tarnopolskie.Ludwik Rudek, głowa wielodzietnej rodziny, postanawia wyjechać do Francji.Za chlebem, za lepszym.Jego syn, Kazimierz, ma zaledwie kilka miesięcy.Przyjazd nad Sekwanę niewiele zmienia w życiu rodziny.Stary Rudek pracuje u przygodnych gospodarzy na roli.I pije.Mały Kazik niewiele go obchodzi.A szkoda- chłopiec jest zdolny, dobrze się uczy.Na skutek zaniedbania ze strony rodziców zakończy edukację na sześciu klasach szkoły powszechnej.Od najmłodszych lat wychowuje go paryska ulica.Żyje z żebraniny i drobnych kradzieży.Wolne chwile umila sobie lekturą powieści kryminalnych i oglądaniem w kinach przygodowo- sensacyjnych filmów amerykańskich.Takich z gangsterami, szpiegami, szeryfami i Indianami.Rozbudzają jego wyobraźnię, nie pozwalają usiedzieć w jednym miejscu.Praktycznie od siódmego roku życia nie mieszka w rodzinnym domu.Ostatecznie w roku 1939, nakazem władz, zostaje oddany do domu sierot w Paryżu.Dwa lata później jest już w centralnej Francji.Kilkakrotnie ucieka z wychowawczych przytułków, pracuje u gospodarzy.Jeden z nich nawet go adoptuje.Nie będzie jednak francuskim wieśniakiem.W roku 1944 pojawia się ponownie w Paryżu, gdzie wraz z podobnymi mu łobuzami kradnie, jak to sam określa, "do życia".Złapany, tuła się po sierocińcach, by wiosną 1945 nawiać do Marsylii.I właśnie tutaj nadarza się wspaniała okazja wyrwania z Francji: Polski Obóz Żołnierski.15- letni Kazik, w końcu Polak, zostaje junakiem w II Korpusie i w tym charakterze wyjeżdża do Włoch.pracuje w warsztatach lotniczych, ale bardzo krótko.Coś, czego nigdy nie potrafi wytłumaczyć gna go dalej.Jak było do przewidzenia- dezerteruje.Robi to bez żalu.Pojęcie patriotyzmu jest mu obce.We Włoszech spotyka transport jeńców radzieckich powracających do kraju.Zabiera się z nimi do Lwowa.Tak "pod prąd".Pod Tarnopolem szuka, on Paryżanin, rodzinnego Chołojowa.Kazik szuka Chołojowa, a NKWD jego.Zalicza radziecki areszt, dom sierot i fabrykę tkacką.Ucieka po dwóch tygodniach do Krakowa.Tu, jesienią 1945 roku, natrafia na francuski pociąg sanitarny.Podaje się za Francuza, sierotę, którego rodzice zginęli w Dachau.Ambasada Francuska w Warszawie załatwia mu wyjazd.Jeszcze w 1945 roku jest we Francji.Ale mistyfikacja się nie udaje.Wychodzi na jaw, że jest Polakiem.Trafia do domu sierot.Siedem dni później czmycha do Włoch.Do polskiej jednostki wojskowej, z której już raz zdezerterował.Tym razem wytrzymuje sześć miesięcy.Latem 1946 widzimy Kazika w Belgii, której do tej pory, o dziwo, nie odwiedził.Włóczęgę- małolata namierzają szybko Amerykanie i wsadzają na dwa miesiące do więzienia w Antwerpii.Ale potem kierują do służby wartowniczej w Reims.Koszarowym życiem, nawet wygodnym, Rudek gardzi [ Pobierz całość w formacie PDF ]