[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kilka minut później siedzieliśmy w taksówce.Poirot podał adres jednej z najdroższych restauracji w Londynie.Kiedy znaleźliśmy się na miejscu, mój przyjaciel najpierw zamówił jedzenie i dopiero potem całą uwagę poświęcił swojemu gościowi.— Na jakie wino ma pani ochotę? Może szampana? Panna Monro powiedziała, że jest jej wszystko jedno.Podczas posiłku rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, jak starzy przyjaciele.Poirot dbał o to, żeby kieliszek panny Monro nie był pusty.Po pewnym czasie przeszedł do spraw bliższych jego sercu.— Biedny pan Darrell.Szkoda, że nie ma go wśród nas.— Tak, wielka szkoda — westchnęła panna Monro.— Biedny chłopak; często się zastanawiam, co też się z nim stało.— Zdaje się, że dawno go pani nie widziała?— Od wieków… to znaczy od czasu wojny.Śmieszny chłopak z tego Claudiego.Taki zamknięty, nigdy o sobie nie mówił.Dlatego zaczęłam podejrzewać, że pewnie odziedziczył jakąś fortunę.Czy należy mu się tytuł szlachecki, panie Poirot?— Niestety, nie; chodzi tylko o pieniądze — skłamał Poirot.— Widzi pani, możemy mieć kłopoty z ustaleniem tożsamości.Dlatego szukamy kogoś, kto dobrze znał pana Darrella.Zdaje się, że pani znała go bardzo dobrze?— Nie robię z tego tajemnicy, panie Poirot.Jest pan dżentelmenem.Pan wie, jak ugościć damę.Dzisiejsza młodzież tego nie potrafi.Wszystko schodzi na psy.Pan jest Francuzem, więc nie będzie pan urażony moją szczerością.Ach, Francuzi! Niegrzeczni chłopcy, bardzo niegrzeczni! — Panna Monro pogroziła Poirotowi palcem.— Oboje z Claudiem — mówiła dalej — byliśmy tacy młodzi.To chyba zrozumiałe.Nadal darzę go szczerym uczuciem.Chociaż on nie potraktował mnie dobrze, rozumie pan? Nie, nie był dla mnie dobry.Wszyscy są tacy sami, kiedy w grę wchodzą pieniądze.— Ależ nie, niech pani tak nie mówi — zaprotestował Poirot i znów napełnił jej kieliszek.— Czy mogłaby mi pani powiedzieć, jak wyglądał pan Darrell?— Nie wyróżniał się niczym szczególnym — powiedziała rozmarzonym głosem Flossie Monro.— Nie jest ani niski, ani wysoki, za to dobrze zbudowany.Zawsze wyglądał elegancko.Oczy ma szaroniebieskie.Włosy dość jasne.Ach, jaki to wspaniały artysta! Nigdy nie widziałam lepszego aktora! Gdyby nie ludzka zawiść, byłby dzisiaj sławny.Ach, panie Poirot, nie uwierzyłby pan, gdybym panu powiedziała ile my, aktorzy, musimy wycierpieć z powodu ludzkiej zawiści.Pamiętam, jak pewnego razu w Manchesterze…Musieliśmy wykazać się wielką cierpliwością, żeby dosłuchać do końca historii jakiejś pantomimy i niechlubnego zachowania pryncypała dwójki młodych aktorów.Kiedy panna Monro wreszcie skończyła, Poirot znów zaczął mówić o Darrellu.— To bardzo interesujące, panno Monro.Tak ciekawie pani opowiada! Kobiety mają doskonały zmysł obserwacji.Potrafią zauważyć szczegóły, które umknęłyby mężczyźnie.Widziałem kiedyś, jak pewna kobieta rozpoznała pewnego mężczyznę wybierając spośród sześciu bardzo do siebie podobnych.Wie pani, jak jej się to udało? Zauważyła, że ten mężczyzna ma zwyczaj pocierania nosa palcem, kiedy jest zdenerwowany.Mężczyzna nie zwróciłby uwagi na taki drobiazg!— Jakie to ciekawe! — zawołała panna Monro.— Chyba ma pan rację co do kobiet.Kiedy pan mówił, przypomniałam sobie, że Claudie miał zwyczaj bawić się chlebem.Najpierw robił z chleba małą kulkę, którą potem toczył po stole, zbierając po drodze wszystkie okruchy.Setki razy przyglądałam mu się, kiedy to robił.Po tym geście poznałabym go nawet na końcu świata.— Widzi pani? Miałem rację! Kobiety zwracają uwagę na takie rzeczy.Czy mówiła pani swojemu przyjacielowi o tym jego zwyczaju?— Nie, panie Poirot.Sam pan wie, jacy są mężczyźni! Nie lubią, kiedy zwraca im się uwagę.Nigdy mu o tym nie mówiłam, chociaż często uśmiechałam się pod nosem, patrząc jak to robi.Założę się, że nie wiedział o tym swoim zwyczaju.Poirot ze zrozumieniem pokiwał głową [ Pobierz całość w formacie PDF ]