Grodzieńska Stefania Urodził go 'Niebieski Ptak'

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Drugiego dnia po kapitulacji Zosia została, żeby doprowadzid mieszkanie do stanu używalności, aFryderyk poszedł zorientowad się w możliwościach.- Cholerny świat - wzdychał, wychodząc - wszyscy moi milionerzy na pewno pouciekali.Jak ichpotrzeba, to ich nie ma.A jednak po kilku godzinach wrócił z pieniędzmi.Nie było tego wiele, ale w naszym położeniuoznaczały ratunek.- Ze starym J�rosym tak prędko się nie ginie - - powiedział, rzucając niedbale na stół cały łup.My tymczasem odwiedziliśmy naszą kawalerkę.Była w rozpaczliwym stanie, ale była.Pracowaliśmyciężko, żeby móc się sprowadzid.Najgorsze było latanie bez przerwy z kubłami gruzu z piątego piętra.Sąsiad usłyszał, że jesteśmy, wbiegł, przyniósł swoje kubły i pomagając sprzątad, opowiadał nowiny oinnych mieszkaocach.Pani z III piętra - taka ruda - zginęła na rogu Wilczej, tuż koło domu.Sąsiadka,która mieszkała pod nami, została ciężko ranna, zabrano ją i nie wiadomo, co się z nią stało.Całenasze piętro, jako ostrzelane od razu pierwszego dnia, opustoszało zupełnie.Zwykłe warszawskienowiny z tego okresu.Uczynny pan, tak ucieszony naszym powrotem, to był ten sąsiad, który niegdyś przyniósł nammłodzieoca z windy.Kiedy jako tako ochajtnęliśmy pokój, sąsiad zaprosił nas do siebie.Postawił na stole swoje ostatniezapasy błagając, żebyśmy z nim zjedli, bo on pierwszy raz od tygodni jest w towarzystwie.Nie byłbyPolakiem, gdyby nie przyniósł z łazienki pół litra razem z dużym odłamkiem, który przewrócił butelkę,ale jej nie rozbił.Po godzinie obejmowaliśmy się, przyrzekając sobie przyjazo na całe życie.Kiedy wychodziliśmy,domagał się, żebyśmy się jak najprędzej sprowadzili.Obiecał nawet przynieśd dyktę na nasze okna,rarytas wówczas nie do zdobycia.- Jak on się nazywa? - spytałam Jurka, pożegnawszy sąsiada.- Nie mam pojęcia.Ostatni nasz, wieczór na 6 Sierpnia zaczął się smutno.Nazajutrz mieliśmy się przeprowadzid naPoznaoską.W karuzeli wypadków nie zauważyliśmy, jak bardzo zżyliśmy się ze sobą.Przeczuwaliśmy,że czekają nas o wiele straszniejsze próby, niż kooczący się wrzesieo.Tego wieczora jednakzadawaliśmy sobie przede wszystkim pytanie, z czego będziemy żyd.Zdobyte w tajemniczy sposób irówno podzielone przez Fryderyka pieniądze musiały wystarczyd na najbliższe dni.Na nasze natarczywe pytania, skąd je wziął, J�rosy powiedział:- Jeżeli już koniecznie chcecie wiedzied, to wam powiem.Szedłem Marszałkowską, modląc się głośno: Zwięty Antoni, spraw jakiś cud! Nagle podbiegł mały, dotychczas nie zjedzony piesek, złapał mnie zanogawkę i pociągnął za sobą.Pod murem leżał kamieo.Piesek doprowadził mnie tam, usiadł i czekał.Uniosłem kamieo.Pod nim był zwitek pieniędzy i kartka: Fryderyku, pamiętam o tobie i twoichprzyjaciołach.Na razie wez te parę złotych, chwilowo nie jestem przy forsie, potem zobaczymy.Zw.A. Tylko nie rozpowiadajcie, bo zaraz wyśmieją, że jestem blagier.- Zresztą, podpisał się tylko pierwszą literą, znaczy, że nie życzy sobie rozgłosu - powiedział Jurek.- A co z pieskiem? - spytałam.- A, prawda! Zapomniałem powiedzied, że piesek miał skrzydełka.Kiedy wziąłem pieniądze iobejrzałem się, zobaczyłem już tylko mały punkcik na niebie.- Co za brednie - wzruszyła ramionami pragmatyczna Zosia.- Nie potrafisz normalnie odpowiedzied?- A gdybym się przyznał, że poszedłem do Saszy C.z prośbą, żeby mi oddał te pieniądze, co mupożyczyłem przed rokiem na tydzieo, i że on mi je oddał?- Sasza oddał? - krzyknęła Zosia.- Nie, takich cudów nie ma.- No, widzisz.Nazajutrz rano poszliśmy z Jurkiem pożegnad się z rodziną właściciela domu na 6 Sierpnia.Byli tobardzo bogaci, a przy tym skromni ludzie, którzy wiele dobrego robili dla uchodzców w schronie.Ajeśli już mowa o paostwu Hoffmannach i schronie, nie mogę nie przytoczyd wydarzenia, dobrzecharakteryzującego J�rosyego.Zaraz na początku września dogadało się czterech zapalonych brydżystów: J�rosy, Jurandot, panHoffmann i jego syn.Odtąd panowie uprzyjemniali sobie nocne dyżury w schronie partyjką brydża.Od czasu do czasu wstawali, szli na obchód domu, sprawdzali, co trzeba, i grali dalej.Pewnego wieczora właśnie rozdano karty i rozpoczęto licytację.- Dwa bez atu - odezwał się młody Hoffmann.Rozległ się straszliwy huk, wielka, masywna kamienica zatrzęsła się, posypał się gruz, karty wypadłyHoffmannowi z ręki.J�rosy zajrzał, wskazał ręką niebo i powiedział:- On ma rację.To nie było dwa bez atu.Okazało się zresztą, że pocisk artyleryjski właśnie urwał kawał narożnika naszego domu [ Pobierz całość w formacie PDF ]