[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dzięku­ję ci.Black pochylił łeb i pociągnął kolejny łyk.Stojący w oddali zegar wydał kilka osobliwych dźwiękówI zaczął zwalniać.* * *W wielkim, oprawionym w żelazne ramy lustrze, które nie odbijało wszystkiego, co znajduje się w pokoju, pojawiła się jakaś postać.Holrun wyjrzał na zewnątrz, badając wzrokiem małą komnatę.Zadowolony, że jest pusta, zrobił krok naprzód.Miał na sobie miękką, skórzaną kamizelkę narzuconą na ciemną, tkaną koszulę z haftowanymi mankietami.Spodnie z ciemnozielonej satyny wpu­szczone były w czarne buty z szerokimi cholewami; skórzany pas wysadzany był ćwiekami, a z jego prawej strony zwisała krótka, posrebrzana pochwa na miecz.Gdy przechodził przez pokój, usłyszał jakieś głosy.Podszedł bliżej i skrył się za drzwiami.- Jest teraz znacznie mniejszy - powiedział męski głos.- Tak, wszystko się zmieniło - dodał ktoś inny.- A mnie się nawet podoba - rzekł głos pierwszy.- Szkoda, że nie ma tu nic godnego spląd­rowania - za nasz trud.- Ja będę szczęśliwa, jeśli tylko się stąd wydo­stanę - usłyszał głos kobiety.- Wciąż mam na sobie przerywaną linię.- Nie będzie z tym problemu - odpowiedział głos męski - jak tylko się zatrzyma.Myślę, nieba­wem.- Tak.Ale gdzie?- Gdziekolwiek.Wystarczy, że będziemy żywi.- O ile nie zatrzyma się na pustyni, lodowcu czy na dnie oceanu.- Mam wrażenie - dobiegł go głos dziewczy­ny - że on wie, dokąd zmierza i zmienia się, - by dostosować się do nowego miejsca.- Zatem - zabrzmiał pierwszy głos męski -jestem pewien, że polubię je.Holrun pchnął drzwi i wyszedł na korytarz.Tam czekały na niego dwa wyciągnięte ostrza i czerwona różdżka.- A zatem rozumiem, że państwo nie są zainte­resowani powrotem do domu? - odezwał się, podnosząc ręce.- Skieruj różdżkę w drugą stronę, dobrze? - dodał.- Zdaje mi się, że ją poznaję.- Ty jesteś Holrun - rzekł Derkon, opusz­czając pałeczkę - członek Rady.- Ex-członek - poprawił go Holrun.- A gdzie szef?- Masz na myśli Jeleraka? - spytał Hodgson.- Myślę, że nie żyje.W rękach Starszych Bogów.Holrun mlasnął językiem i przeciągnął oczami po komnacie.- Nazywacie to miejsce zamkiem? Nie wygląda mi to na żaden zamek.Co z nim zrobiliście?- Jak się tu dostałeś? - zadał pytanie Derkon.- Lustro.Jestem ostatnią osobą, która docenia jego znaczenie.Czy wasza trójka - to wszystko, co pozostało w tym miejscu?- Byli też inni - słudzy i temu podobni - wyja­śnił Hodgson - ale chyba wszyscy zniknęli.Zbada­liśmy to miejsce i nikogo nie znaleźliśmy.Tak więc jesteśmy tylko my, Dilvish i Black.- Dilvish jest tutaj?- Tak.Zostawiliśmy go na dole.- Chodźmy.Pokażcie mi drogę.Schowali miecze i poprowadzili go do schodów.Nieco w dole poczuli silny przeciąg.Kiedy dotarli na parter, zauważyli, że byłe podwójne drzwi zmie­niły się w potężne, pojedyncze wrota.Przejście stało otworem.Na zewnątrz panowała noc, a gwiazdy poruszały się znacznie wolniej.Kiedy wstało słońce, popłynęło wartko, ale nie popędziło w przestworza.Zdawało się nawet zwalniać na ich oczach.Zanim dotarło na środek nieba, dom zatrząsł się i słońce zamarło.- Jesteśmy tu - zauważył Hodgson - bez względu na to, gdzie jest to ,,tu".Spojrzał na zewnątrz i zmierzył wzrokiem zielony krajobraz na tle zamglonych gór.- Nie jest źle - dodał.- Jeśli lubisz zieleninę - burknął Holrun wy­chodząc na próg i rozglądając się dokoła.Nadchodzili Dilvish z Blackiem prowadząc bia­łego konia.- Stormbird - wykrzyknęła Arlata i rzuciła się pędem, by uścisnąć rumaka.Dilvish uśmiechnął się i podał jej lejce.- Na boga! - zaniepokoił się Holrun.- Chce­cie, abym przeprowadził konia do mego świętego przybytku?Arlata odwróciła się.Jej oczy płonęły.- Pójdziemy razem albo wcale.- Niech się dobrze sprawuje - polecił Holrun, kierując się w stronę domu.- Chodźcie.- Ja nie idę - oświadczył Hodgson.- Co? - zdziwił się Derkon.- Chyba żar­tujesz!- Skąd.Tu mi się podoba.- Nic nie wiesz o tym miejscu.- Podoba mi się jego wygląd - jego atmosfe­ra.Jeśli mnie rozczaruje, zawsze mogę skorzystać z lustra.- Kto by pomyślał, jedyny biały czarownik, którego lubiłem.No, cóż.Powodzenia.Wyciągnął rękę.- Czy pozostali, którzy chcą opuścić to miejsce, mają zamiar pójść ze mną? - spytał Holrun.- Czeka mnie dziś sporo pracy.Weszli do domu.Black stąpał mniej pewnie niż zazwyczaj.Holrun zawrócił, podczas gdy inni podeszli do schodów.- A więc to ty jesteś Dilvishem? - zapytał.- Zgadza się.- Nie wyglądasz na takiego bohatera, jakiego sobie wyobrażałem.Powiedz, czy rozpoznajesz tę różdżkę, którą niesie Derkon?- To Czerwona Różdżka z Falkyntyne.- Czy on o tym wie?- Tak.- Niech to diabli!- Dlaczego „Niech to diabli"?- Chcę ją dostać.- Może mógłbyś się z nim dogadać.- Może.Naprawdę widziałeś, jak Jelerak znik­nął?- Niestety tak.Holrun potrząsnął głową.- Muszę poznać całą historię, jak tylko wróci­my, aby potem przekazać ją Radzie.Może znów się do nich przyłączę.Teraz ich durna polityka nie ma znaczenia.Weszli po schodach, zbliżyli się do komnaty lustrem i wkroczyli do środka.Holrun Przyprowadził ich pod zwierciadło i ożywił zaklęcie.- Żegnajcie - powiedział Hodgson.- Trzymaj się - rzucił Dilvish.Holrun wkroczył do lustra.Armata uśmiechnęła się i pomachała Hodgsonowi.Następnie wraz z Dilvishem przeprowadziła Stormbirda przez szklaną taflę.Za nimi ruszył Derkon i Black.Przez moment rzeczywistość zafalowała, powiało chłodem.Pojawili się w komnacie Holruma.- Wyprowadźcie go! - rozkazał natychmiast Holrun.- Wyrzućcie tego konia na korytarz! Nie potrzebuję małych, brązowych śladów na moich pentagramach.No dalej! Jazda! Derkon! - zaczekaj moment! Przyglądałem się tej różdżce.Chciałbym ją mieć w swojej kolekcji.Co byś powiedział na zamianę - różdżka za jedną z Zielonych Różdżek z Omalskyne, Maskę Chaosu i worek pyłu marzeń z Frilian?Derkon odwrócił się i spojrzał na przedmioty, które Holrun wyciągnął z szuflad.- Och nie wiem… - zaczął.Black pochylił się ku przodowi.- Zielona różdżka jest fałszywa - rzekł do Holruna.- O czym ty mówisz? Ona działa.Zapłaciłem za nią krocie.Patrz pokażę ci…- Widziałem, jak orginał zniszczony został w Sanglasso tysiąc lat temu.Holrun opuścił różdżkę, którą właśnie zaczął malować w powietrzu ogniste diagramy.- Bardzo dobra podróbka - dodał Black.- Ale mogę ci zaprezentować, jak ją sprawdzić.- Do diabła! - zaklą Holrun.- Niech tylko dorwę tego faceta.Powiedział mi…- Ten pas mocy Murii również jest sfałszowany.- Podejrzewałem to.Posłuchaj, czy mogę zaproponować ci pracę?- To zależy, jak długo tu pozostaniemy.Jeśli nie ma miejsca dla konia…- Znajdzie się ! Na pewno! Zawsze bardzo lubiłem konie!.Na zewnątrz, w słabo oświetlonym korytarzu Armata przyglądała się Dilvishowi.- Jestem zmęczona - szepnęła.Skinął głową.- Ja też.Co będziesz robić po odpoczynku?- Wracam do domu - odpowiedziała [ Pobierz całość w formacie PDF ]