[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Błyskawicznie sięgnęła po rewolwer.— Ja — powiedziała Monika nurkując pod jej ramieniem.Wąż syknął, unosząc trójkątny łeb.Rzuciła torbę z zakupami na podest.Żmija wystrzeliła do przodu jak sprężyna.Węże mają małe mózgi, napędza je głównie instynkt, nakazujący atakować wszystko, co się rusza.Księżniczka zrobiła krok do przodu i złapała żararakę za koniuszek ogona.Jedno gwałtowne szarpnięcie.Żmija trzymana za ogon, jeśli wisi głową w dół, nie ma szans odwrócić się i ugryźć.Istnieją dwie szkoły.Pierwsza, beduińska, nakazuje w tym momencie umiejętnie strzelić wężem jak z bata.To zazwyczaj wystarcza, by zerwać mu rdzeń kręgowy i uśmiercić.Druga, praktykowana przez bałkańskich górali, zakłada, że mamy pod ręką kamień lub drzewo.Ostatecznie może być i ściana.Ta metoda wymaga mniejszych umiejętności, w zasadzie sprowadza się do takiego dobrania odległości i kąta uderzenia, aby główny impet ciosu rozwalił gadzinie głowę.Ale można postąpić też i bardziej ekologicznie.Stanisława pospiesznie otworzyła drzwi i przybiegła z, plastikowym wiadrem, które poprzedniego dnia służyło przy warzeniu piwa.Wiadro ma pokrywkę.Monika wrzuciła żararakę do środka i przyładowała jej lekko pokrywą po głowie, żeby nie wyłaziła.Przygniotła jednotomową encyklopedią.— Co z tym zrobimy? — zapytała.— Możliwości jest kilka.Po pierwsze obiad — mruknęła Stanisława.— Jadowite mają niedobre mięso — zauważyła księżniczka.— Choć pomaga na niektóre choroby.— Skąd wiesz, że to jest jadowity wąż? — zdziwiła się Katarzyna.— Ja, szczerze powiedziawszy, widzę takie paskudztwo pierwszy raz w życiu.— Ja też, ale.— pokazała ciemną plamę na powierzchni torby — to chyba jad.— Możemy sprzedać do ZOO — zaproponowała Stanisława.— Jeśli to coś rzadkiego, niewykluczone, że dostaniemy trochę pieniędzy.Zaraz sprawdzimy — sięgnęła po atlas gadów.— O, jest.Żararaka.Występuje w Ameryce Południowej.E, niestety pospolita.No to może jednak do gara?Kuzynka zamyśliła się głęboko.— Dlaczego ktoś podłożył ją właśnie nam? — zapytała.— Oj tam podłożył — parsknęła Stanisława, — pewnie przypełzła z Plant.— Chłodno się robi, szukała zacisznego miejsca, by zapaść w sen na zimę — dodała Monika.— W górskich wsiach w Bośni zdarzało się.Te niejadowite nawet czasem trzymano w domach, załatwiały myszy skuteczniej niż kot.— Chyba was pogięło! Egzotyczny wąż w środku miasta, a wy mówicie, że sobie przypełznął?! To nie jest brazylijska selva ani Kosowo — agentka nieco się zdenerwowała.— No fakt — mruknęła Stanisława.— Może komuś uciekła? Ludzie teraz chętnie hodują różności.Przecież nie mamy wrogów.Chyba że.— Chyba że jednak Dymitr — uzupełniła jej kuzynka.— Trzeba go odszukać, skoro jest w mieście.Jak go już znajdziemy, utniemy sobie z nim krótką, miłą pogawędkę.Wyjaśni się przy okazji to i owo.A po obiedzie wezmę taksówkę i odwieziemy to paskudztwo do ZOO.— Tak, trzymanie czegoś takiego w domu to kłopot.Zamyśliła się na chwilę.— Prawdziwy problem będziemy miały, jeśli Dymitr znajdzie Sędziwoja przed nami — powiedziała poważnie.* * *Przyjemnie pełny żołądek, ciepła kurtka, rolki które trzeba odpiąć idąc przez łąkę.Konie dziś nie zostały wypuszczone na pastwisko.Jest zbyt mokro, a i stajennemu nie chciało się iść taki kawał.A tu jeszcze trochę roboty do wykonania.Odpowiednią blachę kupiła w supermarkecie.Literki z folii samoprzylepnej, puszka czerwonego lakieru samochodowego, puszka bezbarwnego.Godzinę później drzwi jej domku zdobi ponura, urzędowa tablica z białymi literkami:Centralny magazyn odpadów promieniotwórczychMogilnik nr 6Poniżej przybija jeszcze dwie.Jedną z trupią czaszką i skrzyżowanymi piszczelami, drugą z międzynarodowym symbolem promieniotwórczości — jako tłumaczenie dla analfabetów.Teraz trzeba zająć się tylną ścianą szałasu.Nie ma już wystarczającej ilości desek, ale co za problem.Zostały dwie.A zatem zrobimy sobie mur.Nad rowem, opodal jej „łazienki”, znajduje się pokład gliny.Drobne, białe kamienie leżą na stosach koło pastwiska.Widocznie kiedyś było to pole, ktoś zbierał wyorane.Dwie deski, glina, kamienie, dobrze udeptać i następna warstwa.Ściana szybko rośnie w górę.Gdy wyschnie, nabierze twardości betonu.W niewielkiej niszy piecyk typu koza.Monika wilgotną jeszcze glinę maluje na biało farbą akrylową.Niech wygląda jak murowana.Żeby nie kusiło.Kupiła solidny kawał surowej, wołowej szynki.Namacza ją teraz w wiaderku z solanką.Za kilka dni uwędzi i zawiesi u powały.Niech żyje choroba szalonych krów.Napaliła w piecu chrustem, na to podsypała warstwę węgla drzewnego.Wyciągnęła się na materacu z książką w ręce.Narzuciła owczą skórą kupiona od górali przy dworcu.I wreszcie poczuła, że jest u siebie.Dobrze mieć własny dom.* * *Alchemik wytrząsnął na stół zawartość małego, skórzanego woreczka.Dobre dwa gramy czerwonych kryształków.Dzieli to na dwie części.Z odrapanej walizki wyciąga niedużą wagę, kilka lasek ołowiu i grubą, blaszaną puszkę.Starannie odważa metal.Puszkę z ołowiem umieszcza w kominku.Za pół godziny się stopi.Połowę proszku wsypuje z powrotem do woreczka.To rezerwa na czarną godzinę.W powietrzu unosi się przyjemny zapach palonego drewna.Kominek dobrze grzeje, wiatr świszczę pomiędzy dachówkami.Po niebie suną niskie, burzowe chmury.Jesień.Sięga pamięcią wstecz.Minęło sporo czasu, prawie cztery stulecia, ale wspomnienie pali go jak zadra.Deszcz rozbijający się o oprawione w ołów gomółki szkła w oknie.Umierający przyjaciel udziela mu błogosławieństwa.Seton Cosmopolita podawał się za Anglika.Ciemne oczy i śniada karnacja przeczyły temu, lecz w tamtych czasach nikt się nad tym nie zastanawiał.Wspaniała epoka, wtedy nie używano paszportów, każdy był tym, za kogo się podawał.Tylko on znał jego prawdziwe imię.Arabski alchemik Geber, człowiek który jako pierwszy wydarł przyrodzie sekret destylacji alkoholu i tajemnicę kamienia filozoficznego.Przeżył prawie osiemset lat, by zginąć na skutek ludzkiej chciwości i własnej głupoty.Ech, druhu.Ołów stopił się.Teraz na gorącą powierzchnię metalu alchemik rzuca szczyptę proszku.Miesza starannie.Trzydzieści obrotów wystarczy.Niedużą, stalową formę umieścił na parapecie, kładąc pod spód płytkę terakoty.Leje z puszki żółty metal.Formę łapie cęgami, zanurza w garnku z wodą.Syk i kłąb pary.Po pół godzinie można wyjąć sztabkę.Wygląda bardzo dobrze, ma szwajcarskie oznaczenie Credit Bank Suisse oraz informację o masie — 1 kilogram.Alchemik kładzie ją na wadze.Kilogram i piętnaście gramów.Nigdy nie udaje się precyzyjnie trafić.Ale pewnie się nie pogniewają, jak kruszcu będzie odrobinę więcej.Co jeszcze? Prawdziwe sztabki mają wybity numer.Żaden problem.Z walizki wyjmuje puncę i młotek.Zrobić złoto to nie kłopot.Ale wymienić je na gotówkę — tu zaczynają się schody.W XVII i XVIII wieku bił holenderskie dukaty.Wtedy groził za to stryczek [ Pobierz całość w formacie PDF ]