[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiel ordinare homoj, kies vivo ÿan¸i¸is enunu pasion, li pensis pri çio tio tra sia amo al Ligia, kaj çe lalumo de tiuj briloj li vidis klare unu aferon: ke se Ligia çeestasen la tombejo, se ÿi konfesas tiun çi instruon, aûskultas kajsentas, neniam en la vivo ÿi i¸os lia amatino.La unuan fojon de la tempo, kiam li vidis ÿin çe la Aulusoj,Vinicius sentis, ke se li eç nun ÿin reakiros, eç tiam li ÿin nereakiros.Nenio simila venis ¸is nun en lian kapon, kaj en tiumomento li ne povis tion konsciigi al si, çar ¸i estis ne tielklara kompreno, kiel malklara sento de iu neriparebla perdokaj de iu malfeliço.Naski¸is en li maltrankvilo, kiu tuj ÿan¸issin en uraganon de kolero, kontraû la kristanoj ¸enerale, kajkontraû la maljunulo speciale.Tiu fiÿkaptisto, kiun unua-rigarde li konsideris kiel simplulon, inspiris nun al li preskaûtimon kaj ÿajnis al li esti ia mistera fato, decidanta senindul-ge kaj kune tragike pri lia sorto.Fosisto denove almetis nerimarkeble kelkajn torçojn al lafajro, la vento çesis murmuri en la pinioj, la flamo levis sin,rekte, en maldika kojno, al la steloj, brilantaj sur la belveteraçielo, kaj la maljunulo, rememorinte la morton de Kristo, ko-mencis paroli nur pri Li.Çiu haltigis la spiron en la brusto kajla silento i¸is ankoraû pli granda ol antaûe, tia, ke oni povispreskaû aûdi la batadon de la koroj.Tiu homo vidis! kaj li225QUO VADIS?eLIBROrakontis, kiel tiu, al kiu çiu momento tiel fiksi¸is en la memo-ro, ke, fermante la okulojn, li ankoraû vidas.Li rakontis do,kiel, veninte de la Kruco, li sidis kun Johano dum du tagoj kajdu noktoj en la ¸ardeno, kiel ili restis tie ne dormante, neman¸ante, en doloro, timo, çagreno, tenante siajn kapojn perla manoj kaj pensante, ke Li mortis.Oh, ah! kiel dolore estis!kiel dolore! Jam la tria tago ekmatenis kaj la tagi¸o blankigisla urbajn murojn, kaj li kun Johano sidis tiel çe muro, senkon-silaj kaj senesperaj.Se nur dormo iafoje ilin kaptis (çar ankaûla nokton antaû la krucumo ili pasigis sendorme), tuj ili veki-¸is kaj komencis denove lamenti.Kaj apenaû la suno levi¸is,enkuris Mario el Magdalo, senspire; kun disligitaj haroj kajkun la krio:  Oni prenis la Sinjoron! Kaj ili, aûdinte tion, levissin kaj kuris al la loko.Sed Johano, homo malpli a¸a, alkurisunua, vidis la tombon malplena kaj ne kura¸is eniri.Nurkiam ili estis triope çe la eniro, li, kiu tion rakontas al ili, en-iris, vidis sur la ÿtono la viÿtukon kaj la tolaîojn, sed la korponli ne trovis.Do timo ilin ekregis, çar ili pensis, ke la pastroj forkaptisKriston, kaj ambaû revenis hejmen en ankoraû pli grandaaflikto.Poste alvenis aliaj disçiploj kaj lamentis, jen çiuj kune,por ke pli facile aûdu ilin la Sinjoro de Armeoj, jen laûvice.Laspirito en ili duonmortis, çar ili esperis, ke la Majstro elaçe-tos Izraelon, sed jen estis la tria tago, de kiam Li mortis, do iline komprenis, kial la Patro forlasis la Filon, kaj ili preferus nevidi la tagon kaj morti, tiel peza estis la ÿar¸o.La rememoro pri tiuj teruraj momentoj ankoraû nun elpre-mis el la okuloj de la maljunulo du larmojn, kiujn oni bonevidis çe la lumo de la fajro, gutantajn de la griza barbo.Liamaljuna kapo, nudigita de haroj, komencis tremi, kaj la voço226QUO VADIS?eLIBROmorthaltis en lia brusto.Vinicius diris al si interne:  Tiu çihomo parolas veron kaj ploras pro ¸i, kaj la simplakorajnaûskultantojn ankaû kortuÿo kaptis je la gor¸oj.Ili aûdis jamplurfoje pri la krucumo de Kristo kaj sciis, ke ¸ojo sekvos lamal¸ojon, sed, çar tion rakontis la apostolo, kiu vidis, tial subla impreso ili plektis la manojn, plor¸emante, aû batis la bru-stojn.Sed iom post iom ili trankvili¸is, çar la deziro aûskulti pluvenkis.La maljunulo duonfermis la okulojn, kvazaû volantepli bone vidi en la animo la malproksimajn aferojn, kaj daûri-gis: Dum ili tiel lamentis, denove enkuris Mario el Magdalo,vokante, ke ÿi vidis la Sinjoron.Ne povante pro grandega bri-lo rekoni Lin, ÿi pensis, ke tio estas ¸ardenisto, sed Li diris: Mario! Tiam ÿi ekkriis:  Rabbonim! kaj falis al Liaj piedoj;Li ordonis al ÿi iri al la disçiploj, kaj poste malaperis.Sed ili,la disçiploj, ne kredis al ÿi, kaj kiam ÿi ploris, iuj admonis ÿin,pensante, ke ÿia menso difekti¸is pro la çagreno, çar ÿi ankaûdiris, ke ÿi vidis en la tombo an¸elojn, dum ili, alkurinte dua-foje, vidis la tombon malplena. Poste vespere alvenis Kleo-faso, kiu kune kun la aliaj iris en Emauson, kaj ili revenis rap-ide, dirante:  Vere, la Sinjoro levi¸is el mortintoj.Kaj ili kom-encis kontraûparoli unu la alian çe la fermita pordo, timan-te la judojn [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]