[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeśli jednak Misquamacus nie istnieje, to skąd znam jegoimię i co właściwie tu robię, trzymając samotną straż w szpitalnym korytarzu? Palącspróbowałem przeczytać jeszcze kawałek książki doktora Snowa, lecz ze zmęczenia lite-ry rozmazywały mi się przed oczami.Chyba cichy pisk przesuwanej po szkle skóry kazał mi spojrzeć na drzwi pokoju Ka-ren Tandy właśnie w tej chwili.Delikatny, niesłyszalny niemal dz
więk, jakby ktoś w od-ległej części budynku czyścił srebrne łyżeczki.Pii, piii.80Aż podskoczyłem.Do szyby w drzwiach przyciśnięta była straszliwie wykrzywionatwarz.Oczy wychodziły z orbit, a obnażone zęby rozwierały się w bezgłośnym wyciu.Trwało to najwyżej sekundę, potem usłyszałem głuche chlupnięcie i cała szyba spły-nęła krwią.Strużka gęstej czerwonej cieczy wypłynęła nawet z dziurki od klucza i po-ciekła po drzwiach. Z
piewająca SKAA
OOOO!  wrzasnąłem wpadając do pokoju obok.Walnąłemw wyłącznik światła.Zaspany szaman siedział jeszcze na łóżku, lecz w jego szerokootwartych oczach odbijało się wyczekiwanie i lęk. Co się stało?  rzucił.Wstał błyskawicznie i wybiegł na korytarz. Tam była twarz, za szybą, tylko przez sekundę.A potem już nic, tylko ta krew. On wyszedł  stwierdził Z
piewająca Skała. Albo niedługo wyjdzie.Przez szy-bę widziałeś na pewno pielęgniarza. Pielęgniarza? Ale co, do diabła, Misquamacus z nim zrobił? To stare indiańskie czary.Prawdopodobnie zawezwał duchy ciała i wywrócił gona lewą stronę. Wywrócił go?Z
piewająca Skała nie zwracał na mnie uwagi.Szybko wrócił do naszego pokoikui otworzył walizkę.Wyjął swoje paciorki, amulety i skórzany bukłak z jakimś płynem.Jeden z amuletów, dzika twarz z miedzi na rzemieniu, zawiesił mi na szyi.Potem posy-pał jakimś czerwonawym proszkiem moje włosy i ramiona, wreszcie dotknął mnie tużnad sercem końcem długiej, białej kości. Teraz jesteś chroniony.W rozsądnych granicach  oznajmił. Przynajmniej nieskończysz tak jak Michael. Z
piewająca Skało  powiedziałem. Uważam, że powinniśmy mieć pistolet.Wiem, że jeśli zastrzelimy Misquamacusa, Karen Tandy zginie, ale w ostatecznym przy-padku możemy nie mieć wyboru. Nie  Z
piewająca Skała zdecydowanie pokręcił głową. Jeśli go zastrzelimy, jegomanitou będzie nas ścigał do końca naszego życia, by się zemścić.Tylko magią możemypokonać go na zawsze.Nigdy nie będzie w stanie powrócić.Zresztą, wobec czarów pi-stolet jest bardziej niebezpieczny dla strzelającego niż dla tego, do kogo się strzela.Idzie-my, nie ma czasu do stracenia.Podeszliśmy znowu pod drzwi pokoju Karen.Krew spłynęła częściowo z szyby, leczwidzieliśmy tylko światło nocnej lampki, szkarłatne po przejściu przez zalaną posokąszybę. Gitche Manitou, ochraniaj nas.Gitche Manitou, ochraniaj nas  mruczał Z
piewa-jąca Skała naciskając klamkę.Za drzwiami leżało coś wilgotnego i bezkształtnego.Z
piewająca Skała musiał pchnąćmocno, by usunąć to z drogi.W pokoju unosił się mdlący zapach wymiocin i fekaliów,81a stopy ślizgały się po podłodze.Krwistoczerwony, kipiący wzgórek przetykany arteria-mi, żyłami i jelitami był wszystkim, co pozostało z Michaela.Spojrzałem tylko raz i po-czułem, że robi mi się niedobrze.Wszędzie była krew  na ścianach, na pościeli, na podłodze.Pośród tego chaosu le-żała Karen Tandy, wijąc się pod przykryciem niczym wielki, biały robak, próbujący wy-dostać się z kokonu. Już niedługo  szepnął Z
piewająca Skała. Pewnie zaczęła się rzucać i Michaelpróbował jej pomóc.Dlatego Misquamacus go zabił.Wysiłkiem woli uspokajając podchodzący do gardła żołądek obserwowałem  prze-rażony, lecz i zafascynowany  jak olbrzymia narośl na karku dziewczyny zaczyna sięwić i rzucać.Była tak wielka, że ciało dziewczyny zdawało się ledwie cienkim jak pa-pier cieniem.Chude ręce i nogi fruwały w powietrzu, wstrząsane dzikimi szarpnięcia-mi wściekłej bestii, która rodziła się z jej szyi. Gitche Manitou, udziel mi siły.Sprowadz
do mnie ducha ciemności i daj mi moc.Gitche Manitou, usłysz me wezwanie  mamrotał Z
piewająca Skała.Swymi magicz-nymi kośćmi rysował w powietrzu skomplikowane figury i sypał dookoła proszkiem.Woń suszonych ziół i kwiatów mieszała się z ostrym zapachem krwi.Nieoczekiwanie ogarnęło mnie niezwykłe oszołomienie, jakbym odetchnął gazemrozweselającym u dentysty.Cała sceneria stała się dziwnie nierzeczywista, a ja sam da-leki i obcy, jak gdyby patrzący tylko moimi oczami, a w rzeczywistości zawieszonygdzieś w dalekiej ciemności.Z
piewająca Skała chwycił mnie za ramię i dziwne uczuciezniknęło. Już rzuca czary  szepnął szaman. Wie, że tu jesteśmy i że spróbujemy sięz nim zmierzyć.Będzie robił wiele dziwnych rzeczy z twoim umysłem.Może sprawić,że będziesz się czuł tak, jakbyś naprawdę nie istniał.Zrobił to przed chwilą.Może wzbu-dzić uczucie strachu, rozpaczliwej samotności, chęć samobójstwa.Ma moc, by to uczy-nić.Ale to tylko sztuczki.Naprawdę musimy uważać na manitou, które przywoła, po-nieważ są niemal niepokonane.Ciało Karen Tandy przesuwało się z jednej strony łóżka na drugą.Jest już martwa,albo prawie martwa  pomyślałem.Od czasu do czasu otwierała usta i chwytała po-wietrze, lecz tylko dlatego, że wijący się na jej karku szaman uciskał płuca.Z
piewająca Skała ścisnął mnie za rękę. Patrz  powiedział cicho [ Pobierz całość w formacie PDF ]